Eveline: ”Deze kachel kan alleen verkocht zijn door een boef’, zei hij’

22 oktober 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

‘Bonjour.’ Voor de deur stond een stevige kerel. Geen woord Engels sprak hij, maar onze vriendin Joan had tegen hem gezegd dat wij hem heel hard nodig hadden. Hij lachte breeduit.
Het was zondagavond en ver voorbij Nederlandse etenstijd (in Frankrijk eten we rond achten). Of het klopte dat wij geen verwarming hadden? Al bijna een jaar niet?

‘Jullie zijn goed gepakt’

Alain, zo heette de monteur, kwam binnen en vertrok met Emiel naar de kelder. Ik waggelde er achteraan. ‘Oh lala,’ kreunde hij toen hij onze gloednieuwe kachel zag die al bijna een jaar uit stond omdat hij vijfenvijftig euro per dag (!!) opat aan elektra. ‘Jullie zijn goed gepakt. Deze kachel kan alleen verkocht zijn door une personne méchante: een boef! Iedere monteur weet tegenwoordig dat deze kachels onverkoopbaar zijn en vooral ongeschikt voor een huis als dat van jullie. Wat erg!’ Hij boog over de kachel. ‘Zelfs als ik hem verkoop, krijg je er nog geen 5% van de nieuwwaarde voor terug. Jullie zijn gewoon je geld kwijt.’

Ik slikte een groot brok uit mijn keel. Emiel keek me aan met Bambi-oogjes. We hadden heel 2023 gewerkt voor dit ‘monster.’
‘En nu?’ We keken naar Alain die nog steeds zijn hoofd schudde. ‘Een nieuwe kachel kost meer dan 10.000 euro. En deze moet naar de schroot.’ Hij ademde diep in. ‘Maar Joan heeft me al veel verteld over jullie pech. Staan jullie open voor een heel goede tweedehandse?’
Het was kiezen tussen een slagroomtaartje of een beschimmeld stukje roggebrood. En dus knikten we. Alain gaf ons een hand. ‘Fait confiance à moi.’ Maar dat was even lastig, iemand opnieuw vertrouwen. Madame was al onze derde kachel nadat de eerste (die bij het huis kwam) explodeerde en de tweede (een occasion) na een half jaar begon te roken.

Pareltje

We hadden het zo mis. Al de volgende dag belde Alain. Hij moest er drieënhalf uur heen en ook weer terug voor rijden, maar hij had een pareltje gevonden. Vertrouwden we hem nog? Al de volgende dag reed hij het eind. En de dag daarop kwam Snorrie, de opvolger van Brummie. Weer een oliekachel, dus we zaten weer vast aan de tankwagen en de peilstok in de grote ondergrondse opslagtank vol olie, maar Snorrie was pas zes jaar oud. Na het overlijden van zijn eerste eigenaar had hij drie jaar ongebruikt in een huis gestaan tot de nieuwe eigenaar hem verving voor een warmtepomp.
‘Il est tout neuf!’ Alain sprong een rondje in onze kelder en liet ons alle pijpjes en slangetjes en zelfs de onderkant zien. ‘Mooi hé?’

Blijdschap

Drie dagen kostte het hem om alles aan te sluiten, want een gedeelte van onze olieleidingen was afgezaagd. Eén radiator spoot zwart water. En een muur was dichtgemetseld en moest weer open. Alain fikste het. Hij werkte zwetend door tot elf uur ’s avonds. Toen ging Snorrie aan. Emiel en ik huilden van blijdschap.
De bonkende leidingen zijn weer terug. Maar wat houden we van warme leidingen! Wat koesteren wij onze allerliefste Snorrie. En wat voelt Villa Verte ineens weer als een thuis!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.