Eveline: ‘De eerste kille avonden kwamen al. We moesten ‘gewoon’ sterk blijven”

15 oktober 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Weken achter elkaar vol

Ook al begon het hoogseizoen karig door de Olympische Spelen, de vele regen en de Franse verkiezingen, in augustus was Villa Verte druk bezet. Sterker nog, we zaten weken achter elkaar vol. Emiel en ik vonden het maar wat bijzonder en wat hebben we genoten van alle verhalen en gasten. Heel eerlijk: tussen de meer dan honderd ‘vertrekkers’ zaten er twee die we met extra enthousiasme uitzwaaiden. De rest was ‘magnifique’. Wat is het hartverwarmend om een Britse mevrouw te zien huilen (‘i don’t wanna go’), een Franse mevrouw vast te houden omdat ze niet wil vertrekken zonder knuffel, en om Nederlandse koppels met een brok in onze keel en kushandjes vanuit hun auto te zien wegrijden door de poort.

Eerste jaar

Villa Verte heeft haar eerste jaar overleefd.
Eindelijk hebben we niet nóg meer geld uitgegeven aan reparaties en rampen, maar geld verdiend. Door de matige maand juli moesten we in augustus en september werken voor een heel jaar, want in het winterseizoen is het in de Haute Vienne rustig.
We rekenden verder. Er was een naheffing van 2.700 euro van het elektriciteitsbedrijf door onze dure en onmogelijke kachel die wij vorig jaar gloednieuw lieten installeren. (Madame, noemden wij haar, en ze was inderdaad een ijzeren serpent)
Er was de heffing van de ‘Taxe Fonciere’, zeg maar de Franse WOZ-belasting en die moet hier in september betaald worden. Deze belasting wordt verrekend per vierkante meter eigendom. En ook al spaarden we ervoor, het was een fiks bedrag van 1.800 euro.
We hadden een kapotte Sanibroyeur, een toiletmotor, en ook die werd vervangen. Het zwembad bleek verkeerd geïnstalleerd en moest gedemonteerd en opnieuw geplaatst worden.

Najaar

Emiel en ik zagen het somber in voor de winter. En daar was augustus, waardoor we zoveel financiële ruimte kregen. Ook september was een supermaand voor ons. Doodop waren we, maar soms konden we het niet geloven: al die leuke gasten die helemaal naar ons toe kwamen rijden of die afkwamen op recensies of aanbevelingen. Dáár deden we het voor!
Eind september telden we ons geld en dachten heel voorzichtig aan het najaar. We werden er droevig van, want de herinneringen aan de kruiken om onze buik en de druipende wandtegels in huis omdat er bijna een jaar geen verwarming meer was, beklemde ons.

Stiekem hadden we al wat offertes opgevraagd, maar een nieuwe installatie in ons enorme huis tikte een bedrag aan met vijf cijfers. Dat hadden we niet. En ook al boden een paar lieve Nederlandse gasten ons hun logeerkamer aan, we wilden graag in Frankrijk blijven.

Kille avonden

De eerste kille avonden kwamen al. Met een klein elektrisch kacheltje op de gastenkamers voor de nachten en voor ons een extra trui, lukte dat prima. We moesten ‘gewoon’ sterk blijven.

En daar was zondag 22 september, ik vergeet het nooit. Onze vriendin Joan belde ons op vanuit een dorpje twaalf kilometer verderop. ‘Ik heb hier in huis een zekere Alain rondlopen,’ zei ze. Ik hoorde haar stem glunderen toen ze verder sprak. ‘En ik denk, dat jullie heel graag met hem willen kennismaken…’

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.