Sigrid (43) heeft spijt van het meepesten vroeger op school

12 november 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Sigrid (43) heeft spijt van het meepesten vroeger op school.

“Het was op zijn zachtst gezegd wel een ongemakkelijk gesprek waarvoor ik op school was ontboden. De ouders van het gepeste klasgenootje zaten tegenover me aan tafel, de juf zat aan het hoofdeinde. Ik schaamde me dood. Tegelijkertijd had ik ook medelijden met mijn eigen kind, dat hier min of meer terecht-stond. Schuldig voelde ik me ook. Want dat Thijs op school een vervelende jongen was geworden, kwam door de scheiding, dat wist ik zeker. Hij was altijd wel een beetje een rauwdouwer geweest, maar wel eentje met het hart op de juiste plaats. Sinds zijn vader was vertrokken, was er echter geen land meer met hem te bezeilen. De juf had me dit schooljaar al vaker aangesproken op zijn agressieve gedrag. Het was zijn machteloze manier om te dealen met zijn verdriet. Maar daar hadden de ouders van het meisje dat hij al maandenlang pestte en nu zelfs had geschopt, geen boodschap aan. Dat begreep ik ook heel goed. Ik was in hun plaats ook woedend geweest. Hoewel ik de sterke aandrang voelde om Thijs te gaan verdedigen, wist ik me daarom in te houden.

Niet van een vreemde

Ik snapte dat ze mijn zoon een rotkind vonden. Dus beloofde ik dat ik met Thijs zou gaan praten en dat het niet meer zou gebeuren. Daarmee was de kous afgedaan. Voor nu. Weer onderweg naar huis, bedacht ik me ineens: Thijs heeft het ook niet van een vreemde. Want ook ik heb vroeger op de basisschool gepest. Vlooienbaal, zo noemden we haar. Wie dat precies had bedacht, geen idee, maar ik geloof dat het iets te maken had met het feit dat ze een paar keer luizen had gehad. Daar hadden natuurlijk wel meer kinderen last van, maar bij haar bleef het om de een of andere reden hangen. Misschien omdat in haar geval die luizen in haar rode haren hadden gezeten. Of misschien omdat ze de eerste keer dat ze ermee gepest werd in huilen was uitgebarsten en zo had laten merken dat ze kwetsbaar was. Eén beeld staat me nog helder voor de geest: ze staat huilend op het schoolplein, terwijl wij met een groepje in een kring om haar heen dansen en een liedje zingen. En dan Dikke. Of Bolle, zo noemden we hem ook weleens, niet bijster origineel. Het dikste jongetje van de klas, dat bij gym tégen de kast of het paard op sprong, in plaats van eroverheen. Ik zie het nog zo voor me. Je zag al aan zijn moedeloze aanloop richting de springplank dat hij er niet in geloofde dat het hem deze keer wel ging lukken. Natuurlijk niet, als hij ooit al zelfvertrouwen had gehad, was hem dat inmiddels wel ontnomen door ons. Na de aanloop volgde de droge bonk. En daarop het gelach.

Geen aandacht

Ik was geen leider bij het pesten en kan me ook niet herinneren dat iemand de leiding had. Maar we deden allemaal wel mee en dus waren we allemaal even schuldig. Ik vraag me nu nog steeds af: waarom stonden de leraren dit destijds toe? Waarom grepen ze niet in? Het was zo’n kleine school, ik kan me gewoon niet voorstellen dat het ze is ontgaan. Maar in die tijd werd er nog niet zo’n aandacht aan besteed als nu. Pestprotocollen had je toen nog niet en in de klas werd er niet over dit soort dingen gepraat. Vlooienbaal en Dikke konden ook nergens anders heen, want er was maar één basisschool in het dorp. Naar welke middelbare school ze daarna zijn gegaan, weet ik niet. Ik heb ze nooit meer gezien. Nu vraag ik me af: waaróm deden we het? Ik heb echt geen flauw idee. Het is ook pas nu dat ik me realiseer wat wij als kinderen misschien wel hebben aangericht. Misschien zijn die twee er goed overheen gekomen, ik hoop het van harte. Maar als ik ze ooit nog eens tegenkom, zal ik geen moment aarzelen om alsnog mijn excuses te maken. Want ik heb er spijt van!”
Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen gewijzigd
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

LEES OOK