8x zij zijn verlaten door hun partners, maar kwamen er sterker uit
6 januari 2025
Verlaten, maar niet verslagen. Deze acht vrouwen zijn verlaten door hun partners. Na een pittige periode, kwamen ze er allemaal veel sterker uit.
‘De tijd van altijd ja en amen ligt achter mij’
Maaike (36): “Twee jaar terug verbrak mijn ex na vijftien jaar onze relatie. Ik had al een tijdje een onderbuikgevoel, er klopte iets niet. Hij bewaakte zijn telefoon met zijn leven, kwam laat uit zijn werk, zonder honger, en hij vertrok vaak meteen naar boven om nog even door te werken. Nou had hij een eigen zaak en kon hij het natuurlijk écht druk hebben, maar het sprak niet in zijn voordeel dat hij een verleden had van vreemdgaan. Ik herkende weer zo veel van die periode… Daarom besloot ik hem te controleren. Ik ontdekte dat zijn auto niet voor de zaak stond als hij zei dat hij op zijn werk was, maar als ik hem daarmee confronteerde, ontkende hij dat er een ander was. Hij legde alles bij mij neer; ik moest veranderen en meer begrip hebben voor de drukte op zijn werk. De spanningen liepen steeds hoger op, totdat hij zei dat het niet meer ging. Toch nog vrij onverwacht. Hij gooide de handdoek in de ring, maar gaf er geen reden voor. Ik was woest. Weken later zag ik hem bij toeval met een andere vrouw op het station. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. De breuk heeft mij veranderd. Ik was altijd het type dat overal ja en amen op zei, maar die tijd ligt achter me. Ik doe tegenwoordig veel meer waar ik zin in heb en geef veel beter mijn grenzen aan. Mijn ex had een drankverslaving. Daar zei ik nooit iets van, ook niet als het mij weer eens een slapeloze nacht opleverde. Als mijn huidige partner een keer te veel drinkt, mag hij op de bank slapen. In mijn huidige relatie hoef ik niet op mijn tenen te lopen, we zijn gelijk aan elkaar. Wat dat betreft heeft de breuk mij op positieve wijze gevormd.”
‘Alleen drie kleine kinderen opvoeden: ik bleek het prima te kunnen’
Karin (38): “Mijn relatiebreuk heeft mij uit mijn comfortzone gehaald. Toen het uitging met mijn ex, moest ik ineens nadenken over de dingen die ik deed. En over wat ik wel en niet kan en durf. Tegenwoordig geef ik op mijn werk presentaties voor grote groepen mensen. Dat had ik nooit achter mezelf gezocht. Waar ik mezelf in mijn relatie bijna onzichtbaar maakte, geef ik nu veel meer mijn mening. Ik dacht altijd dat je kinderen met zijn tweeën moest opvoeden, maar toen ik er met drie kleine kinderen alleen voor kwam te staan, de jongste was pas drie maanden, bleek ik dat prima te kunnen. Omdat mijn ex geen reden voor de breuk gaf, ben ik wel onzeker geworden. Inmiddels heb ik een nieuwe partner en een ruzie met hem kan mij fl ink van mijn stuk brengen. Gelukkig stelt hij mij daarin gerust. Hij leert me dat je in een relatie gewoon ruzie moet kunnen maken.”
‘Hij isoleerde mij volkomen, dat overkomt me niet nog een keer’
Deborah (28): “Hij was een narcist, charmant en bij vlagen zorgzaam, maar onder de streep draaide alles om hem. Hij was vijf jaar ouder en ik keek tegen hem op. Mijn vriendinnen wilde hij niet zien. Hij isoleerde mij en kon om niets compleet door het lint gaan. Ik was bijvoorbeeld op Facebook vrienden geworden met een oud-klasgenoot. Dat trok hij niet. Hij was woest; ik moest diegene als vriend verwijderen. We hadden veel ruzie en uiteindelijk verbrak hij de relatie toen we net een half jaar samenwoonden. Ik heb er veel verdriet van gehad, maar ben er absoluut sterker uitgekomen. Op een forum over narcisme zocht ik contact met lotgenoten. De herkenning die ik daar vond, deed me goed. Het lag echt niet aan mij… Ook heb ik weer contact met mijn vriendinnen. Al deze dingen laat ik me niet nog keer gebeuren. Wel ben ik iets wantrouwiger geworden, maar dat zie ik niet als een nadeel. Ik bescherm mezelf gewoon goed.”
