Saskia heeft spijt: ‘Ik ben nooit mezelf geweest’

17 september 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Saskia (33) heeft spijt dat ze nooit zichzelf is geweest.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Ik was dertig toen ik er bij toeval achter kwam, dat ik een vorm van autisme heb. In die periode kwam ik thuis te zitten met een burn-out en belandde ik ook bij een psycholoog. Die stelde voor om mij op autisme te laten testen en een maand later kreeg ik de diagnose. Natuurlijk waren er in de jaren daarvoor signalen geweest die in die richting wezen, maar de puzzelstukjes waren nooit op de juiste plek gevallen.

Het was een openbaring voor mij, mijn ouders en broers en zussen. Ik werkte toen al een paar jaar als netwerkbeheerder op een gemeentekantoor. Een fijne baan bij een fijne werkgever. Ik was ook goed in mijn werk, maar liep steeds tegen dezelfde dingen aan. De omgang met mijn collega’s en leidinggevenden verliep stroef. Ik was onzeker en kon niet tegen kritiek. Zelfs opbouwende feedback voelde voor mij als een persoonlijke aanval, waarvan ik overstuur kon raken. Ook onbelangrijke gesprekjes bleven vaak dagenlang door mijn hoofd malen. Wat had die ander precies bedoeld? Wat had ik eigenlijk moeten zeggen? Wat zou die ander nu wel niet van mij denken? Ik deed zo mijn best om alles perfect te doen, dat ik er faalangst van kreeg en ook daadwerkelijk fouten gíng maken. En zo raakte ik uiteindelijk overspannen.

Psycholoog

Na mijn diagnose kwam er tijdens mijn gesprekken met de psycholoog van alles naar boven. Zo ontdekte ik dat ik al sinds de kleuterschool mijn best deed om iemand anders te zijn. Om vooral niet op te vallen, me aan te passen en andere mensen zo goed mogelijk na te doen. Om aan alle verwachtingen te voldoen, al bestonden die vaak alleen maar in mijn eigen hoofd. Mijn hele leven was een gevecht geweest. Een gevecht tegen mezelf.

Toen ik dat doorkreeg, werd me duidelijk dat ik mezelf moest gaan accepteren zoals ik was. Dat ik ook mócht zijn wie ik was. Maar wíé ik dan precies was, dat wist ik niet. Ik had immers nog nooit geprobeerd om mezelf te zijn. Dat was ook pijnlijk naar voren gekomen in de verschillende relaties die ik inmiddels achter de rug had. Nu pas vroeg ik me af waaróm ik eigenlijk relaties had, terwijl ik daar ongelukkig van werd. Alleen maar omdat ik dacht dat dat zo hoorde. Iedereen wilde toch een relatie? Nou, ik diep vanbinnen niet. Ik was het gelukkigst in mijn eentje. Wilde ik dan ook geen kinderen? Die optie had ik altijd opengehouden, ook omdat iedereen het vanzelfsprekend leek te vinden dat je kinderen wilde. Maar als ik er serieus over nadacht, leek het me zo’n beetje het ergste wat me kon overkomen. Nee, ik wilde helemaal geen relatie én geen kinderen! Zo leidde de ene eyeopener tot de volgende.

Coronatijd

Voor veel mensen brengt het coronatijdperk veel narigheid met zich mee, maar voor mij is het vooral een zegen geweest. Het thuiswerken heeft het voor mij makkelijker gemaakt om na mijn burn-out weer aan de slag te gaan. Ik werk nog steeds vooral vanuit huis en dat vind ik heerlijk. Het schept ruimte in mijn hoofd. Van mij mag het zo blijven. Het heeft me eens te meer laten inzien dat ik het beste functioneer in mijn eentje. Dan kom ik het best tot mijn recht, dat merk ik keer op keer. Maar dat maakt mij toch niet minder?

Ik heb inmiddels besloten dat mensen me maar gewoon moeten nemen zoals ik ben. Dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor verbetering ligt. Ik blijf aan mezelf werken, maar vraag me nu wel altijd eerst af: wil ik dit zélf of doe ik het omdat ik denk dat anderen het willen? Hoe meer ik over mezelf leer en hoe meer ik mezelf ook echt durf te zijn, hoe blijer ik met mezelf word. Maar dat gaat ook gepaard met een gevoel van spijt. Spijt van al die tijd die ik heb verspild door mezelf te verbergen en te ontkennen. Ik weet dat ik mezelf niet echt iets kan verwijten, maar het is zó jammer van al die jaren. Was ik maar veel en veel eerder mezelf geworden!”
Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.