Wendy moet haar vriend continu delen met zijn moeder: ‘Wie is er nu belangrijker?’

Tekst: Mariette Middelbeek

3 maart 2025

Ze is echt blij met haar vriend Joost, maar vaak zou Wendy (35) willen dat ze hem wat meer voor zichzelf had. In plaats daarvan moet ze hem delen met zijn moeder, die voortdurend een beroep op hem doet. “Voor een spelletje Rummikub met haar laat hij gerust onze enige avond samen schieten.”

Wendy: “Wat een leuk mens, dacht ik toen ik Marian voor het eerst ontmoette. We werden collega’s bij de bakkerij waar ik destijds werkte en ondanks onze leeftijdsverschil – ze is twintig jaar ouder dan ik – konden we het meteen goed vinden. Marian is grappig, lief, avontuurlijk en altijd in voor een goed gesprek. Ze is behoorlijk aanwezig, maar op een manier die mij aansprak. Ze maakte mijn werkdagen leuker, maar was er net zo goed voor me toen mijn relatie uitging en ik daar verdrietig over was. Buiten het werk om zagen we elkaar niet veel, maar we appten regelmatig. Er ontstond een warme band. Ik weet niet of ik het vriendschap zou noemen, maar we waren zeker meer dan slechts collega’s. Marian had het niet altijd makkelijk gehad en ik merkte dat dat haar als mens had gevormd. Op haar negentiende was ze per ongeluk zwanger geworden, waarna de vader van het kind haar had laten zitten. Als alleenstaande piepjonge moeder had ze het moeilijk gehad en dat had haar onverzettelijk gemaakt: nooit opgeven, gaan voor wat je wil, dat was haar levensinstelling. Het maakte haar ergens ook wat stug en star, er waren collega’s die het lastig vonden met haar te werken omdat ze zo eigenwijs is. Ik had daar zelf niet zo’n last van, omdat ik qua werk vaak met haar op één lijn lag. Boven alles vond ik haar vooral een stoere vrouw. Op je twintigste in je eentje voor een baby zorgen, ik had het mezelf niet zien doen. Ik vond het op mijn 27e al knap dat ik mezelf en mijn cavia in leven wist te houden. En dan de liefdevolle manier waarop ze nu over haar zoon sprak. Ik kende die zoon toen nog niet, maar kon uit haar verhalen wel opmaken dat de warme band wederzijds was. Bijna altijd vertelde ze dat haar zoon even langs was gekomen of was blijven eten of dat ze bijvoorbeeld iets leuks hadden gedaan samen op haar vrije dag. ‘Daar mag je trots op zijn, hoor’, zei ik weleens tegen haar. ‘Er zijn genoeg volwassen kinderen die hun ouders vrijwel nooit opzoeken.’ Dan reageerde Marian vaak met: ‘Het is altijd hij en ik tegen de rest van de wereld geweest, dat gevoel gaat echt niet weg als de tijd verstrijkt.’ Het zijn die woorden waar ik nog weleens aan denken nu we acht jaar verder zijn en de situatie behoorlijk is veranderd.” Knappe man “Na een halfjaar in de bakkerij kwam Marians zoon een keer langs op het werk toen ik er ook was. Hij kwam weleens vaker, maar op een of andere manier hadden we elkaar altijd net misgelopen. Ik wist niet wie de knappe man was die voor de toonbank stond, maar hij viel me meteen op. ‘Ik kom voor mijn moeder’, zei hij en toen pas realiseerde ik me dat dit Joost was. ‘En jij moet Wendy zijn’, zei hij meteen. ‘Mijn moeder heeft het vaak over je.’ Ik wist toen nog niet dat Marian allang had bedacht dat Joost en ik het weleens goed zouden kunnen vinden samen. Ze had er tegen mij nooit iets over gezegd, maar bij hem had ze al laten blijken dat ze wel een match zag. Na die eerste kennismaking kwam Joost met grote regelmaat langs en als het rustig was in de zaak, kletsten we dan vaak wat. Ik ging naar zijn bezoekjes uitzien en toen Marian me uitnodigde om voor haar verjaardag samen een keer koffie te gaan drinken, dook Joost ook ‘toevallig’ op. Die ontmoeting was zo duidelijk geregisseerd dat er niet aan de ontsnappen viel, maar dat vond ik helemaal niet erg. Joost en ik gingen na het koffiemoment nog wat drinken samen, belandden die avond eerst in de bioscoop en daarna in een bar en nadat we voor mijn deur zoenden, was er geen houden meer aan. Ik was zó verliefd en voor hem gold hetzelfde, tot grote vreugde van Marian. Die er trouwens geen geheim van maakte dat ze hier al maanden op hoopte. ‘Jij begrijpt de band tussen ons’, zei ze op een bepaald moment. ‘Jij begrijpt dat ik voor hem altijd op één zal staan.’ Als ik het zo zeg klinkt het echt als een rode vlag, maar op dat moment was het dat niet. Ik begreep eigenlijk wel wat ze bedoelde en ik vond het ook niet zo’n punt. De liefde van Joost voor zijn moeder had ook iets moois, het toonde aan dat hij respect had voor waar hij vandaan kwam, respect voor sterke vrouwen en dat hij heel erg loyaal was. Allemaal mooie eigenschappen. Dat vond ik en dat vind ik nog steeds. In theorie. In de praktijk is het alleen wel een ander verhaal. Joost en ik waren een maand of drie aan het daten toen we bij mij thuis in bed lagen. Het was elf uur in de avond, hij zou blijven slapen. Tot hij ineens opstond en zich begon aan te kleden. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ik verbaasd. Zijn antwoord kwam heel nonchalant, hij vond het zelf niet gek. ‘Even naar mijn moeder.’ Wat bleek: ze had hem geappt dat ze een gek geluid bij de achterdeur hoorde en dat er de laatste tijd zoveel rare dingen in de buurt gebeurden dat ze het allemaal niet vertrouwde. Ik vond het helemaal niet passen bij zo’n stoere vrouw als Marian om bang te zijn en maakte me dan ook meteen zorgen dat er écht iets aan de hand was. ‘Bel de politie’, zei ik, maar dat vond Joost niet nodig. Hij zei dat dit zo vaak gebeurde en dat zijn moeder gewoon geen held was in het donker. Daarna ging hij weg om pas twee uur later terug te keren. Nadat hij had vastgesteld dat er niets aan de hand was, had zijn moeder een flesje wijn opengemaakt en hadden ze even gezellig zitten pimpelen. Dat bezorgde me toch wel een vreemd gevoel. Waarom stapte hij bij mij uit bed om met zijn moeder aan de wijn te gaan? Haar ongerustheid was blijkbaar niet zo urgent, want daar reageerde Joost best wel gelaten op. Maar goed, we waren nog maar net aan het daten, we zagen elkaar veel, en ik besloot er maar geen punt van te maken. Het ging namelijk echt heel goed tussen ons en ik wist al dat Joost niet zo was als mijn vorige vriendjes. Deze was voor langer, misschien wel voor altijd. In gedachten en in haar gezicht prees ik Marian ook hoe goed ze hem had grootgebracht. Zijn respect voor vrouwen, zijn zorgzaamheid, dat had hij echt van haar meegekregen. Dat hij zo loyaal was aan haar, maakte ik in mijn hoofd ook al snel tot iets positiefs. Het sierde hem. Dat het me in de praktijk soms wel een raar gevoel bezorgde, daar deed ik niet zoveel mee. Met vriendinnen besprak ik het eerst wel, maar al snel hield ik mijn mond erover omdat ze wel erg hard oordeelden. Ik wilde toen nog niet horen dat het eigenlijk best extreem is hoeveel tijd en aandacht Joost aan zijn moeder besteedt. Laat staan dat ik het een halt wilde toeroepen. Maar achteraf denk ik: had ik dat toen maar gedaan.” Verloren tante “Na die ene avond met dat geluid bij de achterdeur volgde al snel een moment dat Joost en ik een restaurant waren en Marian hem belde. Raad eens wie er is, riep ze door de telefoon. Het bleek een tante te zijn, een zus van Marian, die over was uit Frankrijk. Mij leek dat die tante wel even kon wachten – wie komt er nu onverwacht uit Frankrijk en verwacht dan ook nog dat de hele familie klaarstaat? – maar Marian wilde de reünie onmiddellijk vieren. ‘Dat was vroeger echt mijn lievelingstante’, zei Joost opgetogen en hij werkte pijlsnel de laatste happen van zijn hoofdgerecht naar binnen. Het toetje sloeg hij over. Hij vroeg voor de vorm nog of ik mee wilde, maar ik zei nee en daarna was hij meteen weg. Een andere