Jolanda: ‘Ik heb spijt van mijn dure bruiloft’
5 november 2024
Jolanda (34) is 2,5 jaar geleden getrouwd met Bruno (35). Ze kijken terug op een prachtige, maar zeer dure huwelijksdag. Een waarvan ze nog steeds de zure vruchten van plukken. “Onze andere grote droom, een baby, stellen we door geldgebrek noodgedwongen uit.”
Jolanda: “Twee jaar ben ik beziggeweest om de ultieme bruiloft te organiseren. Op 31 december 2019 werd ik door Bruno ten huwelijk gevraagd. Ik begon met plannen nét voor het uitbreken van de coronapandemie en heb dat tot het eind ongeacht alle beperkingen volgehouden. We moesten zelfs vanwege alle restricties een keer de datum van 31 mei 2021 naar 2022 verzetten. Ik wilde het steeds mooier, beter en extravaganter. Dat daar een behoorlijk prijskaartje aan hing: ach, dat was van latere zorg dacht ik. Bruno ging daar in mee. Helaas, zo denk ik nu. Niet alleen omdat we nu, ruim twee jaar later nog steeds schulden aan het afbetalen zijn en behoorlijk krap zitten, maar ook omdat het gouden sprookje dat ik wilde creëren, best een teleurstelling werd. Je doet het in de ogen van anderen namelijk nooit goed genoeg, hoeveel tijd, geld en energie je er ook in stopt.”
Grootse plannen
“Als klein meisje zwijmelde ik weg bij alle romantische prinsessenfilms en keek ik elke kerst de Sissi-trilogie op tv. Ik droomde ervan één dag in mijn leven een prinsessenrol te spelen en net zo’n schitterende jurk te kunnen dragen. Ik wist ook precies hoe mijn japon er uit moest zien: strak lijfje, diepe rug, tien meter lange sleep en schattige bruidsmeisjes die de sleep droegen. En dan het liefst in een koets naar het altaar, waar mijn aanstaande wachtte. Slechts een klein detail ontbrak: die potentiële echtgenoot. Die kwam pas op mijn 27e in mijn leven. Maar vanaf dat moment dat Bruno en ik verkering kregen en het serieus werd, heb ik hem via subtiele hints laten weten dat ik héél graag wilde trouwen. Gelukkig pikte Bruno die signalen op. Hij snapte ook meteen dat hij niet weg kon komen met een aanzoek na een avondje pizza. Dat deed hij ook niet. Bruno ging voor de hele shabang. Hij ging op oudjaarsavond op zijn knieën met onze beide ouders erbij, met champagne én een bloedmooie verlovingsring.
Waar we niet op hadden gerekend, was de uitbraak van het coronavirus amper twee maanden later, waarbij we als onderwijzers op een basisschool allebei ineens onvrijwillig thuis kwamen te zitten. Maar het gaf me dus ook tijd om alles uit te zoeken wat ik graag wilde. Ik werd mijn eigen weddingplanner. Ik nam een abonnement op bruidsbladen, meldde me aan bij allerhande huwelijkssites, verdiepte me in het enorme aanbod van trouwopties en ging daarna los met bestellen.”
Één keer goed
“Zo koos ik voor die veel te dure toplocatie met kasteel, vijver met zwanen en ophaalbrug. Een koets met twee paarden. Een bekende Nederlander als ambtenaar van de burgerlijke stand. De allerlekkerste lagentaart met een fontein en vuurwerk. Een vijfgangendiner voor alle volwassenen in de eetzaal, in een aparte ruimte een patat-kroket-bitterballen-kaassoufflé-ijsbuffet voor alle neefjes, nichtjes en bruidskinderen. Een geweldige coverband voor een spetterend feest en een gastenlijst van honderdvijftig plus mensen. Het kon niet gekker en mooier en beter. Je trouwt maar een keer goed, riep ik steeds als excuus.Maar dat goed trouwen bleek allemaal ook peperduur. Geld dat we eigenlijk niet hadden. We hadden allebei wel wat spaargeld en we verdienden in het onderwijs ook zeker niet slecht, maar het was niet voldoende om al onze wensen direct te kunnen bekostigen. Dus kochten we veel met Bruno’s creditcard en die van mij en via alle aantrekkelijke ‘koop nu, betaal later’-opties. Ik dacht steeds: ach, dat komt wel goed. We gaven nu in de pandemie toch weinig uit. Bovendien gunde ik mezelf, ons en onze dierbaren een onvergetelijke dag én verwachtte ik dat zij ook wel weer gul zouden geven in hun envelopjes: onze suggestie voor een cadeau op de trouwkaart.”
Ondankbare gasten
“Eerlijk gezegd dacht ik ook dat we dit min of meer ook voor onze familie en vrienden deden. Wij gingen dan wel trouwen, maar we verwenden hen immers ook met al die lekkere hapjes, luxe gerechten en het topentertainment. We waren immers allemaal wel toe aan een feest, na die miserabele maanden van avondklok en pandemie-ellende. Ik verwachtte dat iedereen dolenthousiast zou zijn. Niet dus.
