Sascha viel 75 kilo af: ‘Voor elke kilo heb ik keihard moeten werken’

23 december 2024

Ze kreeg een maagband en een gastric bypass, maar dat loste het overgewicht van Sascha (39) niet op. Pas toen ze er écht klaar voor was, lukte het haar met ijzeren discipline om maar liefst 75 kilo te verliezen. “Ik weet nu: er is geen quick-fix.”

Sascha: “Met mijn omvang was ik een opvallende verschijning, ik voelde me altijd erg bekeken. En er ging geen dag voorbij of ik kreeg een opmerking naar mijn hoofd over mijn lijf, zoals ‘kijk die dikke vrouw’ of ‘jij lust vast wel iets lekkers…’ Er waren periodes dat ik niet in de spiegel kon kijken. Ik heb ook nooit een patatje op de markt durven eten, omdat dat nog meer negatieve aandacht trekt en dat wilde ik absoluut niet. Dit soort dagelijkse confrontaties hadden veel impact op mij, al liet ik dat niet merken. Ik zat in een lijf dat niet bij mij paste en ik voelde me daardoor ongelukkig en soms niet goed genoeg om deel te nemen aan de ‘normale’ samenleving. Ondanks al mijn worstelingen koos ik er wel altijd voor om middenin het leven te staan, m’n eigen boontjes te doppen en ambitieus te zijn in mijn werk.”

Onveilige thuisbasis

“Als eerste van de klas kreeg ik borsten en brede heupen, waardoor ik uit de toon viel. Bovendien heb ik een stevige lichaamsbouw en ben ik altijd lang geweest voor mijn leeftijd. In mijn puberteit vlogen de kilo’s eraan en was ik al snel veel te zwaar. Dit kwam niet alleen door aanleg en hormonen, maar ook door mijn thuissituatie. Mijn beide ouders hadden de nodige uitdagingen in het leven en compenseerden dat met drankgebruik. Daardoor was thuis voor mij vaak geen veilige plek en zat ik in een constante overlevingsmodus. Het gaf stress, waardoor ik eetbuien kreeg. Dat deed ik stiekem. Dan smokkelde ik bijvoorbeeld eten mee naar mijn kamer, zoals een zak chips of reep chocola, en dan voelde ik me even iets minder slecht.
Gym op school vond ik afschuwelijk. Ik probeerde er altijd onderuit te komen. Niet omdat ik niet wilde sporten, maar zodat ik me niet hoefde om te kleden waar anderen bij waren. Alleen al die blikken van klasgenoten deden pijn. Dan hoefden ze nog niet eens iets te zeggen, ik vulde het in mijn hoofd al automatisch in. Ik was doodongelukkig met mijn lichaam en met mezelf. Daarom volgde ik na mijn puberteit het ene dieet na het andere. Soms viel ik een paar kilo af, maar het kwam er dubbel zo hard weer aan. Het ontbrak me op dat moment ook aan voldoende motivatie en kennis over gezond afvallen. Bovendien had ik nog niet afgerekend met de emotie-eter in mij, waardoor ik in lastige situaties terugviel in oude eetgewoontes. Het was een terugkerende cirkel waar ik maar niet uitkwam.”

Heel ziek

“Ik was achttien jaar en wanhopig. Ik wilde er zó graag normaal uitzien. Op televisie zag ik een item over een maagband. Dat leek mij de oplossing. En dus ging ik naar mijn huisarts, die me doorverwees naar een obesitaskliniek zonder me op de risico’s van een maagband te wijzen. Ook bij de kliniek hebben ze me niet tegengehouden, waardoor ik dacht dat het inderdaad een goed idee was. Niets bleek minder waar! Ik werd er heel ziek van, omdat de band te strak zat en ik niets binnenkreeg. En als de band iets losser werd gezet, kon ik weer alles eten. Het was steeds alles of niets. In de drie jaar dat ik de maagband had, moest de ambulance er zelfs een paar keer aan te pas komen, omdat ik zoveel pijn had door die maagband en omdat ik te lang geen voeding binnenkreeg.
De maagband werkte niet voor mij, zoveel was duidelijk. Maar wat dan wel? In een tijdschrift las ik over een gastric bypass. Dit is een maagsplitsing en een darmomlegging, waardoor je minder eet én je lichaam minder voeding opneemt. Dat moest het zijn! Lang verhaal kort: in dezelfde operatie dat de bypass werd aangebracht, werd die ellendige maagband verwijderd. Ik had goede hoop dat alles nu goed zou komen. Opmerkelijk genoeg kreeg ik ook nu, op wat informatiefolders na, geen begeleiding vanuit het ziekenhuis. Toch viel ik in de eerste maanden na de operatie 25 kilo af, omdat ik niet zoveel kon eten en mijn lichaam moest wennen aan de nieuwe omleiding. Het was een goed begin, al had ik nog een lange weg te gaan. Mijn eerste vriend, met wie ik toen samenwoonde, kon alles eten zonder aan te komen. Een eetpatroon dat ons beide paste, was daarom een uitdaging en langzaam kwamen de kilo’s er weer bij. Na zeven jaar ging de relatie uit en deed ik een nieuwe poging om af te vallen. Dit keer met een personal trainer, die mij stapje voor stapje meer leerde over een sportieve en gezonde leefstijl. Ik raakte twaalf kilo kwijt. Tja, ik jojo-de wat af.”

