Manon bleek onverwacht zwanger van een scharrel

6 januari 2025

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor de nodige opschudding zorgt. Deze lezeres maakte zoiets mee.

Manon (36): “Ik was dertig, single en leidde een leven dat voornamelijk bestond uit feesten en werken. Ik dook vrijdag het nachtleven in en feestte rustig door tot en met zondagavond of maandagochtend desnoods. Ik dronk veel en gebruikte ook weleens drugs. Op maandag en dinsdag meldde ik me vaak ziek. Ik maakte een puinhoop van mijn leven en daar koos ik zelf voor. Tot ik zwanger bleek.

Het was een vlucht: ik was niet gelukkig. Ik deed alles om maar niet alleen thuis te hoeven zijn. Twee jaar eerder had ik een dubbele borstamputatie ondergaan. Ik heb het borstkankergen, dat ontdekt werd toen ik veel te jong borstkanker kreeg. Ik heb talloze operaties ondergaan. Ook eerder had ik veel pech: op mijn 23ste had ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die me een eileider kostte. De andere eileider bleek bovendien volledig verkleefd. Op de normale manier kinderen krijgen was niet voor mij weggelegd, vertelden de artsen mij. Alleen ivf zou misschien een optie zijn, maar mijn toenmalige vriend zag er niets in om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan. Hij had uit een eerder huwelijk al twee kinderen en vond het wel prima. Ik was diep teleurgesteld en het was de genadeklap voor onze relatie. We gingen uit elkaar. Borstkanker overleefd, onvruchtbaar en single: ik had alle recht in het weekend helemaal los te gaan, vond ik. En dus ging ik los. Intussen wilde ik eigenlijk niets liever dan huisje, boompje, beestje, net als mijn vriendinnen…”

Doen alsof

“Op een zaterdagavond kwam ik in een discotheek Paul tegen, een man die ik al kende uit het uitgaansleven. Ik vond hem heel erg leuk en we belandden bij mij thuis in bed. Ineens stopte hij met zoenen. Hij keek me indringend aan en vroeg: ‘Ben jij op zoek naar een relatie?’ Ik was bang dat hij gillend mijn bed uit zou vluchten als ik eerlijk was, dus zei ik dat ik vrijgezel zijn wel prima vond. Hij haalde opgelucht adem: ‘Gelukkig, ik ben namelijk helemaal klaar met relaties. Ik ben net zes maanden getrouwd geweest en mijn vrouw ging vreemd met een van mijn beste vrienden.’ Ik deed dus alsof we helemaal op één lijn zaten, maar diep van binnen baalde ik. Dit zou mijn toekomstige man dus ook niet worden…

Een kleine twee maanden later voelde ik me raar, anders. Mijn menstruatie was ook al een tijd uitgebleven. Ik deed een test en tien seconden nadat ik over het staafje had geplast, verschenen er twee streepjes. Ik was zwanger, maar geloofde het niet. Ik reed terug naar de drogist om een duurdere test te halen. Ook daaruit bleek dat ik zwanger was en al langer dan zes weken, meldde het digitale schermpje. Ik gilde het uit van blijdschap. Iets wat ik absoluut niet voor mogelijk hield, was gebeurd! Tegelijkertijd was ik ook ontzettend bang: ik had gewoon doorgefeest en had zelfs nog een pilletje geslikt op een festival. Wat had ik deze baby aangedaan? Een snelle rekensom leerde dat ik van Paul zwanger moest zijn.

Met lood in mijn schoenen belde ik hem. ‘Kom je vanavond een borrel bij me drinken?’ Die avond stond hij om half tien op de stoep. Ik was bloednerveus en vroeg wat hij wilde drinken. Hij wilde wel een bacardi-cola. Voor mezelf schonk ik een kopje thee in. Paul keek me verbaasd aan en meteen barstte ik los in een enorme spraakwaterval. Ik vertelde over mijn borstkanker, over de vlucht uit mijn leven, over hoe graag ik kinderen wilde, maar dat dat er voor mij op een normale manier niet in zou zitten. Ik praatte maar door en eindigde met de mededeling dat ik zwanger was. Van hem. En dat ik het niet erg zou vinden als hij er geen deel van uit wilde maken, dat ik hem op geen enkele manier verantwoordelijk zou stellen. Hij onderbak me: ‘Manon, doe even rustig! Ik denk dat ik dit wel heel erg leuk vind…’ Ik wist niet wat ik hoorde en begon onbedaarlijk te huilen. Ik had er zo veel stress om gehad. We spraken af dat we zouden zien hoe het tussen ons zou gaan. Misschien zat een relatie er toch wel in. En anders zouden we vrienden blijven en dit kindje in co-ouderschap opvoeden.

Zo veel rust

“In de weken na de positieve test werden we met de dag verliefder op elkaar. Paul ging mee naar de verloskundige en samen hoorden we het hartje van ons kind voor het eerst kloppen. Het was zo bijzonder. Twee maanden voor de geboorte van onze gezonde dochter is Paul bij me ingetrokken. Inmiddels hebben we ook nog samen een zoontje gekregen en vorig jaar zijn we getrouwd. Ik denk nog vaak terug aan die ene dag waarop ik die zwangerschapstest deed. Daar draaide mijn leven 180 graden. Ik stopte radicaal met alles wat slecht voor me was en leefde voor ons kindje. Er is zo veel rust in mijn leven gekomen sinds ik bij Paul ben en kinderen heb. Ik hou nog steeds van een feestje, maar mijn focus ligt op de kinderen. Als zij het maar goed hebben.”

Tekst: Jolanda Hofland
Foto: Getty Images