3 generaties: Yorrine is tweeling, net als haar moeder én dochter

28 oktober 2024

Tweelingen willen nog wel eens ‘in de familie’ zitten. Dat geldt zeker voor de familie van Yorrine (34). Niet heeft ze een tweelingzus én vormen haar moeder en tante een tweeling, zelf heeft ze ook een meisjestweeling. “Bij de echo waren we stomverbaasd.”

Yorrine (34, pedagogisch medewerker) is getrouwd met Pascal (35) en moeder van Thyan (12), Fayen (10), Logan & Hayden (6). Tweelingzus Yrina (34, pedagogisch medewerker) heeft een relatie met Richard (39) en is moeder van Mylian (12), Mailo (10) en Mayson (2).

Yrina: “Voor mijn gevoel waren mijn tweelingzus Yorrine en ik altijd echt een twee-eenheid, speelden we altijd samen. Maar als ik naar oude foto’s kijk, zie ik dat we ook veel met mijn zus en onze nichtjes bezig waren. We hebben ook nog een oudere en een veel jongere broer. We deelden niet al onze interesses. Yorrine houdt van paarden. Daar heb ik niets mee. Ik ben weleens mee geweest, maar toen ik van een paard viel, was het klaar.”
Yorrine: “We droegen vaak dezelfde kleding en zelfs dan vroegen mensen ons nog wel: ‘Zijn jullie tweeling?’ Gek werden we daarvan. Mensen vinden het een interessant fenomeen. We werden vaak aangestaard. We hebben er ook vaak lol om gehad. Zo hadden we allebei een bijbaantje in dezelfde winkel en liepen we dus ook allebei in dezelfde bedrijfskleding. Als ik dan net iemand achterin de winkel geholpen had, kwamen ze mijn zus bij de kassa tegen. Dat zorgde steevast voor verwarring.”
Yrina: “Ik snap wel dat mensen ons interessant vonden. Ik heb op het kinderdagverblijf waar ik werk een tweeling op de groep en dat trekt mij ook aan. Ik zie hoe bijzonder hun band is. Dat zie ik ook bij de tweelingmeiden van Yorrine. Mijn moeder heeft moeite ze uit elkaar te houden, maar ik zie meteen op foto’s wie wie is.
Yorrine en ik hebben lang alles hetzelfde gedaan. Maar toen ik een jaar langer studeerde, kregen onze levens een andere invulling. Ik weet nog dat ik het spannend vond om in mijn eentje in de trein te zitten en in de klas in mijn eentje naar een tafel voor twee personen te lopen. Wie zou er naast mij komen zitten? Uiteindelijk is het wel goed voor ons geweest. Doordat we altijd zo close waren, hadden we minder contact met de buitenwereld.”

Op eigen benen

Yorrine: “Ik ben nog voor m’n achttiende gaan samenwonen, trok bij de ouders van mijn vriend in. Yrina kwam regelmatig bij ons logeren. Het op eigen benen staan ging met stapjes. We belden en appten veel. Nog steeds. We wonen niet bij elkaar in de buurt, helaas. We zijn gaan wonen waar onze partners al woonden. Maar het gebeurt niet vaak dat we langer dan twee dagen niets van elkaar horen. En als er een keer een wat langere stilte valt, is er altijd iets wat dat verklaart. Dan is een van ons bijvoorbeeld druk met de voorbereidingen van een vakantie. Maar zelfs dan vinden we altijd wel even een momentje om bijvoorbeeld ons gal te spuwen.”
Yrina: “Ik was de eerste van ons twee die zwanger was. Ik belde Yorrine meteen. Het was nogal een verrassing, want zo lang waren mijn vriend en ik nog niet samen. Een half jaar later was Yorrine ook zwanger van haar eerste kind. Ook waren we tegelijk zwanger van onze tweede, er zat slechts twee maanden tussen. We hielden er allebei rekening mee dat een van ons een tweeling zou kunnen krijgen.”
Yorrine: “Toch was het een verrassing toen ik tijdens mijn derde zwangerschap zwanger bleek van een tweeling. Bij de eerste echo zagen ze één kloppend hartje. Naar de dertienwekenecho ging ik alleen ‘Je hoeft geen vrij te nemen’, had ik tegen mijn vriend gezegd. Mijn schoonmoeder was wel mee. Dat ik toen twee baby’s op het scherm zag, vond ik alleen maar héél leuk! Pas later kwam het besef dat het toch wel een behoorlijke impact op ons leven zou hebben. Ik stuurde mijn moeder en Yrina een foto van de echo. Niet veel later belden ze op. ‘Hoe kan dat nou?’ vroeg Yrina, gevolgd door: ‘Dit klopt toch niet?’ Ook mijn moeder was stomverbaasd. Maar iedereen was ook heel blij. Het was wel even schakelen, want een tweelingzwangerschap is niet zonder risico. Dat vond ik heel verdrietig; dat het onbezorgde weg was.”

