Els: ‘Had ik maar ‘ja’ gezegd tegen mijn minnaar’

24 september 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Els (75) heeft spijt dat ze geen ja heeft gezegd.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Nog steeds vraag ik me af: wat zou er gebeurd zijn als ik destijds ‘ja’ had gezegd? Hoe hadden de afgelopen veertig jaar van mijn leven er dan uitgezien? Als ik met Paul was meegegaan en alles achter me had gelaten? Was ik dan gelukkig geweest? Of was het een grote desillusie geworden?

Affaire

Op mijn 35e was ik al bijna vijftien jaar getrouwd. Mijn man Bert was helemaal geen vervelende vent. Hij was een goedzak, die mij altijd gelijk gaf. Een saaie pief, maar betrouwbaar en bovendien een harde werker. Hij had de zaak van zijn ouders overgenomen en maakte lange dagen. Zelf werkte ik ook buiten de deur, op de administratie van een bank. Daarnaast deed ik traditioneel het huishouden, wat niet veel voorstelde, omdat we nog geen kinderen hadden. Die wilde ik wel, en Bert ook. Toen die kinderen echter uitbleven, begon ik me te vervelen. Ik kreeg een affaire met Paul, een oude jeugdliefde van me. Dat zorgde voor wat opwinding. Van hem kreeg ik wel vlinders in mijn buik. Misschien hoopte ik stiekem ook dat ik van Paul wél zwanger zou raken. Maar dat is nooit gebeurd, dus het lag vast aan mij.

Weg

Op een avond – we hadden toen al, af en aan, zo’n twee jaar een verhouding – vertelde Paul dat hij eindelijk de knoop had doorgehakt: hij had ontslag genomen op zijn werk en ging weg. Daar had hij het al jaren over, maar toch kwam het voor mij als een schok dat hij er nu echt voor ging.
Hij wilde via het Midden-Oosten en India en
Indonesië naar Australië. Of misschien wel naar Zuid-Amerika. Het maakte hem niet zo veel uit, hij wilde gewoon weg. Léven. ‘Ga mee,’ zei hij. ‘Dan doen we het samen.’ Pas toen ik hem aankeek, zag ik dat hij het meende. Heel even twijfelde ik. Ik zei dat ik erover zou nadenken. Diep in mijn hart wilde ik dat óók kunnen, een groot besluit nemen en alles achter me laten. Maar ik durfde het niet.

Schijterd

Achteraf zie ik dat ik destijds helemaal niets te verliezen had, maar toen dacht ik van wel. Misschien hoopte ik ergens nog steeds dat ik zwanger zou raken van Bert. Of misschien was ik gewoon een schijterd. Dus bleef ik bij Bert en mijn leven kabbelde voort. Na die avond heb ik Paul nog een paar keer gezien. De laatste keer stond zijn rugzak klaar. Pas toen hij echt weg was, geloofde ik het. Wat er van hem is geworden, geen idee. In de jaren tachtig was het niet zo eenvoudig om contact met iemand op afstand te onderhouden als nu. Maar ik geloof ook niet dat Paul daar nog behoefte aan had. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord.

Later, maar inmiddels ook alweer lang geleden, toen ik een profiel op Facebook aanmaakte, heb ik online nog weleens naar hem gezocht, maar hij leek wel van de aardbodem verdwenen. Weg. Precies wat hij wilde. Grote kans dat hij inmiddels gewoon niet meer leeft. Niet iedereen haalt de 75. Bert ook niet. Hij is een paar jaar terug overleden aan complicaties na een hartinfarct.

Spijt

Ze zeggen vaak dat je de meeste spijt krijgt van dingen die je níét hebt gedaan. Dat gaat dus ook op voor mij. Natuurlijk heb ik ook wel fouten gemaakt en had ik genoeg dingen beter kunnen doen, maar niks waar ik niet van kan slapen. Dat ik Bert heb bedrogen, was niet netjes. Maar ondanks dat, vind ik dat ik al met al best een goede echtgenote ben geweest voor hem. Dus schuldig voel ik me niet.

Van ons huwelijk heb ik ook geen spijt, daar was niks mis mee. Waar ik wél spijt van heb, is dat ik die ene kans op een beetje avontuur en romantiek in mijn leven heb laten schieten. Misschien had ik na een paar maanden alweer met hangende pootjes bij Bert voor de deur gestaan. Of misschien had ik nu ergens op een eiland in de Stille Oceaan samen met Paul onder een palmboom gelegen. Zouden we met slaande ruzie halverwege India uit elkaar zijn gegaan? Of misschien toch kinderen hebben gekregen en nog lang en gelukkig hebben geleefd? Ik zal het nooit weten. En ik had alleen maar ‘ja’ hoeven zeggen. Tja, als ik de tijd nu eens zou kunnen terugdraaien…”
Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.