Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Heel soms denk ik: waar ben ik aan begonnen’

Eveline: ‘Heel soms denk ik: waar ben ik aan begonnen’

10 december 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Bij het woord emigreren denken mensen vooral aan ‘een nieuwe start’. Oude schepen achter je verbranden. Nieuwe uitdagingen. En geloof me, dat hebben Emiel en ik allemaal gevonden. We spreken een nieuwe taal, hebben een nieuwe kennissenkring, ontmoetten bijzonder bijzondere mensen en we proberen de Franse cultuur op te snuiven en te begrijpen.

Intensief

Wat emigreren vooral inhoudt: nieuwe indrukken, nieuwe regels, nieuwe moeite. Het zoeken van een dierenarts, huisarts, apotheek, ziekenfonds, aanvullende verzekering. Het inpassen van mijn ziekenhuisafspraken met de teleurstelling dat ik maar niet beter word. De zoektocht hoe onze auto te importeren. Puzzelen hoe het zit met elektra, water, dag- en nachttarief, olie bestellen bij tankwagens, producten in de supermarkt ontrafelen, declaraties inleveren, een website bijhouden, een dakdekker bellen of een kliko regelen. Alles lukt prima met wat hulp, maar het is wel intensief. Iets simpels als bierglazen of een kruippakje kopen is een sinecure, want in een klein dorp is geen Hema en ook geen babywinkel.

Daarbij gaat het leven door. Er moet gewerkt worden. De was gedaan. Boodschappen gekocht.
Na maanden van buffelen, want we zijn zeven dagen open, is nu het naseizoen aangebroken. Ook hierin moeten we nog onze weg vinden, maar wat zijn we blij met alles wat gaat komen. We kunnen uitrusten en bijkletsen en knuffelen met onze familie en vrienden. We hebben verjaardagen gemist, feestjes, verdrietige momenten waar we niet bij konden zijn, maar ook diploma-uitreikingen en kraamvisites. Een verjaardagsfeest van vrienden werd uitgesteld tot het moment dat wij erbij konden zijn. Een groot compliment.

Drukker dan ooit

We maken schema’s voor onze weken in Nederland om alles ‘goed’ te maken, om mensen de aandacht te geven die ze verdienen, om bij te praten en weer écht te weten wat er speelt in de levens van onze naasten. Elke dag krijgt een vakje en er passen maximaal drie activiteiten in elk vakje. Tandarts. Kraamvisite. Uiteten met vrienden. Het is hogere wiskunde om alles in te passen. Maar al die moeite valt in het niet als we iedereen weer zien. Alle frustratie wordt vergeten en het Grote Genieten begint.

En toch leidt ook dat weer tot wrevel. We moeten mensen teleurstellen. Lieve kennissen die vragen wanneer we bij hen langskomen. Die hun huis willen laten zien. Die met ons een gerecht willen eten waarover we het ooit hadden. De een wil een lang uitgesteld gesprek met diepgang, een ander juist een vrolijk feestje in de kroeg. En we hebben maar een paar weken! We rekenen en herberekenen. Maar soms passen dingen gewoon niet.

Die teleurstelling incasseren is pijnlijk en slopend omdat Emiel en ik ons dat heel erg aantrekken.
Emigreren is dus zeker een nieuwe start. En heel soms denk ik: waar ben ik aan begonnen. Ik hou zo van Villa Verte. Van de gasten, van het mensen blij maken en de geweldige ervaringen. Emiel en ik houden vreugdedansjes bij elke nieuwe reservering die binnendruppelt voor 2025. Maar heel eerlijk: ik heb het drukker dan ooit.