Jelle Hermus over zijn coming-out: ‘Ik kon weer meer mezelf zijn’

4 november 2024

Schrijver Jelle Hermus (38) vertelt openhartig over zijn coming-out. Het inspireerde hem om de beste versie van zichzelf te worden en een fijn en betekenisvol leven te leiden. Nu helpt hij anderen daarbij. “Mijn missie: onze samenleving liefdevoller maken.”

Jelle is één van de bestverkopende auteurs van Nederland. Zijn zelfhulpboeken Steeds leuker en Leven met wind mee vlogen de afgelopen jaren als zoete broodjes over de toonbank. Ook zijn nieuwste Kom maar op belooft een bestseller te worden. Kom maar op gaat over hoe je positief kunt blijven en een betekenisvol leven kunt hebben, terwijl de wereld om je heen steeds turbulenter wordt.
Jelle is net terug van vakantie met zijn man Billy (38) en twee kinderen Jake (5) en Sophie (2). Hij is een makkelijke prater en iemand die niet graag stilzit. Naast schrijver is Jelle ook de oprichter van het populaire online platform soChicken. Zijn maandagmorgennieuwsbrief gaat wekelijks naar meer dan 170.000 mensen, die allemaal ‘broeden’ op een leuker leven. Jelle: “Ik heb één belangrijke missie: ik wil onze samenleving liefdevoller maken. Dat klinkt misschien wat zoetsappig, maar is het niet. In feite komt het erop neer dat ik er alles aan doe om de mensen om me heen blij te maken. Eigenlijk doe ik dat mijn leven lang al. Als kind deed ik dat door op te treden voor anderen. Ik wilde illusionist worden, deed allerlei trucs en fantaseerde over grote shows. Als ik daarmee een glimlach op gezichten kon toveren, was het goed.”

Magische ontdekking

“Later ontdekte ik iets anders dat ik misschien wel net zo magisch vond. Ik weet nog goed hoe ik samen met mijn moeder in de bibliotheek langs het schap met non-fictie boeken liep. Ik zag boeken over fotografie en over yoga. Ik leende ze, begon erin te lezen. Tegelijkertijd probeerde ik thuis allerlei dingetjes uit. Zo werden mijn foto’s steeds beter en leerde ik de basisbeginselen van yoga. Geweldig, nee, magisch vond ik dat. Dat je jezelf iets kunt leren, kunt verbeteren, door je in een onderwerp te verdiepen, ermee te experimenteren en te oefenen.
Dat kunstje paste ik vervolgens op nog meer dingen in mijn leven toe. Ik leende boeken over persoonlijke ontwikkeling. Ik herinner me dat ik op de middelbare school een spreekbeurt moest houden. De mijne ging over: in vier stappen naar een leuker leven. Hoe dat moest, had ik toen al min of meer voor mezelf uitgedokterd. Ook toen al wist ik: als je minder zooi om je heen hebt, is het leven overzichtelijker. En als je een plan maakt voor de dag, heb je meer controle, meer grip op het leven en voel je je rustiger. En als je elke dag kleine stappen zet om meer groente en fruit te eten of meer te bewegen, kom je uiteindelijk tot een verandering. Geen wereldschokkende dingen, maar lang niet iedereen die ik kende, wist dit.”