Veilig en geborgen

“Op mijn dertigste kreeg ik een nieuwe relatie, die zesenhalf jaar duurde. Voor het eerst was ik gelukkig in de liefde. Hij vond mij mooi zoals ik was en ik voelde me veilig en geborgen bij hem. Dat gevoel was onbeschrijfelijk: mijn overgewicht en uiterlijk voerde eindelijk eens níet de boventoon. Kortom, mijn liefdesleven liep op rolletjes en ondertussen ging mijn carrière als productieleider bij de televisie als een speer. Ik werkte knetterhard en kreeg daardoor veel dingen voor elkaar. Ik voelde me gewaardeerd door vrienden en collega’s om wie ik was en wat ik kon. Maar mijn grote liefde hield ook van lekker eten en gezelligheid. In de eerste periode van onze relatie kwam ik zo’n dertig kilo aan. Daar baalde ik vreselijk van. Ik was zwaarder dan ooit, en tóch had ik het gevoel dat ik er mocht zijn en dat ik meetelde!
Mijn leven was nog nooit zo stabiel en goed geweest. Ik voelde me sterk en wilde daarom nog één allerlaatste poging wagen om af te vallen. Als deze ook zou mislukken, zou ik voorgoed stoppen met diëten en mijn lijf moeten leren accepteren. Het was écht now or never. Ik klopte aan bij een afvalkliniek en ging voor een begeleid traject van een jaar met een streng dieet gebaseerd op eiwitten. Van het geld dat dit kostte, kon ik drie keer op vakantie, al mijn spaargeld ging erin, maar dat had ik ervoor over.
De eerste twee dagen op rantsoen waren vreselijk zwaar, maar daarna begon ik me beter te voelen en vlogen de kilo’s eraf. De eerste drie maanden at ik alleen eiwitten uit een zakje en specifieke groenten, aangevuld met vitamines en mineralen. Ik mocht er niet intensief bij sporten, vanwege de weinige calorieën die ik at. Wandelen mocht wel, dus dat deed ik. Een willekeurig crashdieet wil ik zeker niet promoten, maar dit dieet met goede begeleiding werkte wel voor mij. Na drie maanden werd mijn voedingsschema geleidelijk aan uitgebreid naar weer een normaal voedingspatroon, en mocht ik ook gaan sporten. In dat jaar heb ik nog geen koekje, dropje of nipje van een wijntje genomen. Ik ging er helemaal voor en skipte alle sociale activiteiten om het mezelf niet moeilijker te maken. Op één bruiloft na, waar ik mijn eigen bakje met eten mee naartoe nam. Op dat moment was ik achttien kilo afgevallen, maar niemand die het zag of er iets van zei. Stiekem vond ik dat teleurstellend, maar het gaf ook aan hoeveel overgewicht ik had. Kennelijk was het voor buitenstaanders nog niet zichtbaar. Ik zette stug door en na negen maanden was ik 75 kilo afgevallen. Dit was mij nooit gelukt zonder de geweldige support van mijn toenmalige vriend. Hij deed met mij mee, steunde me en maakte elke dag het eten klaar. Zelfs de lunch die ik kon meenemen naar mijn werk. Maar na ruim zes jaar relatie waren we eigenlijk meer maatjes dan lovers en besloten we om als vrienden uit elkaar te gaan. Ik hoop dat hij nog lang mijn beste vriend mag blijven.”