Een maand voor onze bruiloft kwam mijn aanstaande schoonzus bij me: ze wilde met mij praten. Of liever gezegd bij mij klagen. En dan niet met mijn aanstaande, erbij, nee ze richtte haar pijlen echt op mij, want ze verwachtte dat alles van mij kwam. Ze liet me duidelijk weten niet blij te zijn met het adults only-thema. Ze vond het geen goede oplossing dat alle kinderen apart zaten, tijdens het eten. Haar tweelingzoons en dochter van 15 en 13 waren véél te oud om nog bij kleintjes te zitten en volwassen genoeg om zich aan tafel keurig te kunnen gedragen. Ik snapte haar argument, naast die kinderen van 6, 7, 9 en 10 staken ze wel af, maar vond dat ik ergens een grens moest stellen. Dat was bij achttien: de dochter van mijn beste vriendin mocht daarom wel aanschuiven. Maar buiten het feit dat ik geen tikkertje wilde tussen de gerechten door, was het een culinair diner met hertencarpaccio en garnalen en dat vindt niet elk kind lekker. Bovendien was het ook best wel duur per persoon. Bij hun gezin zou het dan voor vijf personen vijf keer zestig euro worden. Dat werd me echt te gortig. Maar ze wilde niet echt luisteren naar mijn argumenten. Het was allemaal be-la-che-lijk. Later belde ze toch nog met Bruno en hij ging overstag: oké, hij maakte een uitzondering voor de tweeling van vijftien. Hup, weer hogere kosten. Maar ik wilde er ook geen ruzie om in mijn schoonfamilie.
Een neef van Bruno maakte het helemaal bont. Hij trok zich helemaal niks aan van onze regels en nam zijn kleuter doodleuk mee naar het feest. Ook al stond er expliciet op de uitnodiging dat er géén kinderen welkom waren, hij verontschuldigde zich tegen ons met een slap: ‘Het lukte niet oppas te regelen’. Tot mijn grote wanhoop liet hij het jongetje gewoon rondrennen op de dansvloer en later op de avond tussen de jassen in de garderobe slapen. Tel daarbij de mensen bij die zich achtergesteld voelden omdat ze óf niet voor de ceremonie óf alleen voor de receptie waren uitgenodigd. Of helemaal niet, zoals vage kennissen van mijn ouders of Facebook-kennissen die zichzelf hoger aansloegen en je krijgt nog meer gedoe en gezeur om je oren, waar je niet op zit te wachten. En dat van de gulle gevers bleek ook best een teleurstelling. Ik weet dat het niet netjes is, maar ik had vooraf stiekem zitten uitrekenen wat mensen ongeveer zouden geven die dag. Dat zou dan helpen de kosten te betalen.”
Tegenvaller
“Maar dat pakte echt veel minder rooskleurig uit, de opbrengst was bijna de helft van wat ik had ingeschat. Ik weet niet of het kwam doordat mensen minder hadden verdiend tijdens corona, maar de bijdragen waren echt miniem. Er was zelfs iemand die alleen een tientje had gedaan in een envelop. Zonder kaart. Maar omdat we alle namen plus bedragen hadden opgeschreven, wisten we dat het van Bruno’s neef moest komen. Juist degene die de hele avond te gast was geweest met zijn irritante kleuter. Hij had zes cola-vieux achterover geslagen en zijn vriendin had zeker twee stukken taart opgegeten. Normaal maakt me dat niet uit, maar waarom dan niet eens een leuk kaartje of een iets groter cadeau meenemen? Ik vond dat best grof.
De gedachte: we doen dit ook een beetje voor onze gasten, was een misser. Natuurlijk, onze ouders genoten ervan en mijn oma van 92 zat de hele dag met een grote glimlach te glunderen dat ze dit nog mocht meemaken. Maar er waren genoeg mensen die iets te zeuren, miepen of mauwen hadden. Hoe goed je het ook bedoelt, in de ogen van anderen is dat nooit goed genoeg. Er waren ook genoeg irritaties, zowel vooraf, op de dag zelf als achteraf en die zorgden voor een schaduw.”
Huwelijkskater
“Nu zijn we tweeënhalf jaar verder en zitten Bruno en ik nog steeds met een huwelijkskater. We hebben behoorlijke schulden opgebouwd. Want dat ‘koop nu, betaal later’, namen we erg letterlijk en het afbetalen stelden we steeds weer uit, omdat er net een betaling voorrang had of de koelkast stuk ging. De rekening van de locatie konden we gelukkig inlossen met ons spaargeld en de opbrengst van de envelopjes, maar alle rekeningen bij andere eisers, zoals de cateraar, band en kledingwinkels hadden we nog openstaan. Sommige bedragen zijn inmiddels weggenomen en overgenomen in een persoonlijk krediet bij de bank. Maar ook die lening is niet oneindig en moeten we elke maand aflossen.
En ondertussen hebben we tal van andere kosten gemaakt, waarvoor ook geld op tafel moet komen. Onze auto is al wat ouder en vertoont kuren. Hij moet eigenlijk op voor een grote beurt, maar we hebben even geen 1500 euro klaarliggen. Ook willen we dolgraag de zolder van ons huis aanpakken. We hebben nu maar een grote slaapkamer en een kastenkamertje in ons huis. De zolder is nu nog een grote puinzooi, maar als we die netjes aftimmeren en isoleren, kunnen we daar een mooie masterbedroom van maken. Maar daar hebben ook echt geen geld voor. Daardoor stellen we onze andere grote droom, een baby ook noodgedwongen uit. Want zonder die extra slaapkamer hebben we eigenlijk geen ruimte om aan kinderen te beginnen. Plus dat ik het ook niet slim vind om het dat te doen, als we nog zoveel schulden hebben. Want een kind brengt ook veel kosten met zich mee. Van luiers, een commode en uitzet tot schattige spulletjes.
Steeds vaker denk ik: shit, het was hartstikke leuk om een dag lang mezelf een prinses te voelen en we hebben echt wel een hele romantische dag gehad, maar wat heeft dat een geld gekost… Als ik alles had geweten, had ik zeker bespaard op mijn bruiloft, want dan hadden we nu niet zo’n anticlimax gehad.”
Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
