Inge: ‘Mijn hart begaf het toen ik de kinderwagen nog op het perron zag’

24 september 2024

Iedereen heeft wel iets wat hij liever (even) voor zich houdt. Of het nu een groot, klein, mooi of minder mooi geheim is. Deze keer vertelt Inge (42) over haar grootste misser.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Mijn man François en ik hebben drie kinderen: onze tweelingjongens Noël en Sem van tien en ons late cadeautje Sanne van nu ruim een jaar. François werkt als consultant in de energiesector en zit daarvoor regelmatig voor langere tijd in het buitenland. Ons leven is daarop ingericht. Ik ben zelf gestopt met werken en in de tijd dat François weg is, run ik ons gezin in mijn eentje. Als hij lang van huis is en het is vakantie, gaan we vaak een weekje bij hem op bezoek. Ik hou zelf van reizen en we vinden het belangrijk dat de kinderen ook in aanraking komen met andere culturen. Afgelopen zomer zat François voor een project twee maanden in Jordanië.

Trein

Net in de tijd dat de corona-regels wat soepeler waren, dus besloten we dat ik met de kinderen drie weken naar het Midden-Oosten zou komen. Het was de eerste keer dat Sanne ook meeging.
Vijf maanden was ze toen. Leuk.
We nemen altijd de trein naar Schiphol en vertrekken erg ruim van tevoren. Je kunt met kinderen alles zo secuur plannen als je maar wilt, maar uiteindelijk heb je toch weer haast. Normaal gesproken droeg ik Sanne altijd in een draagzak, maar dat is bijna niet te doen in combinatie met een zware backpack. Daarom nam ik nu onze nieuwe reiskinderwagen mee.
De jongens hadden hun eigen rugzakken, ik een flinke backpack. Verder nog twee middelgrote rolkoffers. Al met al een heel gesjouw. Maar dit hadden we eerder gedaan.

Station

Dus met mijn backpack op mijn rug, de kinderwagen met handbagage voor me en mijn twee jongens aan weerszijden met ieder een rolkoffer, arriveerden we op het station. Daar was het een chaos, want er was weer gedoe met treinen. Toen we na een hoop stress eindelijk op het juiste perron stonden, hadden we nog een paar minuten. Het was aardig druk, maar tussen de coupés was nog plek genoeg. In al die jaren van reizen met kinderen had ik een routine opgebouwd, waar ik nu weer op terugviel. Dus jongens met hun bagage als eersten de trein in, de rolkoffers erachteraan, dan de handbagage… En toen schoot me opeens te binnen dat ik nog langs de toeslagzuil moest met onze OV-kaarten. Ik kijk op de stationsklok – kan nog net – smijt mijn backpack achter de jongens aan de trein in en sprint naar dat paaltje. Hup, drie kaarten erlangs, ik zigzag terug door de drukte en spring ook in de trein. De jongens hadden keurig drie klapstoeltjes op het balkonnetje geclaimd en waren bezig met hun bagage. Hijgend plofte ik op het vrije stoeltje en deed mijn ogen even dicht. Het fluitje klonk. Oef. Gelukt. Wat een stress. Volgende keer een taxi.
‘Mam?’ zei Noël aarzelend. Ik deed mijn ogen open. Noël en Sem keken naar het perron. Ik volgde hun blik. Daarna leek alles in slow motion te gebeuren.

Shock

Ik dacht dat mijn hart het begaf, toen ik de kinderwagen nog op het perron zag staan. Met Sanne erin. Op precies datzelfde moment schoven de deuren van de trein dicht. Een paar tellen lang was ik zó in shock dat ik me gewoon niet kon verroeren. Pas toen de trein zich in beweging zette, sprong ik overeind. ‘De noodrem, mam!’ riep Noël. Maar dat durfde ik niet, dus rende ik vervolgens in paniek de halve trein door op zoek naar een conducteur. Toen ik er eindelijk eentje had gevonden, kon die me gelukkig met één telefoontje geruststellen. Attente reizigers bleken zich al over Sanne te hebben ontfermd en hadden er een NS-medewerker bij gehaald. We zijn op het volgende station uitgestapt en ik ben met de eerste de beste trein teruggegaan, terwijl de jongens met onze bagage bij de servicebalie mochten wachten. Wat was ik blij toen ik Sanne weer zag. Ze sliep gewoon, had er niks van gemerkt. 

Wonder boven wonder waren we nog steeds ruim op tijd om in te checken. Maar pas toen we al ergens hoog boven Duitsland hingen, kon ik weer enigszins rustig ademhalen. De enige die ervan weet, is François. Want ik schaam me kapot. Wie vergeet er nou zijn baby?”
Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.