Uit de kast komen

“Achteraf gezien was ik misschien best jong om me bezig te houden met het uitpluizen hoe je als mens kunt groeien. Ik vermoed dat mijn interesse daarvoor wel iets te maken heeft met het feit dat ik op mannen val. Want dat hele proces van ‘uit de kast komen’ is toch ook persoonlijke groei. Ik was tien jaar toen ik me voor het eerst realiseerde dat ik anders was dan anderen. Al denk ik niet dat ik toen al kon definiëren wat het dan was dat me anders maakte. Pas op mijn twaalfde was ik voor het eerst echt verliefd op een jongen. Een vakantieflirt. Ik durfde er destijds nog niet openlijk voor uit te komen.
Twee jaar later deed ik dat wel. Dit keer was ik verliefd op mijn beste vriend. Ik had het toen misschien nog best een tijdje verborgen kunnen houden of kunnen wegstoppen. Maar ik voelde aan alles dat ik er nu wel iets mee moest. Juist omdat ik me voor het eerst in mijn leven onvrij voelde om mezelf te zijn. Ik wist: ik moet nu iets moeilijks gaan doen. Namelijk open kaart spelen, vertellen dat ik hem leuk vind en het risico nemen dat het niet wederzijds is. Tegelijkertijd kom ik daarmee uit de kast en weet iedereen het. Dat deed ik. Eerst bij hem. Daarna bij mijn ouders. Hartstikke spannend. Je stelt jezelf zo kwetsbaar op. Gelukkig waren de reacties positief. Helaas was de liefde niet wederzijds, maar bleven we goede vrienden. Toch leverde mijn coming-out wel iets anders op. Doordat het op straat lag, wist iedereen: o, zo zit het bij hem. En kon ik weer meer mezelf zijn.”

Kinderwens

“Met de liefde is het uiteindelijk goed gekomen. Billy ontmoette ik in 2005, toen we allebei negentien waren. Net als ik staat hij heel positief in het leven. Al is hij wat nuchterder en super praktisch. Voor mij handig, want ik kan nog weleens alleen in grote lijnen denken en wegdromen bij van alles en nog wat. Billy die sinds twee jaar ook voor soChicken werkt, is dan in staat alles klein en praktisch te maken.
Sinds ruim vijf jaar zijn we vaders. We hadden allebei een grote kinderwens en wilden adopteren vanuit Amerika. De procedure was heel zorgvuldig, en daardoor ook heftig. We werden als stel en als individu helemaal binnenstebuiten gekeerd. Op het moment dat we het stempel ‘goedgekeurd’ hadden gekregen en we de adoptieprocedure in gang konden zetten, ging het ineens snel. Normaal gesproken kom je op een wachtlijst terecht en duurt het meestal nog wel twee jaar voordat er een match is. Billy en ik besloten die tijd te gebruiken om ons helemaal voor te bereiden. We zouden trouwen, er kwam een dakopbouw op ons huis en ondertussen moesten nog de laatste papieren naar Amerika. Terwijl wij daarmee bezig waren, kregen we ineens een mailtje: er was een match met een jongetje in Florida. Ongelooflijk. Die maandag trouwden we, die vrijdag werd Jake al geboren. De vrijdag daarna reisden we af naar de VS.”

Overweldigend

“Het was zo plotseling allemaal. Ik wist eigenlijk niet goed wat me overkwam. Mijn idee was natuurlijk om me, in de tijd dat we op de wachtlijst zouden staan, helemaal in te lezen over het ouderschap. Dat plan kon nu dus in de prullenbak. Op de vlucht naar Amerika kon ik net één boek lezen. En nu lag dat lieve hummeltje al in onze armen. Geweldig én overweldigend. Ik was dolgelukkig, maar doodsbang tegelijkertijd. Het leven wierp ons een les in accepteren, controle loslaten en zelfredzaamheid toe. Allemaal dingen die ik dus ontzettend lastig vond, maar waar ik gaandeweg mee leerde omgaan. We zaten destijds in een Airbnb in Amerika met een heel aardige host. Zij kwam af en toe om de hoek kijken hoe het ging. ‘You’re doing great’, zei ze dan, terwijl ik net in tranen zat, en ze gaf ons welkom advies. Dat hielp ontzettend.
Jake is nu alweer vijf, gaat naar de kleuterschool en doet het ongelooflijk goed. Twee jaar geleden zijn we verhuisd naar een grotere woning, omdat we van plan waren nog een keer vader te worden. Ik geloof dat ons bod net was geaccepteerd, toen we hoorden dat adopteren uit Amerika niet meer mogelijk was. De interlandelijke adopties lagen al een tijdje stil vanwege een onderzoeksrapport uit 2021 over misstanden in het verleden. Mondjesmaat gingen er daarna weer wat landen open, maar Amerika niet. Dat was voor ons best even een klap. Dat weekend zouden we een paar dagen naar de Ardennen. Er even tussenuit. Alles op een rijtje zetten. We waren nog niet vertrokken of de telefoon ging. De Kinderbescherming. Ze wilden ons diezelfde dag nog spreken. Het ging over onze inschrijving op de Nederlandse adoptielijst. Er was een match, wat vrij zeldzaam is. De geboortemoeder van een meisje van drie maanden had ons uitgekozen als adoptievaders. Ik was weer helemaal van de leg. Alle emoties liepen door elkaar. En opnieuw ging alles in een stroomversnelling. Tijd om Jake rustig voor te bereiden op de komst van Sophie was er nauwelijks. Gelukkig pakte hij de komst van een zusje goed op. En toen we een paar dagen later Sophie bezochten, was hij meteen dol op haar. Met z’n drieën mochten we haar wakker maken. Heel speciaal. Het mooie was: Sophie lachte meteen naar ons en dat is ze blijven doen.”

