Josefien: ‘Die leuke vrouw brak het hart van mijn zoon’

Tekst: Lydia van der Weide

10 februari 2025

Stapelgek was Josefien (58) op haar schoondochter Lieke, die haar zoon Raymond zo gelukkig maakte. En wat was ze blij toen ze oma werd. Maar toen draaide Lieke als een blad aan een boom. “Ik heb spijt dat ik voor matchmaker heb gespeeld.”

Josefien: “Raymond kende haar nota bene via mij. Ik was degene die de mijn zoon en Lieke koppelde, omdat ik haar zo leuk vond en dacht dat die twee goed bij elkaar zouden passen. En dat was ook zo. Nu heb ik spijt dat ik voor matchmaker heb gespeeld. Iedere dag word ik geconfronteerd met de tranen van mijn zoon. Met zijn bleke gezicht, dat mager is geworden van verdriet. Zo erg mist hij Lieke. En zij? Zij is, wrang genoeg, al lang verder met haar leven. Vreselijk om te zien.
Lieke was een leerling van me. Ik geef pianoles op een muziekschool en zij kwam elke dinsdagavond van zeven tot acht. Ze oefende veel, ze had echt passie voor pianospel. Ik vond haar een erg leuk en mooi meisje: rossig haar, een open blik, sproetjes op haar neus. Ze had altijd verhalen, over concerten waar ze was geweest en andere leuke dingen die ze meemaakte. Ze blies echt een frisse wind door mijn lessen.
Toen corona kwam en de muziekschool sloot, zag ik haar opeens niet meer. Na een maand appte ze om te zeggen dat ze dat zo jammer vond, dat ze onze lessen miste. Omdat ik thuis tegen de muren opvloog door het nietsdoen, nodigde ik haar bij mij thuis uit om stiekem door te gaan met de lessen. Dit deed ik niet alleen voor haar of voor mezelf. Ik deed het ook voor Raymond. Mijn zoon, mijn enige kind, zat in het laatste jaar van zijn studie en baalde er gigantisch van dat zijn wereld opeens zo klein was. Hij deed niet veel meer dan wat gamen, boven op zijn zolderverdieping.
Ik wist dat Lieke single was. Ze was ongeveer van Raymonds leeftijd. Wie weet kon zij hem wat opvrolijken? Ik had het goed ingeschat: bij hun eerste kennismaking merkte ik al dat ze elkaar leuk vonden. Vier lessen later gingen ze op date. Wandelen langs de Maas; veel meer was er niet te doen. Toen Raymond thuiskwam, straalde hij. Hij vertelde nauwelijks iets – dat was typisch voor hem – maar ik zag het aan zijn blik: hij was verliefd. Twee weken later hoorde ik van Lieke dat ze hadden gezoend.”

Het beste in hem

“Al snel waren ze onafscheidelijk. Ze deden van alles samen: picknicken in het park, koken in mijn keuken. Raymond begon zelfs te hardlopen met haar, terwijl hij daar vroeger een hekel aan had. Lieke haalde echt het beste in hem naar boven. Dat deed me goed. Raymond en ik zijn al met z’n tweeën sinds hij vier was; toen vertrok mijn man met de spreekwoordelijke noorderzon. Als moeder alleen vroeg ik me toch altijd af of je het wel goed doet. Het was dus fijn om hem zo gelukkig te zien.
Zelf genoot ik ook van Lieke’s gezelschap. Toen ze bij ons introk, nadat ze na een half jaar haar kamer kwijtraakte, bracht ze een hoop gezelligheid, ook voor mij. We keken series met z’n allen, dronken wijn in de tuin. Ze begon steeds meer als een dochter voor mij te voelen. En ik als moeder voor haar, vertrouwde ze me toe. Dat vond ik een groot compliment; haar eigen moeder was overleden toen ze twaalf was.
Drie maanden nadat ze op zichzelf waren gaan wonen – ik had de verhuiswagen uitgezwaaid met een stevige brok in mijn keel – bleek Lieke zwanger. Het was niet gepland, maar wel gewenst, verzekerden ze me. Ik schrok er wel van. Raymond was nog maar net begonnen aan zijn eerste baan, hij was nog best jong. Zou hij deze verantwoordelijkheid wel aankunnen? Maar ze waren vastbesloten dit kindje te laten komen. Het resultaat van hun liefde laten weghalen, was echt geen optie voor ze. Dat vond ik wel mooi en natuurlijk bood ik mezelf meteen aan als oppas. Ik zou er voor ze zijn, dat sprak voor zich. Ik hielp ze met het kiezen van een kinderwagen en naaide gordijntjes voor de babykamer. Ik was ook bij de bevalling – nou ja, in de wachtkamer, op van de zenuwen. Meteen nadat Timo geboren was, mocht ik binnenkomen. Toen ik mijn kleinzoon voor het eerst vasthad, smolt ik. Ook Raymond en Lieke straalden. Op dat moment had niemand, ook ik niet, nog enig idee van hoe snel dit sprookje in elkaar zou storten.”

