Tara: ‘Ik ben happy single, maar niemand die het gelooft’

24 december 2024

Tara (38) is sinds tien jaar vrijgezel. Zij vindt dat helemaal prima, maar haar omgeving heeft veel moeite dat te geloven. “Ik mis het gewoon niet, een man in mijn leven.”

Tara: “Als ik iemand die ik nog niet zo goed ken vertel dat ik single ben en ook alweer tien jaar, krijg ik standaard de dooddoener: ‘Hoe kan dat nou dat zo’n leuke knappe en slimme vrouw als jij geen vriend heeft?’ Meestal reageer ik dan met een ‘omdat ik dat zelf niet wil’. Vaak komt dan de vrij onbeschofte vraag: ‘Maar wil je dan geen kinderen?’ Alsof dat het enige levensdoel is en alsof je kinderen zo maar op bestelling kunt krijgen.
Maar dat is nog niks vergeleken met alle boude opmerkingen en reacties van mensen die me nabij staan. Tantes, ooms, nichten, vriendinnen, collega’s. Dierbaren die me op zich goed kennen, maar me zonder enige uitzondering bestempelen als eenzaam en dus ongelukkig. Die niet willen en kunnen geloven dat het echt geen drama is als je geen relatie hebt.”

Volgens het boekje

“Overigens was mijn leven ooit compleet anders. Op mijn tweeëntwintigste trouwde ik met Jim, de jongen die ik kende van school. We gingen op m’n achttiende samenwonen en het leek indertijd niet meer dan normaal om ook te gaan trouwen. Dat huwelijk hebben we zes jaar volgehouden. Jim en ik maakten mooie reizen en zaten bijna elk weekend met onze vrienden in de kroeg. Eigenlijk deelden we samen niet zoveel. Het was eerder een soort ‘vadertje en moedertje’ spelen met onze twee katten dan een echte liefdesrelatie. De laatste jaren hadden we ook geen seks meer.
Als ik nu op die jaren terugkijk, besef ik dat ik eigenlijk nooit echt verliefd op Jim ben geweest. Hij vroeg in het laatste schooljaar verkering en ik zei ja, omdat het me wel geinig leek, dan had ik net als m’n vriendinnen tenminste een relatie. We kochten een woning vlak bij onze ouders, want dat was handig en we deden ook verder alles volgens het boekje. Maar eigenlijk was ik niet gelukkig en veel eenzamer dan ik nu ben. Ik worstelde in die tijd met mijn misbruikverleden. Als jong meisje ben ik misbruikt door een buurman en regelmatig speelden nare gevoelens bij me op. Ik had daarbij Jims steun hard nodig. Maar als ik iets met hem deelde over mijn angst of verdriet, dan kon hij daar niks mee. Echt naar me luisteren, ho maar. Zodra ik er iets over kwijt wilde, wimpelde hij me al af: kun je niet even je moeder hierover bellen?
Ook al waren we veel samen, ik voelde me toch alleen. Ik was vaak afwezig en in mezelf gekeerd of we zaten samen zwijgzaam naast elkaar op de bank tv te kijken. We hadden elkaar weinig te vertellen. Eigenlijk pasten we helemaal niet bij elkaar. Ik voelde daarom vooral opluchting toen Jim op een avond vertelde dat hij verliefd was geworden op een ander. Er was nog niks oneerbaars gebeurd tussen hen, maar hij wilde zijn gevoel onderzoeken en met haar kijken of er meer in zat. Die avond spraken we voor het eerst echt open en eerlijk met elkaar. We kwamen beiden tot de conclusie dat we allebei zo anders waren en beter af waren zonder elkaar. Ik heb direct ingestemd met een scheiding.”

Twee katten en een hond

“Dat is nu tien jaar geleden. Sindsdien woon ik met mijn twee katten en hond en is er nooit meer een man geweest die ik aan mijn moeder zou willen voorstellen. En dat is oké. Ik moet eerlijk toegeven: dat vond ik die eerste maanden níét. In het begin miste ik iemand naast me. Niet per se Jim, maar een partner. Ik had Jim uitgekocht en woonde nu alleen in onze eengezinswoning. Maar ’s avonds was ik bang. Ik hoorde ineens allemaal rare geluiden en liet de hele dag de tv aan, ook ’s nachts. Ik hoopte dat het eventuele inbrekers op afstand zouden houden. Ik heb even getwijfeld of ik het huis niet toch zou verkopen en inruilen voor een flatje. Maar omdat ik er zo fijn woonde, heb ik voor een andere oplossing gekozen: Bikkel, een waakhond uit het asiel. Vanaf dat moment voelde ik me veiliger in huis en heb ik ook nooit meer verlangd naar een partner.
Mijn leven als single… Ik geniet ervan! Overdag heb ik mijn baan bij de gemeente, met leuke collega’s en als ik thuiskom, zitten er altijd twee katten en een hond op me te wachten. Ik vind het heerlijk dat ik met niemand rekening hoef te houden. Ik kan zelf bepalen wat ik wil eten, of ik zal koken of gewoon een boterham maken. Kan urenlang tv kijken of ongestoord boeken lezen. In het weekend zoek ik vrienden op of maak ik lange wandelingen met mijn hond.”