‘Hij had mij allang verlaten, ik verliet hem alleen niet’
Merel (40): “Zeven jaar voordat de bom barstte, was hij vreemdgegaan met mijn beste vriendin. Ik was zwanger van de jongste en mijn wereld stortte in. Ik wilde mijn gezin niet kwijt en durfde niet bij hem weg te gaan. Hij stelde voor opnieuw te beginnen, aan de andere kant van het land. We bouwden een nieuw leven op, maar het werd nooit meer zoals het was. Mijn vertrouwen was weg. Na een aantal jaar leek hij zijn verstand echt compleet kwijt te raken. Alsof hij zijn wilde haren kwijt moest. Hij was van woensdag tot en met zondag in de stad te vinden en kwam geregeld dronken thuis. Ik wist dat hij vreemdging. Dat flapte hij er gewoon uit. Natuurlijk was ik boos. Heel boos. Maar ik had ook een enorme angst voor de toekomst. Ik had alles voor elkaar, voor de buitenwereld dan. Een fijn huis, twee lieve kinderen. Maar intussen gingen we door een hel. ‘Al ging ik met de hele stad naar bed, jij gaat toch niet bij mij weg, hè?’ wierp hij mij op een dag voor de voeten. Toen viel bij mij het kwartje. Hij had mij allang verlaten, ik verliet hem alleen niet. Ik vroeg bij de gemeente urgentie aan en binnen een paar weken hadden mijn kinderen en ik een flatje. Ik was geestelijk op, ben echt bij hem weggevlucht. Anderhalf jaar lang had ik veel verdriet. Toen ging er een knop om. ‘Nu is het mijn tijd’, heb ik gezegd. Ik durf te stellen dat ik eindelijk mezelf weer heb teruggevonden. Ik was in zijn ogen nooit goed genoeg. Als ik enthousiast thuiskwam met iets van de rommelmarkt, bestempelde hij dat als troep, terwijl hij wist hoe ik van zoiets kon genieten. Ik ben een stuk sterker in mijn eentje dan destijds in mijn relatie. Ik val nog steeds op womanizers, maar ik zal er niet nog een keer intuinen. Met mijn ex heb ik goed contact, omwille van de kinderen. Ik ben trots op mezelf en ben in mijn flatje zo veel gelukkiger dan destijds in mijn enorme koopwoning.”
‘Tegenwoordig maak ik keuzes vanuit mezelf’
Gwendoline (40): “We zaten op zondagochtend met onze drie kinderen te ontbijten toen hij het meedeelde: ‘Papa en mama gaan uit elkaar.’ Ik was in shock. We zaten al een jaar in relatietherapie en ik had juist het idee dat het beter ging. Na zijn boodschap vertrok hij naar zolder, maar veranderde er weinig. Wekenlang leefden we ‘gewoon’ door, heel gek. Uiteindelijk heb ik een advocaat in de arm genomen, want er moest iets gebeuren. Ik kreeg een huurwoning toegewezen, hij bleef achter in onze koopwoning. De reden van zijn mededeling is mij tot op de dag van vandaag onduidelijk, maar ik ben blij dat het is gebeurd. In zijn ogen deed ik nooit iets goed en ik hield altijd mijn mond maar. Zijn aparte, nogal ongrijpbare karakter vond ik het in het begin razend interessant, maar het brak me op toen we kinderen kregen. Ik stond overal alleen voor. Tegenwoordig maak ik keuzes vanuit mezelf. En ik kan het ook allemaal alleen! Ik heb geleerd heel open naar mijn kinderen te zijn. Als ik het even niet zie zitten, zeg ik dat gewoon. Mijn moeder hield zich altijd sterk, maar waarom zou je? Toegeven dat je het soms niet trekt, is juist een teken van kracht.”