Tijd voor mezelf

“Ik leerde mezelf aan om niet te eten als ik emotioneel was, maar om mijn gevoelens toe te laten. Ik zocht niet langer troost in eten maar in tijd voor mezelf nemen. Daarnaast ging ik ook kijken naar de mensen in mijn omgeving: van wie krijg ik wel en geen energie? In wie wil ik wel en geen energie stoppen? Ik legde mijn hele leven onder de loep. Zo verloor ik niet alleen de kilo’s, maar schudde ik ook een heleboel emotionele bagage van mij af. Het leven werd daardoor op alle fronten en stuk lichter en aangenamer.
Na dat eerste afvaljaar kwam corona, waardoor mijn sociale leven nog steeds op een laag pitje stond. Ik vond het wel best, want zo kon ik makkelijker op mijn gewicht blijven letten. Voor mijn werk ging ik een nieuwe klus doen: een populaire liveshow met een uitgebreide crew. Ik liep de productieruimte binnen en tot mijn verbazing keek niemand naar mij om. Dit klinkt misschien gek, maar met mijn overgewicht was ik eraan gewend dat iedereen naar mij keek als ik ergens binnenkwam. Nu leek ik haast onzichtbaar en ineens besefte ik: ik heb een normaal lijf en ga als een normaal mens door het leven. Geweldig vond ik dat. En ook zo fijn: ik kan gewoon een willekeurige kledingwinkel binnenlopen zonder dat ik bij de voordeur wordt teruggefloten met de opmerking dat ze niets in mijn maat hebben. Doordat ik stukje bij beetje mijn emotionele ballast doorleefde en losliet, kwam ik uit de overlevingsstand en kijk ik inmiddels heel anders naar de wereld. En de wereld kijkt blijkbaar dus ook heel anders naar mij. Ik wandel nog steeds regelmatig en ik sport elke dag twee uur. Dit doe ik niet om slank te blijven, maar om lekkerder in mijn vel te zitten én om mijn hoofd leeg te maken. Boksen is voor mij de manier om mijn emotionele rugzak, die door het leven ook soms weer gevuld raakt, bijtijds weer leeg te kieperen. Verder doe ik kracht- en circuittraining. Dus de gymlessen die ik vroeger heb gemist, haal ik nu dubbel en dwars in, haha, en I love it. Mensen spreken we wel eens aan en zeggen dan dat ze ook van hun overgewicht af willen. Het eerste wat ik dan vraag, is: ‘Hoe graag wil je het écht? En wat heb je ervoor over?’ Want voor elke kilo moet je keihard je best werken. Er is geen quick-fix.”

Ongelofelijk trots

“Ik ben ongelofelijk trots op het resultaat. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik dat ik totaal veranderd ben, fysiek maar ook mentaal. Ik heb vijf operaties ondergaan om overtollige huid te laten verwijderen en er volgen er nog twee voor de finishing touch. Ook van dit geld had ik een wereldreis kunnen maken. Maar ik sta nu veel steviger in mijn schoenen. Als ik op een feestje niet wil drinken of geen gebakje wil, dan doe ik dat niet. En wat anderen daarvan vinden moeten ze zelf weten. Maar… slank of niet, ook ik heb soms een mindere dag en dan kan ik me nog echt dik en uit proporties voelen. Bijvoorbeeld als ik een vol gevoel heb na het eten. Of als mensen toch nog iets over mijn uiterlijk zeggen. Zo kreeg ik laatst de opmerking dat ik nog steeds een flinke kont heb. Dit kan complimenteus bedoeld zijn, maar ik vat het op als: je hebt een dikke reet. Ik had het niet verwacht, maar met de afkeurende blikken en opmerkingen die ik altijd kreeg over mijn dikke lijf, heb ik veel meer moeite gehad dan met mijn overgewicht. Zelfs nu ik maat 38 heb, eet ik liever geen patatje op straat, omdat ik dan denk dat iedereen naar me kijkt. Op die momenten geef ik mezelf dan een schop onder m’n kont, want ik weet: je telt niet pas mee als je maatje ieniemienie hebt. Je telt mee omdat je bestaat en om wie je bent, ongeacht hoe je eruitziet.”

Tekst: Esmir van Wering
Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.