Sharon was draagmoeder: ‘Luc heeft even bij mij gelogeerd’

18 november 2024

Ze had zelf al twee dochters en nu wilde ze andere ouders helpen hun kinderwens te vervullen. Dus besloot Sharon (34) een kind te dragen voor iemand die ze niet kende. “Ik vind het een cadeau dat ik dit mocht doen.”

Sharon: “Het was een paar dagen na kerstmis toen ik samen met mijn man en twee dochters op kraamvisite ging bij de wensouders en hun pasgeboren zoon. Dit was de eerste keer dat we elkaar weer zagen na de bevalling. Bijzonder en liefdevol, dat was het bezoek. Het geluk spatte er bij hen vanaf. Dat kleine hummeltje, hun oudste dochter die er als trotse zus omheen dartelde en dan die blik in de ogen van de wensouders… Dát was precies waarvoor ik het allemaal had gedaan. Ik vond en vind het een eer dat ik, een compleet onbekende, hun kindje heb mogen dragen als draagmoeder.
Ik ben me er altijd bewust van geweest dat een kind krijgen iets speciaals is en dat het – helaas – niet voor iedereen is weggelegd. Het leek me al voordat ik zelf moeder was mooi om op dat gebied ooit iets te kunnen betekenen voor iemand anders. Mits mijn eigen kinderwens vervuld zou zijn en mijn zwangerschappen én bevallingen goed waren verlopen. Mijn man wist van deze diep gekoesterde wens, maar in de beginjaren van onze relatie kwam het amper ter sprake aangezien we volop in onze eigen babybubbel zaten met de geboorte van onze dochters Emma, nu zeven, en Vivienne, nu vijf.

Verder onderzoeken

“Een jaar na de geboorte van Vivienne begon het opnieuw te kriebelen om nog één keer zwanger te zijn. Niet voor mezelf, want ons gezin voelde compleet, maar voor iemand anders. ‘Als dit echt is wat je wilt, dan moet je het verder onderzoeken’, was de reactie van mijn man toen ik het draagmoederschap opnieuw ter sprake bracht. Hij heeft mij altijd gesteund. Dat moet ook wel, want het vraagt niet alleen wat van mij, maar ook van hem en ons gezin. Als hij er niet achter had gestaan, was ik er nooit aan begonnen. Je moet het echt samen doen.
Ik had op dat moment nog geen idee welke mogelijkheden er waren op het gebied van draagmoederschap, maar ik wist wel dat ik niet wilde dat het kind ‘iets’ van mij mee zou krijgen. Dat leek me ingewikkeld. Dan zou het een deel van mij zijn en zou ik het ook belangrijk vinden om een rol te vervullen in het leven van dat kindje. Dat was niet wat ik voor ogen had. Ik wilde vooral een kind dragen en de wens van andere ouders vervullen. In mijn zoektocht naar het draagmoederschap, kwam ik op Facebook ‘per toeval’ een bericht tegen van Pieter en Linda. Zij vertelden dat ze met behulp van een draagmoeder ouders waren geworden van een dochter, maar dat er de wens was voor een tweede én dat ze daarvoor op zoek waren naar een draagmoeder. Ik besloot ze een berichtje te sturen met de vraag of ze nog steeds op zoek waren. Dat bleek het geval te zijn. We besloten een keer met elkaar te bellen. Ik was bang dat het misschien ongemakkelijk zou zijn, maar het gesprek verliep meteen heel soepel. Na dat gesprek hebben we een keer met z’n vieren gevideobeld en vervolgens hebben we afgesproken. Dat voelde als een blind date. Ik had ze dan wel gezien en gesproken, maar wat als het in real life tegen zou vallen? Als er geen klik zou zijn of we geen gespreksstof zouden hebben? Al die zenuwen bleken voor niets, want vanaf het moment dat we bij ze binnenstapten, leek het alsof we elkaar al jaren kenden. We hadden rond koffietijd afgesproken, maar aan het einde van de dag zaten we er nog. We raakten niet uitgepraat en tussen onze kinderen was het meteen dikke mik. Ik weet nog dat we in de auto naar huis zaten en mijn man en ik zo enthousiast waren. We voelden allebei dat de klik die we nodig hadden om een volgende stap te durven zetten, er was. Het is een heel kwetsbaar proces. Je moet elkaar beter leren kennen, vertrouwen opbouwen en de diepte in. Het hele draagmoederschap vaart immers op vertrouwen. Zij lenen hun kind in de vorm van een embryo uit aan mij met daarbij het risico dat ik kan besluiten om het kind te houden. En ik begin aan een zwangerschap met in mijn achterhoofd dat er een kans bestaat dat ze er na negen maanden van afzien. En als wensouders besluiten dat je het kind toch niet wil? Leg je hierover van tevoren niet samen iets vast? Dat zijn scenario’s waar we absoluut niet van uitgingen, maar waar je het wel samen over moet hebben. Gedurende al die gesprekken groeide het vertrouwen en besloten we: we gaan dit avontuur aan.”

