Sharon ging in de haast bewust spookrijden

30 oktober 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Sharon (45) was voor één keertje wat minder braaf.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Wij wonen in een gezellig hofje midden in een nieuwe wijk. Ons doodlopende straatje komt uit op een eenrichtingsweg. De enige toegestane manier om de wijk uit te komen, is door daar linksaf te slaan. Superonhandig, want het betekent dat je vervolgens een rondje door de hele buurt moet rijden, voordat je eruit bent en dan nog drie stoplichten, voordat je op de ontsluitingsweg bent. Kost je zo tien minuten. Terwijl als je bij ons meteen rechtsaf zou mógen, je meteen op de ontsluitingsweg zit. Kortom: even snel dertig meter tegen de rijrichting in en je spaart tien minuten en wat benzine uit.

‘Snelle route’

Dat is voor veel mensen te verleidelijk. De helft van de mensen in ons hofje neemt de ‘snelle’ route, net zoals natuurlijk negen van de tien pakketbezorgers. Maar ik niet. Want ik ben netjes en houd me altijd keurig aan de regeltjes. Zo ben ik opgevoed. Bovendien ben ik een bange schijterd. De angst om betrapt te worden op iets wat niet mag, is voor mij voldoende om het niet te doen.

Het is ook ronduit gevaarlijk daar. Er hangt geen verkeersspiegel of zo. Als je van de andere – goede – kant die straat indraait, zie je het pas op het allerlaatste moment als er iemand tegen de rijrichting in aankomt. Als dat het geval is, moet een van de twee achteruit of je moet allebei aan weerszijden de stoep op om elkaar te kunnen passeren, zo smal is het daar.
Ik word altijd boos als ik iemand de verkeerde kant op zie schieten, maar durf er niks van te zeggen, omdat ik bang ben dat het een agressieve gek is. Maar sinds een paar weken terug mág ik er ook niets meer van zeggen…

Haast

Het was dinsdagmiddag en ik had haast. Ik moest om half drie op het schoolplein staan om mijn jongste dochter op te halen. Dat ging ik niet meer halen. Tenminste, niet als ik me zoals altijd aan de regels hield… Ik zie het mezelf nog zo doen, als in een soort film. Ik sta stil voor de splitsing en heb al netjes linksaf richting aangegeven. En op dat moment slaat de twijfel ineens toe. Ik kijk naar links. Daarna naar rechts. Een korte tweestrijd. Misschien bijt ik even op mijn onderlip. In de daaropvolgende opwelling – ik zet gek genoeg wel eerst netjes mijn
rechterknipperlicht aan, alsof het dat minder erg maakt – sla ik rechtsaf.
Als je nooit iets doet wat niet mag, is het heel erg spannend om dat een keer wél te doen. Andere mensen zie ik altijd heel relaxed de verkeersregels overtreden, maar ik klem mijn vingers om het stuur en mijn hart gaat wild tekeer, terwijl ik die dertig illegale meters afleg.
Precies op het moment dat ik het einde van het straatje heb bereikt en snel rechtsaf wil slaan, zie ik plots in mijn linkerooghoek iets bewegen. In een reflex sta ik boven op de rem.
Ik vergeet de koppeling. Mijn auto slaat af.
Recht voor me, op iets van een halve meter van mijn bumper, staat een fietser. Een wat oudere man, die me verbijsterd aanstaart alsof hij gewoonweg niet kan geloven dat ik (a) tegen het verkeer in reed en (b) hem geen voorrang gaf. Ik zit daar maar en staar terug, niet in staat om me te verroeren, mijn hart bonkend in mijn keel, mijn vingers zo strak om het stuur geklemd dat mijn knokkels wit zien.

Geschrokken

Hij schudt zijn hoofd, zet zijn voet op de trapper en fietst, nog steeds hoofdschuddend, verder. Misschien was hij bang dat ik agressief zou worden als hij boos werd. Achter me toetert iemand. Iemand die er ook langs de verkeerde kant uit wil.
Ik start met trillende vingers de auto en ben even later alsnog te laat op het schoolplein.
Tuurlijk, het is goed afgelopen. Maar ik had bijna iemand het ziekenhuis in gereden, omdat ik een beetje haast had. Ik ben me gek geschrokken en schaam me dood. Vanaf nu ben ik weer mijn brave zelf. Dat bevalt me veel beter!”

Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.