Joke en Cok gingen op een tandem naar Rome en weer terug

Tekst: Ella Mae Wester

4 maart 2025

Een fietstocht van bijna zesduizend kilometer, helemaal naar Rome; een mens kan van minder moe worden. Maar voor Joke (56) en haar man Cok was het juist hun allergrootste droom. “We dachten: we moet dit gewoon doen.”

Joke en haar man Cok waren nog geen twee weken onderweg met hun tandem, of er brak brand uit in het huis van haar schoonmoeder. Joke: “We zaten inmiddels ver in Duitsland. Op dat moment stonden we bijna op het punt om terug te gaan. Ik voelde me opeens zo schuldig en egoïstisch dat we drie maanden wilden gaan fietsen. Ik dacht: waarom wilden we dit eigenlijk? Gelukkig heeft Cok zussen die ons ervan verzekerden dat ze prima voor mijn schoonmoeder konden zorgen, en dat we echt niet terug hoefden te komen.”

Samen op een tandem

Het idee om samen op een tandem op fietsvakantie te gaan, ontstond bij Joke. “Het leek me geweldig om een keer naar Santiago de Compostella te fietsen. Maar dan moet je de Pyreneeën over, en ik wist dat ik niet sterk genoeg was om daar in mijn eentje overheen te komen. Ik had al eens gehoord over de voordelen van een tandem. Je zit dicht op elkaar, bent meer samen bezig en verdeelt de krachten, waardoor je harder kunt en langere afstanden met meer gemak kunt fietsen. Ik ben toen een beetje bij mijn man gaan pushen: leek het hem niet leuk om samen op een tandem te gaan fietsen? Cok was in eerste instantie nogal sceptisch. Maar ik heb gezegd: laten we het gewoon een keer proberen. We huurden een paar keer een tandem en leenden er eentje van vrienden. Cok werd eigenlijk vrij snel net zo enthousiast als ik.”

Niet wachten tot pensioen

En dus kochten Joke en Cok hun tandem vijf jaar geleden, via Marktplaats. Joke: “De vraag was toen wanneer we de tijd hadden om met z’n tweeën naar Santiago te fietsen. Misschien als we met pensioen waren? Maar een aantal mensen in onze directe omgeving haalden hun pensioen helemaal niet. We dachten: daar moeten we niet op wachten, laten we het voor die tijd doen. Cok en ik zijn toen in drie vakanties van twee tot drie weken achter elkaar naar Santiago gefietst. Dat duurde in totaal zeven weken. Het smaakte naar meer: met zo’n tocht zie je langzaam het landschap veranderen en je hebt echt een doel. Ook vonden we het leuk om vanaf de Spaanse grens meerdere pelgrims te ontmoeten en spreken. Aan het eind was het zeker voor de wandelaars filelopen, en zo samenkomen op het plein was een bijzondere ervaring. Eigenlijk wilden we graag een keer drie maanden fietsen. Bij de tocht naar Santiago vonden we het jammer om steeds maar twee tot drie weken achter elkaar te kunnen fietsen – het liefst waren we meteen doorgegaan. Je merkt dat je tijdens zo’n fietstocht helemaal loskomt van alles. Met de kinderen hebben we een keer een trektocht van zes weken gedaan, dus dat kenden we wel. Maar een aantal maanden was nieuw voor ons, en drie maanden leek ook nog te regelen met ons werk. Het liefst wilden we naar Rome en weer terug. We vinden Zuid-Europa fijn om te fietsen. Ik heb coeliakie en Italië is voor mij een walhalla om uit eten te gaan. Ook het feit dat dit een pelgrimsroute is, was voor ons belangrijk. Hierdoor konden we ook weer gebruik maken van een pelgrimspaspoort met als extra sport: op zoveel mogelijk locaties stempels halen. Maar ja, dat moet je dan wel kunnen regelen met je werk. Dat lukte mij op een gegeven moment, maar ik kreeg in tussentijd een andere baan. Dat was best lastig. Maar gelukkig kon ik als arbeidsvoorwaarde afspreken dat ik drie maanden vrij kon zijn. Mijn man kon het op zijn werk ook geregeld krijgen. Het was een proces van jaren voordat we er helemaal klaar voor waren om drie maanden weg te gaan en om te zorgen dat onze fiets op orde was. Maar goed, het was zo’n droom, en die wilden we gewoon uit laten komen. We dachten: we moet dit gewoon doen.”