Vier keer scheepsrecht

“Vanaf dat moment duurde het nog een jaar voordat ik daadwerkelijk zwanger was. Eerst krijg je medische en psychologische onderzoeken. Er wordt gekeken of je lichamelijk in staat bent om een kind te dragen, of je echt geen kinderwens meer hebt, maar ook of je het aankunt om de baby af te staan. Daar ben ik zelf nooit bang voor geweest. Ik heb altijd gezegd dat het babytje in mijn buik logeerde. Dat is ook hoe ik het aan mijn kinderen heb uitgelegd toen mijn buik na een paar weken begon te groeien. Het traject voorafgaand aan de zwangerschap vond ik lastiger. We hebben vier terugplaatsingen gehad voordat ik zwanger was. Drie keer dat slechte nieuws brengen, vond ik een van de moeilijkste dingen. Elke keer was ik degene die de pijn en het verdriet dat ze al jaren voelden, weer opnieuw moest aanboren. Terwijl ik juist zó graag goed nieuws wilde brengen. De vierde keer hebben we het daarom ook over een andere boeg gegooid. Pieter en Linda waren bij ons op bezoek en Linda had een vroege zwangerschapstest meegenomen. Ik deed de test op het toilet en liet ’m daar achter. ‘Gaan jullie maar kijken’, is wat ik zei. Vrijwel meteen hoorden we een gil. Dan weet je dat het twee kanten op kan gaan, maar toen ze de woonkamer binnen stapten met een enorme grijns en een blik van ongeloof op hun gezicht, wisten we dat het raak was. Het was gelukt! Daarna vloeiden de tranen en was het een en al blijdschap. Het was zo bijzonder om dat moment op die manier met ze te kunnen delen.
Pieter en Linda zijn daarna overal bij geweest. Van de echo’s en controles tot aan de bevalling. Het was hun kindje. Zo voelde het voor mij ook. Moedergevoelens had ik niet. Iedere keer als ik het baby’tje voelde bewegen, dacht ik: dit is jullie zoontje. Dan maakte ik een video of liet ik ze zelf voelen als ze in de buurt waren. Het voelde daarom ook niet meer dan logisch dat Linda hun zoon zelf zou aanpakken bij de bevalling en Pieter de navelstreng zou doorknippen. Het was echt hun moment en ik ben alleen maar dankbaar dat we het samen op die manier hebben kunnen doen.”

Prachtig avontuur

“De bevalling zelf ging heel goed, maar de eerste dagen daarna vond ik pittig. Hun zoontje, Luc, ging na de geboorte meteen met Pieter en Linda mee naar huis, terwijl ik naar mijn eigen gezin ging. Dat voelde goed voor ons allemaal. Alleen het feit blijft wel dat je vol zit met hormonen. Mijn hele lijf schreeuwde om een baby. Alleen was er geen baby om voor te zorgen. Intens verdrietig zat ik op de rand van het bed: ‘Misschien wil ik toch een derde kind’, zei ik tegen mijn man. Dat wilde ik helemaal niet, maar door de hormonen was ik zo van slag. Ik had al eerder contact gehad met de draagmoeder die het eerste kindje voor Pieter en Linda op de wereld had gezet, en in de dagen na de bevalling hebben we geappt. Ze herkende mijn gevoel als geen ander en kon mij geruststellen dat het heel normaal was en vanzelf weer over zou gaan. Dat heeft mij er doorheen geholpen en toen ik een paar dagen later Luc zag in de armen van Pieter en Linda, gierde de liefde door mijn lijf. Ik was zo trots en blij dat ik dít voor ze had kunnen doen, maar ook dankbaar dat ze ook mij de kans hadden gegeven om mijn wens om draagmoeder voor iemand te zijn, te vervullen. Het was een wederzijdse daad. En het heeft ons nog zo veel meer gebracht. We zijn overspoeld met liefdevolle, positieve reacties en misschien wel het mooiste is dat er een hechte vriendschap is ontstaan. Onze kinderen kunnen het goed vinden, we komen vaak bij elkaar over de vloer en zijn vrienden voor het leven. Gevoelens bij Luc heb ik niet. Ik zie hem als de zoon van vrienden die even bij mij heeft gelogeerd. Het voelt voor mij nu ook als een afgesloten hoofdstuk. Ik vind het een cadeautje dat ik het een keer heb mogen doen, maar daarmee is het ook goed. Ik hoop nu dat, door mijn verhaal te delen, meer vrouwen geïnspireerd raken om ook een kindje te dragen voor iemand anders. Voor mij voelde het als iets heel normaals om te doen, maar door alle liefdevolle reacties die we hebben gekregen, zie ik meer hoe bijzonder het eigenlijk is. Het was een prachtig avontuur dat ik voor geen goud had willen missen.”

Tekst: Eline Roerdink
Foto’ Amaury Miller

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.