Ellen viel 68 kilo af: ‘Ik pas nu een paar keer in mijn trouwjurk’
3 februari 2025
Jarenlang zag ze haar overgewicht niet als een probleem. Tot Ellen (33) een heftige paniekaanval kreeg en wist: er moet iets veranderen. Op eigen kracht viel ze ruim 68 kilo af. “Toen de weegschaal onder de honderd kilo kwam besefte ik: die drie getallen, zie ik nooit meer terug.”
Ellen: “Als kind was ik al aan de zware kant. Echt last heb ik daar nooit van gehad. Er werd heus weleens een opmerking gemaakt door klasgenootjes en dat ik vaak als laatste werd gekozen tijdens de gymles vond ik niet altijd even leuk, maar dat was het dan ook. Ik was een vrolijk kind, had veel vriendinnetjes en heb nooit iets gelaten vanwege mijn overgewicht. Het was voor mij geen ding. Dat is het eigenlijk nooit geweest. Ik werd zwaarder in de loop der jaren, moest grotere kleding kopen, maar stond daar verder niet bij stil. Ik accepteerde de situatie én mezelf zoals ik was. Door een schoolarts werd weleens gezegd dat ik niet veel meer moest aankomen en ook mijn ouders, die overigens gezond leefden, probeerden wel eens wat, maar dat had amper effect. Eten was voor mij iets praktisch en ik at vooral wat ik lekker vond. Soms was dat een boterham en soms een reep chocola of een zak chips.’
Enorme opgave
‘Dat veranderde niet toen ik op mijn achttiende ging samenwonen met Emanuel met wie ik nog steeds samen ben. In die tijd ben ik verreweg het meeste aangekomen. Ik denk omdat de structuur van thuis toen helemaal wegviel. Emanuel maakte het allemaal niets uit. Die at met mij mee en vond mij met een maatje meer net zo mooi. Ik heb mij nooit ongelukkig gevoeld in mijn lichaam, maar was mij er wel van bewust dat ik afweek van de ‘standaard’. Ik was onzeker over wat andere mensen van mij zouden vinden. In de zomer droeg ik daarom altijd zwarte leggings zodat mijn benen minder zouden opvallen. Als ik zin had in McDonald’s ging ik liever door de McDrive dan naar binnen en tijdens het boodschappen doen hoopte ik dat niemand een opmerking zou maken over de zak chips in mijn winkelwagen. Ook vond ik het spannend om op plastic stoelen te gaan zitten omdat ik bang was dat ik er doorheen zou zakken en in het vliegtuig was ik altijd nerveus of de veiligheidsriem wel dicht zou kunnen. Eén keer heb ik online zelfs de maten van de veiligheidsriem opgezocht en thuis met een meetlint gemeten of het zou passen. In die zin beïnvloedde mijn gewicht mijn leven wel, maar ook niet zo dusdanig dat ik de noodzaak voelde om er iets aan te doen. Hoe gek het ook klinkt, er is al die jaren geen moment geweest waarop ik dacht: er moet iets af. Daar had ik helemaal geen zin in. Afvallen voelde als een enorme opgave en voor wie moest ik het doen? Ik vond mijn lijf prima. Met als gevolg dat de weegschaal op mijn 25ste de 133 kilo aantikte.”
Wake-up call
“Het moment waarop ik dacht: er moet iets veranderen, kwam eigenlijk pas toen ik, zes jaar geleden, een hevige paniekaanval kreeg in bed waarvan ik dacht dat het een hartaanval was. Mijn hart ging als een razende tekeer en het voelde alsof ik gewurgd werd. Ik was totaal in paniek en kon amper ademhalen. Ik dacht écht dat ik dood zou gaan op dat moment. In plaats van de dokter te bellen besloot ik de volgende dag het internet af te speuren naar de oorzaak. Daar werd ik voor het eerst geconfronteerd met mijn overgewicht, wat dus een veelvoorkomende oorzaak van een hartaanval is. Drie maanden lang durfde ik niet naar de huisarts. Bang voor wat ik te horen zou krijgen.
Intussen kon ik amper meer functioneren omdat ik zó bang was dat ik alsnog een hartaanval zou krijgen en ik de hele dag niets anders deed dan mijn hartslag meten. Mentaal ging het zo slecht dat ik uiteindelijk toch besloot om naar de huisarts te gaan. Na verschillende onderzoeken kreeg ik te horen dat ik kerngezond was. Ik zat in de auto naar huis en kon niet stoppen met glimlachen. Ik kon het gewoon níét geloven. Tegelijkertijd was dat ook hét moment waarop ik mij realiseerde dat, als ik niets zou veranderen, het over een tijdje wel mijn realiteit zou kunnen zijn. Dat wilde ik absoluut niet en dus ging de knop om.
Gezonder leven en beter voor mijn lichaam zorgen werd mijn voornaamste doel. Ik wist in die tijd helemaal niets over voeding, calorieën en voedingsstoffen. Voeding was voor mij vooral functioneel. Of ik nou een burger at bij de Mac of ik maakte zelf wat: dat maakte in mijn ogen niet zoveel uit. Ik was ook in de veronderstelling dat als ik kookte, het per definitie gezond was. Als ik dan nu terugkijk en bedenk dat ik soms nacho’s met crème fraîche en veel kaas op tafel zette, kan ik mij bijna niet voorstellen hoe onwetend ik was.