‘Ik was te veel idolaat van hem’
Willy (49): “Ik was vier maanden zwanger van onze jongste dochter toen hij zei dat hij aan onze relatie twijfelde. Ik probeerde, ondanks de zwangerschapshormonen die door mijn lijf gierden, het tij te keren. Ik had vertrouwen in een ommekeer, maar toen onze jongste zes maanden was, verliet hij mij. Ik had zo veel energie gestoken in het redden van onze relatie, dat ik helemaal op was. Vijf jaar lang deed ik alles wat nodig was, maar ik was vooral in rouw en heel boos. Pas daarna begon ik weer écht te leven. Ik ging mijn dromen realiseren. Had eindelijk de energie om me actief in te zetten op de school van mijn kinderen, iets wat ik altijd al wilde, en ik heb een opleiding tot coach-counselor gevolgd. Ik cijfer mezelf niet langer weg. Een partner moet je aanvullen, ik was te veel idolaat van hem. Achteraf hoorde ik dat van mijn omgeving: ‘Hij hoefde maar iets te roepen en jij deed het.’ Dat realiseerde ik mij toen niet. Ik heb door de breuk geleerd voor mezelf op te komen en ben zeker niet verslagen.”
‘Ik nam de regie over mijn leven weer in eigen handen’
Nienke (47): “Mijn jongste dochter was twee weken oud toen hij mij verliet. Ik ben op mijn knieën gegaan. ‘Dit ga je mij niet aandoen’, riep ik. Maar hij vertrok nog diezelfde dag. Hij was net een weekje met vrienden weggeweest – in mijn kraamtijd, ja. Zo is onze relatie altijd geweest: hij ging veel op stap en kon goed voor zichzelf kiezen. Al maakte ik het op vrijdagavond thuis nog zo gezellig, rond tienen vertrok hij zonder mij. Na zijn botte mededeling kroop hij meteen in de slachtofferrol. Hij was de weg kwijt, zei hij. Ik vond het zielig voor hem en heb hem nog geholpen met het inrichten van zijn huisje, ondanks dat ik er net een zware bevalling op had zitten. Later bleek dat hij tijdens die week weg met zijn vrienden verliefd was geworden op een andere vrouw. Ik had veel verdriet, maar liet mij niet uit het veld slaan. Mijn vriendin trok bij me in en samen met de kinderen hadden we het best leuk. Ik genoot weer van het leven, totdat hij met zijn koffers voor de deur stond. Het was ook zijn huis, stelde hij, ik moest hem weer binnenlaten. Ik was zo stom om dat te doen. Een jaar lang woonde hij weer bij mij. Ik was te beschadigd om nog van hem te kunnen houden. We hadden veel ruzie, ook omdat hij met die andere vrouw bleef omgaan. Met hulp van mijn ouders kocht ik stiekem een eigen huisje. Dat was de ommekeer. Ik had weer de regie over mijn leven. Voorheen stelde ik me altijd wat afhankelijk op, dat was nu voorbij. Ik hervond mijn geluk en dat werd alleen maar sterker toen ik mijn huidige partner tegenkwam. Inmiddels hebben we samen een zoontje en geniet ik volop van mijn gezin.”
‘Mijn burn-out was nodig om te komen waar ik nu ben’
Marieke (47): “Acht jaar geleden werd ik verlaten door de vader van mijn drie kinderen. We hadden een eigen zaak, een druk leven en de nodige spanningen. Als het hem te veel werd, pakte hij zijn spullen en vertrok hij. Dat gebeurde wel vijf keer per jaar, ik was eraan gewend geraakt. Maar op de bewuste ochtend van zijn vertrek was het menens. Hij was er echt klaar mee, zei hij. Ik dacht dat het wel zou loslopen, maar nu bleek er een ander in het spel te zijn. Drie jaar lang had ik alle ballen hoog gehouden: van ons bedrijf, van ons gezin, nu stortte ik in. Blijkbaar was er een burn-out nodig om te komen waar ik nu ben. Ik heb de bodem van de put gezien en ben langzaam weer opgekrabbeld. Ik heb geleerd om dicht bij mezelf te blijven en om hulp te vragen. In mijn nieuwe relatie vond ik de sterke schouder die ik in mijn huwelijk zo miste. Ik durf me nu kwetsbaar op te stellen en juist dat geeft mij zoveel meer kracht. Een jaar geleden ben ik een eigen bedrijf in de zorg gestart, een totaal nieuwe richting. En het maakt mij zo gelukkig. Mijn scheiding was heel zwaar, maar heeft mij ook enorm veel opgeleverd.”
Tekst: Hester zitvast
Foto: Getty images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