Koppelacties

“Kortom, mijn leven is fijn en overzichtelijk. Toch lijkt niemand te snappen dat je ook alleen prima gelukkig kan zijn. Blijkbaar heerst er het beeld dat als je single bent, je zielig bent. Het meest irritant zijn de zogenaamd spontane koppelacties van vrienden die ‘toevallig een leuke, single man kennen die fantastisch bij mij zou passen’.  Eén keer ben ik daar ingetrapt en ging ik in op zo’n blind date. Volgens mijn collega Mieke was haar broer Marcel de perfecte partner voor mij: hij was een dierengek, hield ook van Formule 1, natuur en lezen en zag er sportief en gespierd uit. Echt een match made in heaven volgens haar. Omdat zij zo aandrong en zijn foto echt top was, stemde ik in met een ontmoeting. Dat was fout één. Fout twee was dat ik à la First Dates akkoord ging met een etentje in zijn favoriete bistro. Dom, dom, dom, want al snel nadat we aan tafel waren gaan zitten, wist ik dat het niets ging worden.
Marcel leek amper op de foto die ik had gezien. Sowieso was hij al een stuk kleiner en ieler. Er was nul aantrekkingskracht. Daarbij was hij enorm introvert. Hij klapte dicht, wist niets te vertellen en vroeg ook niks. Daardoor praatte ik extra veel, maar werd ons gesprek meer een soort sollicitatiegesprek. Ik stelde allemaal vragen over zijn liefdes-cv: wie ben je, wat heb je gedaan in de liefde en wat wil je in een nieuwe relatie? Marcel antwoordde in korte zinnen en daarop moest ik weer nieuwe vragen verzinnen. Dodelijk vermoeiend, want we moesten nog een heel hoofdgerecht en toetje uitzingen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een rekening. Ook dat was nog een ding, want hij stond erop te betalen, maar dat wilde ik per se niet. Het werd nog bijna ruzie… Kortom, die avond was geen onverdeeld succes. Ik heb het daarom ook nooit meer herhaald. Maar dat wil niet zeggen dat er niet nog regelmatig koppelpogingen worden ondernomen. Er is altijd wel iemand die net weer iemand kent en zegt  ‘Echt iets voor jou’.”

Geen kunst- en vliegwerk

“Waar ik inmiddels afscheid van heb genomen, is mijn kinderwens. Met Jim had ik het al weleens over kinderen gehad. Het leek ons leuk voor na ons dertigste, mits het ons gegeven was. Inmiddels heb ik die wens niet meer. Ik vind dat ik te oud ben om nog op mijn knieën in een speeltuin te gaan liggen. Noch kijk ik erg uit naar gebroken nachten en poepluiers. Ook ben ik van mening dat een kind een vader en een moeder nodig heeft. Of twee moeders of twee vaders. In ieder geval: twee ouders. Ik kan dat niet bieden, en dus voel ik niet de behoefte om met allerlei kunst en vliegwerk alleen een kind proberen te krijgen.
Ik mis het gewoon niet, een man in mijn leven. Maar dat betekent niet dat ik een ouwe vrijster ben. Voor de seks heb ik een leukerd: Peter, een getrouwde man, maar een met een open huwelijk. Iemand die op afroep beschikbaar is. Ideaal. Peter is niet uit op een relatie met mij, het enige dat hij wil is af en toe een leuke avond. Precies mijn idee. Eens in de twee, drie weken komt hij op zondag naar me toe. Dan haal ik een lekkere fles wijn, bestel sushi en kleed me sexy. We eten wat, gaan samen in bad en dan verhuizen we naar mijn slaapkamer. Hij masseert me en we hebben goede seks. Heerlijk. Ik hoef zijn onderbroeken of sokken niet te wassen en ook geen ochtendadem te ruiken, want voor het licht wordt, is hij allang alweer vertrokken.
Dat van die minnaar vertel ik natuurlijk niet tegen iedereen. Mijn moeder is 77, die zou dat echt niet snappen. Maar tegen sommige mensen ben ik er wel eerlijk over: jullie hoeven geen medelijden met me te hebben, ik kom niets tekort! Ook heb ik een goede psycholoog gevonden met wie ik kan praten over mijn ervaringen in het verleden. Dat voelt als een cadeautje. Het is zo fijn om mijn hart te kunnen luchten bij iemand die wél naar me wil luistert en ook nog eens goed advies geeft. Dat maakt dat ik me steeds beter ga voelen.”

Kerstavond

“De uitnodigingen voor kerst en oud en nieuw kwamen alweer vroeg binnen dit jaar. Waaronder die van mijn neef: om te komen gourmetten op kerstavond. Superlief, maar ik heb de uitnodiging afgeslagen. Hij en zijn vrouw hebben drie kleine kinderen die nogal druk zijn, ik heb gewoon geen zin om daar een hele avond tussen te zitten. Ik ben er eerlijk over geweest. Maar stuitte op onbegrip: zij snappen echt niet dat ik op zo’n avond ervoor kies om alleen te zijn. Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die alleen zijn en zich wel eenzaam voelen. Maar dat geldt niet voor mij. Je bent pas eenzaam als je dat zo ervaart en dat doe ik niet.
Op een kerstbrunch bij mijn moeder na, ga ik nergens heen. Schijnbaar snapt niemand dat ik niet graag als een soort Scrooge aan tafel word uitgenodigd bij mensen die ik nauwelijks ken of juist als een soort vijfde wiel bij een hecht gezin. Laat me lekker alleen zijn in de donkere dagen. Hoe gek het voor de meeste mensen misschien ook klinkt, ik ben volkomen gelukkig als ik straks met een magnetronbak zuurkoolstamppot en de kat op schoot kerstfilms binge.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.