Eveline: ‘Ik ben niet gelukkig’

1 oktober 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

Ik ben niet gelukkig.
En nu verwachten jullie een grapje of andere truc, maar er is geen dubbele bodem. Want vanaf dat ik mijn huis in Duiven verkocht, veranderde mijn leven met 300%.

Knieprobleem

Ik heb een knieprobleem gekregen en hoe langer dat duurt, hoe minder ik weet wat het probleem is. Ik zag mijn huisarts inmiddels negen keer. Ik bezocht vier specialisten. Had een MRI-scan. Een radiografie. Ik sprak met een reumatoloog over artrose en een orthopeed over arthroscopie. Nog steeds waggel ik als mevrouw Eend door het huis. Traplopen lukt niet elke dag. Ik heb goede en slechte dagen. Soms ‘woon’ ik op dezelfde verdieping en kan ik de tuin of ontbijtzaal niet in. De pijn is reguleerbaar, maar ik heb nu ook last van tintelingen in mijn benen en reusachtige enkels.
Ik pas geen enkele schoen van vroeger. Oh, wat mis ik de Eveline die ik was: het hittepetitje met een panty en rokje en kekke laarsjes.
Nog steeds worstelen Emiel en ik met het hebben van geen verwarming. Het wordt winter dus er moet echt een oplossing komen. De installatie waarover ik eerder schreef blijkt een miskoop. De monteur negeert ons al maanden. Ons geld is weg en de nieuwe prijzige ketel is onverkoopbaar omdat intussen heel Frankrijk weet dat elektrisch stoken met deze ‘wonderketel’ peperduur is.

Moe

Ook troffen we ondanks de ‘miljoen’ lieve, grappige, fantastische gasten een paar zeurpieten. We kregen commentaar over ‘te harde’ stoelen en ‘te kleine’ handdoeken. De mevrouw die maar bleef juichen hoe perfect alles was, gaf het laagste cijfer. Dat doet pijn. Want in het seizoen werken we zeven dagen per week zeventien uur per dag. We staan altijd ‘aan’. Hoe mooi het soms ook lijkt op tv, het is bikkelen. Daarbij kook ik voor onze gasten. Ik vind het superleuk, maar door mijn gezondheid en drukte bleek het voor mij te zwaar: zeven dagen per week drie gangen vers inkopen, bereiden, serveren en natafelen leverden een pijnlijke peesplaatontsteking op.

Ik ben moe. Krakkemikkig. Misschien ook een beetje bang.
Toch denk ik positief. Ik tel mijn zegeningen. Want Emiel is onveranderd mijn baken. Emiel duw je niet zomaar omver. Ook haal ik zoveel blijheid uit mijn werk, het schrijven. In november komt mijn nieuwe thriller. En daar is Wickie de poes, die altijd heerlijk komt knuffelen als ze voelt dat ik een dipdag heb.

Kracht

Ik put zoveel kracht en blijheid uit alle complimenten. Gasten die vertellen dat de handdoeken zo zalig ruiken. Dat het eten lekker was. Dat het huis een parel is. Dat de kamer fijn is. Dat ze zich welkom voelen. Ook de complimenten onder mijn Instagrampostjes doen me goed. (leest u mijn wekelijkse column daar al?)

Sommige Vriendin-lezeressen die hier logeerden, vertelden dat voor hen de kracht van mijn column mijn eerlijkheid is. Ik schrijf niet over wintertruien kopen of schattige puppy’s maar over wie ik ben en wat mij écht bezighoudt. Ik denk dat deze column er daarom best een weekje tussen mag staan. Want dat is juist het leuke van een wekelijkse column: volgende week schrijf ik lekker weer over iets héél anders!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.