keer gebeurde iets soortgelijks, maar toen op een avond dat ik uitgebreid had gekookt. Marian belde. Deze keer geen lang verloren tante, maar wel een lekkage. Hup, weg was Joost, nog voor het hoofdgerecht waar ik twee uur op had geploeterd. We gingen ook een keer eerder terug van een vakantie in Spanje omdat Marian een knobbel in haar borst had ontdekt. Heel naar, maar een simpele mammografie wees binnen een dag uit dat het onschuldig was. En dan heb ik het nog niet over al die keren dat Joost later kwam dan afgesproken of een afspraak met mij wilde verzetten of simpelweg niet beschikbaar was omdat Marian een beroep op hem deed. Of nou ja, beroep op hem deed… Dat was het niet eens altijd. Ís het niet altijd, moet ik zeggen, want we zijn nu jaren verder en de situatie is niet veranderd. Het is ook vaak dat Joost zelf de keuze maakte om tijd aan zijn moeder te besteden en niet aan mij. Voor een spelletje Rummikub met haar – hun gezamenlijke guilty pleasure – laat hij gerust onze enige vrije avond samen in een week schieten. Sinds we samenwonen, slaapt hij zeker een nacht of drie, vier per maand niet thuis omdat hij bij haar is. Wijntje gedronken met mijn moeder, appt hij dan, blijf hier crashen. Of hij gaat na zijn werk eerst bij haar langs, ofwel omdat ze dat van hem vraagt, ofwel omdat hij dat zelf wil. Twee keer per jaar gaan ze samen een week op vakantie, één keer naar de zon, één keer een stedentrip. Joost en ik willen graag kinderen en die zijn door Marian zelf al op de dinsdag en vrijdag bij haar ingedeeld. Heb ik daar ook nog iets over te zeggen, vroeg ik een keer aan Joost. De blik die hij me gaf zei alles. ‘Wil je dat dan niet?’ vroeg hij, alsof ik zijn hart had gebroken. Maar daar gaat het niet om. Marian is een lieverd en ik zou mijn kind zó bij haar achterlaten, maar het punt is dat Joost een relatie met míj heeft, niet met zijn moeder. Hij zou dat soort dingen eerst met mij moeten bespreken. Want sowieso: hoe weet zij van onze kinderwens? Waarom moet hij dat ook bespreken? Ik zou het zelf niet erg vinden om daar wat minder open over te zijn, zeker nu het al meer dan een jaar duurt en ik nog steeds niet zwanger ben. Ik hoef niet per se mijn menstruaties met mijn schoonmoeder te bespreken, maar dankzij Joost kent zij precies mijn cyclus.” Niet kwetsen “Ik heb meerdere keren geprobeerd met Joost hierover te praten, maar mijn boodschap komt niet echt bij hem aan. Ik wil hem of Marian ook niet kwetsen, maar ik wil wel dat hij mijn gevoel begrijpt. Wie is er nu belangrijk: zijn moeder of ik? Eerlijk gezegd denk ik dat wat Marian ooit zei, nog steeds weleens waar zou kunnen zijn. Zij staat op één. Joost zal dat nooit zo zeggen, want hij denkt niet in een ranglijst. Maar hij laat het wél zien in zijn gedrag. Ik heb het nodig dat hij soms gewoon tegen haar zegt: vanavond niet, mam, want Wendy heeft een uur in de keuken gestaan en wij gaan lekker met z’n tweetjes genieten. Toen ik dat een keer zei, antwoordde hij: o, dus je vindt het vervelend dat ik dan wegga? Ik was blij dat hij het begreep, maar dat was toch niet helemaal zo. De keer erop ging hij inderdaad niet weg. Maar wie schoof er gezellig bij ons aan? Precies. Ik weet echt wel van vriendinnen dat ik blij moet zijn met een lieve schoonmoeder, maar het mag van mij allemaal wat meer op afstand. Laten we hopen dat Joost dat op een dag uit zichzelf gaat begrijpen, maar heel eerlijk, ik zie dat niet gebeuren. En ik vind mijn man te leuk om te laten schieten, dus zucht ik nog maar eens extra, zoek een Netflix-serie uit die hij toch niet wil zien en hoop dat als ik ooit zelf een zoon krijg, ik de navelstreng wel voor zijn 35e weet door te knippen.” Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​ Foto: Getty Images Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

LEES OOK