Ik verslond het ene naar het andere boek over voeding en maakte direct aanpassingen in mijn leefstijl. Zo verving ik de cola voor cola light, werden boterhammen met hagelslag en Nutella een bordje pap in de ochtend en maakten de broodjes brie uit de kantine plaats voor een zelfgemaakte lunch. Ik hield ook mijn calorieën bij om op die manier nog meer te leren over voeding. Na drie maanden besloot ik voor het eerst eens op de weegschaal te gaan staan en toen bleek er al vijftien kilo verdwenen.”
Moeilijke momenten
“Het afvallen heeft voor mij nooit als een opgave gevoeld. Ik denk omdat ik geen specifiek doel voor ogen had. Ik wilde vooral gezonder leven en was daardoor ook niet zo bezig met het aantal kilo’s. Als ik op de weegschaal stond was ik dolblij dat er weer wat was verdwenen, maar de focus lag niet op het aantal kilo’s. Al nam ik het afvallen wel heel serieus. Ik at minder dan mijn caloriebehoefte, bewoog meer en als ik bijvoorbeeld een avond chips had gegeten, at ik de volgende avond een paar worteltjes. Ook als vriendinnen wel een bak chips op tafel toverden.
Natuurlijk was dat niet altijd makkelijk. Als ik met vriendinnen een weekend op stap ging en niet wist wat, waar en wanneer ik zou kunnen eten. Dan was het Emanuel die mij weer tot rust wist te brengen en waarmee ik de scenario’s besprak. Achteraf gezien denk ik weleens dat ik wat minder streng had kunnen zijn voor mezelf, maar ik was zo gemotiveerd door die wake-up call, dat niets of niemand daar iets tussen kon krijgen. Wel met succes, want na ruim een jaar was ik 68 kilo kwijt.”
Overwinning
“Nu pas zie ik hoeveel dat is en hoe snel dat ook is gegaan. Een van de meest bijzondere momenten was toen mijn gewicht onder de honderd kilo dook. Ineens besefte ik: die drie getallen zie ik nooit meer terug! Dat was een enorme overwinning. Een beloning voor al mijn inzet. Lichamelijk merkte ik ook aanzienlijk verschil. Ik werd energieker, kon makkelijker de trap op, lopen en praten tegelijkertijd, maar ook het huis poetsen was ineens niet zo’n ding meer. Voorheen kostte mij dat zoveel moeite.
Ook kon ik ineens andere kleding kopen. Ik weet nog dat ik niet zo lang geleden mijn trouwjurk aantrok, die ik droeg toen ik op mijn zwaarst was, en dat ik er gewoon een paar keer inpaste. Dat zijn wel besefmomenten dat ik echt van ver ben gekomen. Al vond ik het proces na het afvallen veel zwaarder dan het afvallen zelf. Ik weet nog dat mensen tegen mij zeiden: ‘Knap hoor, maar nu nog zien dat je op gewicht blijft.’ Daar werd ik super onzeker van, want dat vond ik zelf ook spannend. Het afvallen had ik onder de knie, maar hoe en wat eet je om op gewicht te blijven? Hoe vaak eten ‘normale’ mensen een koekje of een bakje patat? Hoe kan ik genieten van eten, zonder direct terug te vallen? Daar een balans in vinden heeft bijna anderhalf jaar geduurd. Een tijdje was ik er zo klaar mee, dat ik het alles los liet. Ik was niet zoveel afgevallen om daarna de rest van mijn leven over elke hap na te denken. Vanaf dat moment ging het beter en kwam er steeds meer balans in mijn eetpatroon.”
Zelfliefde
“Inmiddels zijn we ruim zes jaar verder en is mijn gewicht stabiel. Ik eet gezond, sport, maar kan op z’n tijd ook enorm genieten van een chocolaatje of een lekker taartje zonder daarbij na te denken. Dat is ook wat ik probeer uit te dragen op mijn instagramaccount @vanobesenaargezond. Ik deel open en eerlijk wat ik eet en hoe ik leef in de hoop daarmee anderen te inspireren. Want als ik zoveel kan afvallen, kan iedereen het. Doordat ik zoveel ben afgevallen, heb ik wel loshangend vel rondom mijn benen en buik. Dat zou ik weg kunnen halen om in het ‘perfecte’ plaatje te passen, maar waarom zou ik? Het hoort bij mij en is een herinnering aan de weg die ik heb afgelegd. Ik voel totaal geen behoefte om dat weg te poetsen.
Ik ben blij als ik naar mezelf in de spiegel kijk, maar dat was ik ook toen ik meer dan honderd kilo woog. Ik ben dankbaar dat ik die zelfliefde altijd heb gehad en dat ook Emanuel mij in alle soorten en maten heeft gekend en altijd evenveel van mij heeft gehouden. Ik ben in die zin ook niet bang om aan te komen. Ik geloof ook niet dat het realistisch is dat je je hele leven hetzelfde gewicht behoudt, maar meer dat je lichaam in elke levensfase met je meegroeit. Hoe mooi als je dat kunt omarmen? De maatschappij is zo ingesteld op het uiterlijk. Dat merk ik zelf ook: mensen zijn nu ik slanker ben veel aardiger en opener dan toen ik kilo’s zwaarder was. Ik hoop dat ik, mede door het delen van mijn verhaal, kan laten zien dat we veel meer zijn dan alleen uiterlijk of gewicht, want uiteindelijk draait het toch om wie je van binnen bent.”
Tekst: Eline Doldersum-Roerdink
Foto: Amaury Miller
Visagie: Lisette Verhoofstad
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
