8 lezeressen vertellen: ‘Zo kwam er een eind aan onze ruzie’

20 januari 2025

Ruzie bijleggen is niet altijd makkelijk, maar vaak wel een opluchting. Acht lezeressen over hun aanpak.

Het familiediner

Marijke (53): “Ik ben al jaren fan van het tv-programma Het familiediner. Ik kijk elke week. Ooit dacht ik: ik schakel zélf de hulp in van dat programma, anders komt die familieruzie nooit meer goed. Het was al jaren hommeles: mijn broer had ruzie met twee zussen. De sfeer in onze familie was door die ruzies al jaren bedrukt. Ik had al eens in onze familie-app geschreven hoe jammer ik het vond dat er ruzie was, maar niemand reageerde erop. Het familiediner inschakelen was best een grote stap. Ten eerste kom je op televisie, ten tweede was er een kans dat mijn broer en zussen niet in de limousine zouden stappen, die in het programma wordt voorgereden om familieleden uit te nodigen voor een diner. Door dat niet te doen, sluit je voorgoed alle deuren. Dan zou het nooit meer goedkomen. Maar hoe eigenwijs mijn broer en zussen ook zijn, ze stapten in. Het diner was heel bijzonder, voor het eerst sinds jaren praatte iedereen met elkaar. Omdat er veel oud zeer was, kregen we na de uitzending therapie aangeboden. Tijdens die gesprekken werden pijnpunten besproken en uitgepraat. Dat heeft goed gedaan: dit jaar zaten we met Pasen voor het eerst met de hele familie aan tafel. Daar ben ik zo blij om. Tot een jaar geleden was dat ondenkbaar geweest, maar door Het familiediner is de sfeer in onze familie eindelijk weer relaxed.”

Verblindende verliefheid

Claudia (25): “Ik schaam me er nog steeds voor, maar ik heb er drie jaar geleden voor gezorgd dat de relatie van een goede vriendin stukliep. Toen Angela tijdens het uitgaan naar huis ging, zoende ik haar vriend Bart, die al aardig wat had gedronken. Uiteraard kwam dat uit, want een andere vriendin had het gezien. Natuurlijk voelde ik me slecht, maar ik was ook verliefd op Bart en uiteindelijk kregen we wat. Noem het een verblindende verliefdheid, maar toen hij mij na krap een half jaar bedroog, zag ik pas in wat ik had gedaan. Ik heb Angela eindeloos geappt, maar ze reageerde niet. Pas toen ik haar een gedicht appte over vriendschap en vertrouwen, stuurde ze dat ze wel een keer wilde praten. Dat hebben we gedaan. Ik weet dat ze me nooit meer helemaal zal vertrouwen en dat begrijp ik ook, maar ik ben al blij dat we in elk geval geen ruzie meer hebben. Het zal nog jaren duren voor de impact van mijn misstap is verdwenen.”

Baby trouble

Patricia (33): “Ik heb nog nooit zo’n knallende ruzie gehad als met mijn vriendin Sandra. Anderhalf jaar geleden wilden we allebei erg graag een baby en dat wisten we van elkaar. Toen ik zwanger bleek, kreeg ze het niet over haar lippen om me te feliciteren. Ze appte alleen maar: ‘Leuk hoor, voor je.’ Ik was op dat moment een onredelijke hormonenbom en stuurde haar kwaad dat haar reactie me tegenviel. Het was meteen over en uit: ik hoorde een jaar niets meer van haar. Toen ik een paar maanden geleden met een andere vriendin zat te lunchen en ik haar de lunchroom zag binnenlopen met haar moeder, bonsde mijn hart in mijn keel. Ik realiseerde me dat ik zo’n spijt had van onze ruzie. Waar ging het nu eigenlijk over? Bovendien miste ik haar, onze vriendschap was zo leuk. Ik heb nog vijf minuten getwijfeld. Toen heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik op haar afgestapt: ‘Ik ben nu wel klaar met onze ruzie, jij ook? Het slaat echt nergens op.’ We spraken nog diezelfde week af om het uit te praten. Mét onze baby’s.”

Ruzie om Robbie

Jeanine (39): “Mijn schoonzus Sifra en ik zijn allebei dol op Robbie Williams. Dus toen werd aangekondigd dat hij aan een Europese tour begon, moesten we daar bij zijn. Op het moment dat de kaartverkoop begon, was ik een weekend weg met vriendinnen. Sifra mailde me die vrijdag dat ze kaarten had, maar ik las dat weekend mijn mail niet. Toen ik zondagavond thuiskwam, had ik nog een mailtje van haar: dat ze niet begreep waarom ik niet terugmailde en dat ze het kaartje inmiddels aan iemand anders had beloofd. Ik werd kwaad. Waarom had ze niet gewoon geappt of gebeld? Ons gekibbel liep compleet uit de hand, omdat we allebei beledigd waren. We spraken elkaar maanden niet, terwijl we voorheen vaak leuke dingen deden. Toen in datzelfde jaar werd aangekondigd dat Robbie extra concerten gaf, wist ik meteen dat dat een goede aanleiding was om haar te mailen: ‘Beste Sifra, zin om twee keer naar Robbie te gaan? Zo ja, dan graag binnen twaalf uur een reply.’ Ze appte binnen een uur terug: ‘Mail gelezen, excuses geaccepteerd. Ik ben er graag bij.’ Sindsdien hebben we het nooit meer over onze ruzie gehad. Soms hoef je ergens niet te veel woorden aan vuil te maken.”

Sorry pap!

