Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘‘En nu is het klaar’, zei hij. ‘Ik wil ook wel eens vakantie”

Eveline: ‘‘En nu is het klaar’, zei hij. ‘Ik wil ook wel eens vakantie”

28 januari 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Op het moment dat ik deze tekst tik, zitten mijn billen en ik op een klapstoel. Wickie scharrelt aan een lang touw over stoffig zand. Warm heb ik het niet, maar het is droog en dat is al aangenaam.
Afgelopen zomer verbaasde het ons hoeveel gasten we kregen die op doorreis waren van en naar Spanje. Nederlanders die er een vakantiehuisje hebben of huren. Duitsers en Britten die ook weleens wilden weten wat die Costa del Sol nou precies is. En stelletjes die vroeger flirtten en dansten in grote ‘discotecas’ en nu samen een ‘trip down memory lane’ uitvoeren in hun gezinsauto.

Vakantie

‘Weet je dat Spanje minder dan zeshonderd kilometer van ons vandaan ligt?’ Emiel stond naast me en toonde op zijn telefoon een landkaart met een blauwe streep. ‘Leuk’, zei ik. Meer niet. Want het was zomer en we werkten zeven dagen per week om al die fantastische gasten te verwennen. Vakantie zat er voor ons niet in. Eerst moesten we geld verdienen voor de reparatie van het zwembad en het aanschaffen van een kachel. Er moest een wc hersteld worden en de belastingdienst wapperde ook al met haar handje. Nee hoor, wij zaten prima. Trouwens, aan het mooie weer leek geen einde te komen.

Toch vielen de blaadjes ook bij ons. Met het aanwellen van de winter bleven de toeristen weg. Binnen in Villa Verte werden klusjes gedaan. De verwarming werd eindelijk geïnstalleerd. Sinterklaas kwam op bezoek en verwende ons schromelijk. We buffelden door met Kerst en Oud en Nieuw, want de gasten waren nog steeds zo vreselijk leuk.

Spanje

‘En nu is het klaar’, sprak Emiel toen we op vijf januari de laatste logées uitzwaaiden. ‘Ik wil ook wel eens vakantie.’ Ik knikte, want als Emiel zich ferm uitspreekt over iets, wijkt hij niet meer.
En dus schrijf ik nu, half januari, deze column in Spanje, aan de Costa Brava. Het regent bij tijd en wijle. De wind is hard en fris, maar in de middag, tussen één en drie, is het achter glas overheerlijk op een terrasje.

Emiel en ik fietsen over de boulevard van Llorett de Mar en gaan ons te buiten aan nacho’s met kaas en cervesa, een biertje voor Emiel. Ik draag een dik vest over een coltrui en wissel af tussen binnen en buiten zitten. Lang fietsen lukt me niet met die rare benen, maar af en toe een rondje doet me goed. We dragen de verplichte helm en voelen ons Calimero met onze eierdop in deze grote stad. Ik waggel gelukzalig in de hypermarchés vol Spaanse lekkernijen en gooi aioli en een doddige siliconen bakvorm in ons karretje voor ‘thuis’. In de middag fietst Emiel alleen verder. Ik schrijf mijn verhalen en columns. En ’s avonds eten we op de camping opgewarmde Franse quiche met een stukje Roquefort en Camembert na. Want we kunnen dan wel stoer tien dagen in Spanje kamperen, we zijn inmiddels al aardig Frans geworden!