Regenboogvlag

“Billy en ik realiseren ons dat we een wat andersoortig gezin zijn dan de meeste gezinnen. Bij ons gaat de regenboogvlag regelmatig uit, laten we maar zeggen. Jake ontdekt nu hij naar school gaat, dat de meeste kinderen in zijn klas een mama en een papa hebben. Om hem te laten zien dat hij niet de enige is met twee vaders, spreken we regelmatig af met andere mannenstellen met kinderen om te picknicken in een speeltuin. Dat zijn waardevolle ontmoetingen. Jake ziet dan dat er meer kinderen zijn met een gezin zoals hij. Maar ook dat niet één kind er hetzelfde uitziet. We willen onze kinderen bewust laten zien dat mensen er in alle vormen, maten en kleuren zijn en dat diversiteit juist mooi is. Aan de andere kant erkennen we ook dat het soms gewoon niet leuk is om anders te zijn. Wat ons betreft is er dan ruimte om verdrietig te zijn. In mijn nieuwe boek heb ik het ook hierover. Ik noem het emotiesurfen. Het laat je veerkracht zien. En dat is een belangrijke vaardigheid om je staande te houden in deze tijd waarin het chaos is in de wereld.
Ik zet me graag in om de toekomst van mijn kinderen mooi en positief te maken. Jake is zoals gezegd vijf en als ik kijk wat er in die periode allemaal langsgekomen is: corona, klimaatverandering, de oorlog in Oekraïne, inflatie, de opkomst van kunstmatige intelligentie, oorlog in het Midden-Oosten, polarisatie, politieke onrust in de wereld en in ons eigen land… Er komt van alles op ons af. Bij het schrijven van Kom maar op vroeg ik me oprecht af: hoe kun je hier nu het beste mee omgaan? Welke stappen moet je zetten om ondanks de chaos toch een positief, leuk en betekenisvol leven te leiden? Het gaat dan volgens mij vooral om het aanvaarden van hoe de situatie is, over het versimpelen van je leven, het versterken van je positieve instelling en over het doorgeven daarvan. Ik verzamel een heleboel praktische bouwstenen in het boek. Als ik er twee moet noemen die direct impact hebben, zou ik zeggen: doseer als eerste de afleidingen in je leven. Hiermee doel ik op de nieuwsdiarree en de blootstelling aan sociale media. Je hoeft er niet mee te stoppen, maar laat het ook niet ongebreideld je brein binnenstormen. Want het bepaalt voor een groot deel hoe je naar de wereld kijkt en hoe je je hierbij voelt.
Wat ik zelf ook een waardevol inzicht vind, is: wees realistisch. Je kan wensen dat de klimaatverandering er niet is, maar die is er wel. Dus verwacht dan ook de chaos die het teweegbrengt. De wateroverlast, de hogere temperaturen en wat al niet meer. Als je het verwacht, komt het minder heftig binnen. En kun je er beter op anticiperen. Bedenk daarbij: je hebt er als individu weinig controle op. We moeten ermee leren leven. Mijn advies zou zijn: focus je vooral op de dingen waar je wél controle over hebt, zoals je eigen levensstijl verduurzamen of je inzetten voor de samenleving. Er zijn altijd kleine, zinvolle stappen die je kunt zetten. Dat brengt rust en iets positiefs. Ook in turbulente tijden.”

Tekst: Jolanda Hofland
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.