Erica (36): “Toen mijn ouders me op mijn veertiende vertelden dat ze gingen scheiden, wist ik meteen: ik blijf bij mijn moeder wonen en met mijn vader hoef ik geen contact meer. Hij was twee keer vreemdgegaan. Ik zag hoeveel verdriet dat mijn moeder deed. M’n vader heeft me jaren gebeld, gemaild en geprobeerd contact met me te houden, maar ik wilde niets van hem weten. Als kwade puber stuurde ik hem een berichtje: ‘Als je contact met me wilt, had je maar niet moeten vreemdgaan.’ Uiteindelijk raakte hij zo gefrustreerd dat hij me een brief schreef waarin hij aangaf te stoppen met zijn contactpogingen. Op mijn negentiende kreeg de vader van een vriendin een spierziekte. Toen realiseerde ik me: dat kan mijn vader ook overkomen en dan krijg ik spijt dat ik hem zo heb behandeld. Daarom schreef ik hem een lange brief met op de laatste pagina heel groot ‘sorry’. Hij belde me de dag erna en was zelfs toen nog begripvol. Zijn fouten vergeet ik niet, maar ik vergeef hem wel.”

Zussenruzie

Maartje (48): “Mijn oudste zus Brigitte en ik hebben nooit een goede relatie gehad. Zij voelde zich in ons gezin het buitenbeentje en achtergesteld, en in haar ogen was ik de verwende jongste. Ook toen we allebei al lang volwassen waren, ging het tussen ons moeizaam. Ik moest altijd op mijn woorden letten, want volgens haar zei ik altijd nét het verkeerde. Ik heb haar vaak tierend aan de lijn gehad. We zagen elkaar steeds minder vaak, uiteindelijk alleen nog op verjaardagen. En nadat ik vier jaar geleden in haar ogen opnieuw een misstap had begaan, was ik er klaar mee. Waar we ruzie om kregen? Ik ging naar een feest van een wederzijdse vriendin die twaalfenhalf jaar was getrouwd en mijn zus was niet uitgenodigd. Ze vond dat ik uit solidariteit ook niet had moeten gaan. Nadat ik haar weer boos aan de lijn kreeg, besloot ik een tijdje geen contact meer met haar te hebben. Dat werd twee jaar. Hoe langer ik haar niet sprak, hoe minder moed ik had om haar weer eens te bellen. Mijn ouders hadden er verdriet van dat we geen contact meer hadden, maar begrepen me. Mijn andere twee zussen bemoeiden zich er niet mee. Maar toen kreeg mijn moeder vorig jaar een longembolie. Met het hele gezin waakten we avond na avond rond haar bed. Na twee weken overleed ze en moesten we met elkaar de begrafenis regelen. Omdat mijn zus in Limburg woont, bood ik aan dat ze wel bij ons kon logeren. Tijdens de crematie wilden we foto’s laten zien van ons gezin. Samen zochten we tot diep in de nacht foto’s uit van onze jeugd. En zo kwamen de verhalen los en spraken we voor het eerst écht met elkaar. Over vroeger en over onze plek binnen het gezin. Voor het eerst konden we wat begrip voor elkaar opbrengen. We lopen nog altijd niet de deur bij elkaar plat, maar er is wel weer contact. Daar ben ik al blij om.”

Roddelnichtje

Féline (41): “Twee jaar geleden zaten mijn man en ik in een relatiecrisis. Ik had altijd een goede band met een nichtje van mijn man, Ilona: we gingen zelfs twee keer per maand koffiedrinken. Uiteraard vertelde ik haar over onze dip: ik zei dat onze relatie aanvoelde als een broer-zusrelatie. Kort daarna vertelde een wederzijdse vriendin iets geks: Ilona had haar verteld dat ik verliefd was op een ander en alleen verder wilde. Ik wist niet wat ik hoorde. Via Whatsapp vroeg ik Ilona om uitleg. Ze ontkende alles en gaf me een sneer: of ik nu wel zeker wist dat ik verder wilde met mijn man? Tussen mijn man en mij kwam het goed, maar met Ilona heb ik bijna een jaar geen contact gehad. Mijn man heeft zich nooit over onze ruzie uitgesproken, maar na dat jaar zei hij dat hij ervan baalde steeds weer alleen naar een familieverjaardag te moeten. Daarom heb ik Ilona geappt: of we nog eens konden praten. Daar kwam uiteindelijk weinig van terecht, want ze zei meteen: ‘Zullen we gewoon alles vergeten?’ Ik knikte ja, terwijl ik dacht: wat kinderachtig van je. We zijn nu weer on speaking terms, maar eigenlijk is dat alleen omdat mijn man zo met die ruzie zat. Zij betekent niets meer voor me.”

Bovennatuurlijk

Maria (53): “Ik heb zes jaar lang gedacht dat ik mijn broer nooit meer zou spreken. Toen onze moeder overleed, nam hij als oudste de leiding over het verdelen van de erfenis. Mijn moeder had me een kettinkje met Mariahanger beloofd, maar mijn broer wilde daar niets van weten en gaf het sieraad doodleuk aan zijn vrouw. Hij walste over iedereen heen, zijn wil was wet. Ik voelde me zo gekwetst dat ik het contact verbrak. Dat kettinkje was het enige wat ik wilde. De dag na mijn moeders zesde sterfdag bezocht ik haar graf. Toen ik op de begraafplaats aankwam, zag ik mijn broer bij mijn moeders steen zitten. Ik wist: dit is een teken, dit kan zo niet langer. We zijn broer en zus, wíj zijn er tenminste nog. Bovendien: hoe toevallig was het dat we allebei pas de dag na haar sterfdag een bloemetje kwamen brengen? We zijn samen iets gaan drinken en hebben goed gepraat. Hij bood zijn excuses aan en beloofde me de ketting alsnog. Ik geloof niet zo in het bovennatuurlijke, maar ik denk toch dat onze moeder deze ontmoeting heeft ‘geregeld’.”

Tekst: Priscilla Borgers
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.