Tweede moeder

Yrina: “Ik realiseerde me meteen hoe bijzonder het was dat we nóg een tweeling in de familie kregen. Onze tante Georgine, de tweelingzus van onze moeder, was vroeger zo vaak bij ons, zij voelde altijd heel vertrouwd voor ons. En dat hebben de meiden van Yorrine nu met mij. Ze zien mij als hun tweede moeder. Ze weten gelukkig wel precies wie wie is. Anderen blijven ons door elkaar halen.
Toen Yorrine bevallen was van de tweeling moest ze een aantal nachtjes in het ziekenhuis blijven. Ik mocht een nachtje bij haar en mijn twee nichtjes in het ziekenhuis blijven slapen. Terwijl ik over de gang liep, hoorde ik: ‘Mevrouw, wat doet u uit bed?!’ De verpleegkundige dacht dat ik Yorrine was. Ook op school hadden andere ouders het niet door toen ik de kinderen van Yorrine van school haalde. ‘Zo, ben je er weer? Je bent net bevallen!’ zei iemand tegen mij.”
Yorrine: “Vooral onze stemmen lijken ontzettend op elkaar. Als ik mijn zus in een filmpje hoor praten, denk ik altijd dat ik mezelf hoor. Mijn moeder en haar tweelingzus Georgine lijken qua stem ook zo op elkaar. Logan en Hayden lijken op mij en Yrina van vroeger. Ook in doen en laten; altijd lekker thuis bezig met knutselen, dansen en schooltje spelen. Het is heel bijzonder om dat te zien.”
Yrina: “Dat vind ik ook. Jaloers ben ik nooit geweest op het feit dat Yorrine wel een tweeling heeft gekregen en ik niet. Ze heeft het echt zwaar met haar meiden gehad, zeker toen ze nog niet doorsliepen. Het was pittig, maar heel mooi. Ik ben blij dat ik haar in die beginperiode heb kunnen helpen.”

‘Ze is de eerste die ik bel als er wat is’

Sheila (57, postbezorger): “Ik had vanaf het begin al het gevoel dat ik zwanger was van een tweeling. Op de eerste echo was maar één kloppend hartje te zien. Ik was toen wel teleurgesteld. Klopte mijn gevoel dan niet? Pas met zes maanden kreeg ik een volgende echo. Ik was heel dik geworden, wat door de arts afgeschoven werd op te veel vruchtwater. Opnieuw zagen ze één hartje. Tot er ineens precies achter het ene kindje nog een andere baby te zien was. ‘Zie je wel!’ riep ik. Ik was zó blij.
Een tweeling zijn is heel bijzonder, dat weet ik van mijn zus en mij. Wij voelen elkaar aan zonder woorden. Georgine is de eerste de ik bel als er iets speelt. Het is heel fijn iemand te hebben die er altijd voor je is. Maar natuurlijk hebben Georgine en ik ook, net als normale broers en zussen, onze ruzietjes gehad. We hebben lang dicht bij elkaar in de buurt gewoond, maar tegenwoordig moeten we bijna drie uur reizen om elkaar te zien. Dat is niet te doen, dus zoomen we iedere vrijdagavond. We kletsen dan bij en ondertussen maken we kaarten. Ik mis Georgine altijd als ze niet bij mij is. Het is een gevoel dat ik niet kan omschrijven. Ik zou zo met haar samen kunnen wonen.
Het is geweldig dat specifieke tweelinggevoel met mijn dochters en kleindochters te delen. Ik snap ze als geen ander. Mijn dochters missen elkaar ook nu ze allebei een gezin hebben en niet meer voortdurend bij elkaar zijn.”