Uitgeput en kortaangebonden

“Maar eenmaal thuis uit het ziekenhuis vielen ze al snel van hun roze wolk. Timo was een huilbaby en dat leidde tot gebroken nachten. Raymond en Lieke raakten uitgeput en waren kortaangeboden tegen elkaar. Hoe harmonieus ze altijd waren, zo moeilijk ging het nu opeens. Ik merkte het als ik bij ze langskwam. Dan waren er vaak kleine irritaties en ruzietjes, over wie de boodschappen moest halen of wie Timo de fles gaf. Als ik ze los van elkaar sprak, klaagden ze over de ander. Lieke vond dat Raymond te weinig deed en zich te makkelijk afmaakte van het vaderschap. Als het maar even kon, ging hij met vrienden op stap. Raymond beweerde dat Lieke zich afstandelijk tegen hem gedroeg en dat dit maakte dat hij de deur uit vluchtte. Ik vond het lastig, die gesprekken. Ergens begreep ik Lieke wel, ik was er al wat bang voor geweest. Tegelijk merkte ik dat ze anders over Raymond sprak, alsof haar liefde echt bekoeld was. Dat deed me pijn. Boven alles hoopte ik dat dit een fase zou zijn. Het zou wel goed komen, toch? Want hé, uit elkaar gaan was geen optie meer. Ze hadden een gezin, verantwoordelijkheden. Er zat niets anders op dan over hun eigen schaduw heen te stappen. Dit waren tropenjaren, zei ik tegen ze. Een kwestie van volhouden.
Ik had me niet meer kunnen vergissen. Timo was nog maar acht maanden toen Raymond door een per ongeluk gelezen appje ontdekte dat Lieke vreemdging. Snikkend belde hij me op. Ik herkende zijn stem nauwelijks, zo kapot was hij ervan. Even later stond hij voor mijn deur, met een tas vol kleren, zijn gezicht nat van de tranen. Mijn hart brak en ik was woedend op Lieke. Want haar ontrouw speelde kennelijk al maanden. Terwijl haar zoon nog zo klein was! Dat kán toch niet? Tegelijk kende ik haar goed genoeg om haar niet meteen als slecht mens weg te zetten. Ze was altijd zo’n lieve schat geweest. Hoe had dit kunnen gebeuren? En was dit nog te keren?
Toen ik Lieke de volgende dag opzocht, deed ook zij niets anders dan huilen. Ja, ze wist dat ze het fout had aangepakt. Dit had ze nooit mogen doen. Maar ze was zo afgeknapt op Raymond sinds de komst van Timo. Ze had het gewoon niet meer gevoeld, die commitment. En toen was ze haar ex tegengekomen, een wat oudere, verantwoordelijke man voor wie ze altijd een zwak had gehad. Met hem kon ze praten. Er werd een zoen uitgewisseld, en dat ging van kwaad tot erger. Echt, het speet haar verschrikkelijk, dat had ze ook tegen Raymond gezegd. Wat hij ook had laten liggen, dit had hij niet verdiend. Maar… ze kon haar gevoel niet ontkennen. Ze hield niet meer van mijn zoon en zag haar toekomst met haar ex. Hoe erg dat voor iedereen ook was.”