‘Ik mis haar nu ze niet meer bij me in de buurt woont’

Georgine (57, postbezorger en PGB’er): “Sheila en ik verloren op tweejarige leeftijd onze vader en bleven alleen met onze nog heel jonge moeder achter. We hebben veel aan elkaar gehad, we hadden elkaar ook echt nodig. We deelden alles. Pas op latere leeftijd kregen we ook een eigen sociale kring. Nu we niet meer bij elkaar in de buurt wonen, mis ik haar heel erg. Het is uiteindelijk wel mijn wens weer richting Sheila te verhuizen. Heel vroeger gingen we met een bejaarde tweeling om. Zij woonden samen; prachtig vond ik dat, ik zou dat ook wel willen.
Dat Sheila zwanger bleek van een tweeling was, vond ik hartstikke leuk. Dat ik zelf nooit een tweeling heb gekregen, vind ik niet erg. Ik heb bij mijn zus gezien hoe druk dat is, vooral als ze klein zijn. Ik ben bij de bevalling van de meiden geweest. Dat was toch wel een van de mooiste momenten uit mijn leven.
Mijn zus en ik zijn er altijd voor elkaar. Ik heb zelfs negen maanden met mijn twee kinderen bij haar gewoond toen ik net gescheiden was. Hoe zij toen in haar eentje voor onze in totaal zes kinderen zorgde, vind ik bewonderenswaardig. Ik zou dat niet kunnen. Het is daarom maar beter dat zij een tweeling heeft gekregen en ik niet.
We lijken ontzettend op elkaar, maar zijn toch ook totaal verschillend. Sheila durft veel meer dan ik. Zij gaat in achtbanen en heeft gaatjes in haar oren. En Sheila drinkt weleens een wijntje; ik hou niet van alcohol. Dat mensen ons altijd met elkaar vergelijken is soms weleens vervelend, maar we doen het zelf ook. Mijn nichtjes zeiden tijdens deze fotoshoot dat hun moeder en ik steeds meer op elkaar gaan lijken. Grappig; dat hebben we zelf niet in de gaten.”

‘We hebben nu wel genoeg tweelingen in de familie’

Hayden (6): “Ik vind het heel leuk om een tweeling te zijn. Logan en ik kunnen altijd samen spelen. Mama en tante Yrina lijken erg op elkaar; ze hebben zelfs dezelfde tanden! Oma en Georgine lijken ook veel op elkaar. De juffen van de BSO halen ons nog weleens door elkaar. Daar moeten ik dan wel om lachen. Zelf hoop ik niet dat ik een tweeling krijg. We hebben er nu wel genoeg in de familie.”

‘Onze tanden zitten altijd tegelijk los’

Logan (6): “Ik vind het niet zo leuk om een tweeling te zijn. Hayden wil vaak hetzelfde aan, ik niet. De juffen weten daardoor niet wie wie is. Ik weet altijd precies wie mama is en wie tante Yrina is. Dat zie ik aan de kleren. Als ik later zelf kinderen krijg, wil ik liever geen tweeling. Misschien weet ik dan niet wie wie is, want mama haalt ons soms ook door elkaar. Papa en mama moeten vaak even goed in ons gezicht kijken. Onze tanden zitten altijd tegelijk los! Maar ik heb andere ogen dan Hayden.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.