Nog een kans

“Ik heb gehuild, geschreeuwd. Gezegd dat ze het echt niet kon maken, dat Raymond echt nog een kans verdiende. Ik zei dat ook ík me bedrogen voelde door haar, zo oneindig teleurgesteld was. Maar ja, dat maakte allemaal niets uit. Ja, ze huilde mee, zei dat ze zich vreselijk schuldig voelde. Maar ook dat ze echt vastbesloten was. Er zat niets anders op dan inbinden, wilde ik haar, en daarmee ook mijn kleinkind, niet op afstand zetten.
Hierna ging het vlot. Die ex, haar nieuwe vriend – ik krijg zijn naam nog steeds niet over mijn lippen –  trok bij Lieke in. Raymond belandde weer op zijn oude zolderkamer. Totaal verslagen door de breuk, en het verlies van zijn gezin. Als Timo kwam, dat heerlijke ventje dat er allemaal nog niets van snapte, probeerde Raymond zich sterk te houden. Ik ook; op zulke momenten deden we alles om het zo gezellig mogelijk te maken. Maar als mijn zoon Timo dan weer wegbracht naar Lieke en die vreemde man, in het huis dat hij zo liefdevol had opgeknapt, kwam hij totaal kapot weer terug. En dat is na vijf maanden nog steeds niet gezakt.
Mijn eigen verdriet ook niet. Toen ik Raymond met Lieke in contact bracht, dacht en hoopte ik dat zij hem gelukkig zou maken. Niet dat zij zijn hart zo zou verpletteren. Ik voel me nu de dirigent van een tragedie; had ik me er maar nooit mee bemoeid. Het lastigste van alles vind ik misschien nog wel, dat ik nog steeds genegenheid voel voor Lieke. Als iemand als je dochter is gaan voelen, dat is niet in één keer voorbij. Ik merk ook dat Lieke er zelf onder lijdt. Als ze Timo brengt wanneer Raymond er niet is, blijft ze vaak wat drentelen. Alsof ze wacht op een teken van vergeving van mij. Soms vertelt ze dingen over haar nieuwe relatie, vermoedelijk om te laten zien dat het niet zomaar een bevlieging was. Maar eerlijk gezegd wil ik het niet horen. Ik kan het niet verdragen dat zij alweer gelukkig is terwijl mijn zoon nog zoveel pijn heeft en niet in staat is zijn leven weer op te pikken. Hij zit zelfs thuis van zijn werk, omdat het hem allemaal teveel werd.
De enige die geen moeite met de situatie lijkt te hebben is Timo. Hij is zo’n vrolijk kereltje. Maar dan kijk ik naar zijn oogjes en vraag ik me af: hoe zal dit hem later beïnvloeden? Zal hij begrijpen waarom zijn ouders uit elkaar zijn gegaan? Ik had hem zo anders gegund. Wat me ook uit mijn slaap houdt, is de vraag: heb ik Raymond misschien niet goed genoeg opgevoed? Het is waar, ik deed altijd veel voor hem. Ik heb hem misschien wel verwend. Dat doe ik ook nu weer, nu hij terug is en zo verdrietig is. Dus misschien is het wel terecht dat Lieke beweert dat ze niets aan hem had sinds hun kind er was? En is dat in wezen allemaal mijn schuld…?Zinloze hersenbrekers, die ik probeer los te laten. Er valt niets meer te veranderen, dit is wat het is. Wat me op dit moment het meeste bezighoudt, is het verdriet van mijn zoon, die nu een schim van zichzelf is. Ik kan pas weer rustig nadenken als het met hem beter gaat. Ik hoop dat er op een dag weer rust komt. En dat we, heel misschien, ooit in de toekomst weer met z’n allen bij elkaar kunnen komen om bijvoorbeeld de mijlpalen van Timo te vieren. Dat zou ik dat kereltje zo gunnen. Maar dat moment is voorlopig nog heel ver weg…”

Tekst: Lydia van der Weide. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.