Hartstikke trots

In juni was het zover. Joke en Cok werden uitgezwaaid door de hele familie en vertrokken vanuit hun woonplaats Leiden op hun tandem naar Rome. Onderweg kampeerden ze, of als het écht niet anders kon, overnachtten ze in een appartement. Alles ging goed, tót dus die brand in het huis van Jokes schoonmoeder. Er waren ook wel andere dingen. Joke: “Het lastigste vond ik dat we drie maanden zonder onze kinderen waren. Twee van hen waren jarig in de periode dat we weggingen, en dan waren er ook nog twee bachelor-gehaald-feestjes die we misten. Maar onze kinderen zeiden dat ze alleen maar hartstikke trots op ons dat we dit deden. Ze vonden ons een mooi voorbeeld, zeiden ze. We hielden een reisdagboek bij Polarsteps, dus ze zagen precies waar we waren en wat we allemaal meemaakten. Cok en ik hebben mijn oudste geïnspireerd: zij wil over twee jaar ook drie maanden gaan fietsen. Ik denk dat als je goed voor jezelf zorgt, je ook goed zorgt voor je kinderen.”

Ook moeilijke momenten

Vanaf het moment dat Joke en Cok elkaar vijfendertig jaar geleden leerden kennen, fietsen ze al graag samen. Joke: “Vakantiefietsen was altijd een passie van mijn man. Toen wij een relatie kregen, vroeg hij of ik mee wilde. Ik was meteen enthousiast. Nadat we kinderen kregen, hebben we tijdens de vakanties ook altijd met hen gefietst. Dat vonden ze hartstikke leuk. Tot we met onze drie kinderen door Toscane fietsten. Ze waren toen achttien, zestien en vijftien en het was zwaar om in de zomer in dat gebied te fietsen. Het was veertig graden. Voor de kinderen was het toen genoeg. Ik snapte dat, dus we zijn daarna met hen een ander soort vakanties gaan doen.” Maar op fietsvakantie gaan is niet altijd leuk, zegt Joke. “In die 35 jaar zijn er echt wel momenten geweest waarop ik dacht: waarom vind ik dit ook alweer leuk? Je bent erg afhankelijk van je materiaal. Dus als er een fiets kapotgaat – dat gebeurt weleens als je met z’n vijven fietst – of je hebt net tachtig kilometer gefietst en er is een camping dicht, waardoor je nog verder moet, tja: dat zijn geen dingen waar je met plezier op terugkijkt. Maar het heeft de kinderen ook gevormd tot wie ze zijn. Die fietsvakanties hebben ze weerbaar gemaakt, denk ik.”

Als helden onthaald

Na een kleine zes weken fietsen door Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Italië, waren Joke en haar man in Rome. Dat was een mooie mijlpaal, vertelt Joke. “In Assisi en Rome werden we als helden onthaald bij het ophalen van ons testimonium – dat is een officiële verklaring waarin staat dat je een pelgrimstocht hebt voltooid. Dat was ontzettend leuk. Veel mensen in onze omgeving vroegen of we het niet erg vonden om na Rome ook nog eens terug te moeten fietsen. Daar keken wij anders naar. Natuurlijk vond ik dat niet erg, integendeel. Ik hoorde laatst van iemand dat ze maandenlang ergens heen had gewandeld, en daarna was ze met het vliegtuig binnen twee uur weer terug. Dat lijkt mij niets. Ik vond het juist fijn dat we toen we eenmaal Rome hadden bereikt nóg vijf weken mochten fietsen.” En dus stapten Joke en Cok weer op de tandem om – via een andere route – weer naar huis te fietsen. “Ik vond het een geweldige ervaring. Het is zo heerlijk om drie maanden van alles los te zijn. Alleen de kleinste dingen doen er nog maar toe. Het was een gevoel van totale ontspanning.” Wat Joke het mooiste vond van de fietsreis met haar man? “Dat we samen waren. Want wanneer ben je nou drie maanden alleen maar met je partner? We vonden het zo’n cadeautje om alles wat we meemaakten en zagen samen te beleven. Dat vonden we heel fijn. Onderweg kwamen we een vrouw tegen die bijna in tranen vertelde dat zij haar man had verloren. Op dat moment beseften we nog meer hoe kostbaar het is dat wij dit samen konden doen.”

Tot elkaar gekomen

Haar fietsreis heeft Joke ook meer over zichzelf geleerd. “Wat ik nog meer besef, is dat ik alles los kan laten zodra ik op de fiets zit. Ik ben van mezelf een vrij druk persoon, maar als ik fiets, kan ik ontspannen. Dan zie ik wel waar ik heenga. Dat is zo’n lekker gevoel. Ik zou dat gevoel wel meer in mijn leven willen vervlechten. Al vrees ik dat mijn leven daarvoor iets te druk is. Maar het lijkt me best fijn om iets rustiger te worden. Ik ben wel in een andere zin veranderd. Dingen raken me minder snel. Ik was altijd een controlfreak en een perfectionist, en dat ben nog steeds wel, maar ik kan nu dingen wat makkelijker loslaten. Dan denk ik: nou ja, dan gaat het niet op mijn manier. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Letterlijk.” Of hun relatie door deze reis ook is veranderd? “Niet echt,” zegt Joke. “We hadden het samen altijd al goed. Maar we weten nu wel: samen fietsen is echt ons ding. Het is onze gemeenschappelijke taal en passie. We genieten er allebei ontzettend van en we kunnen het ook goed: samen een zware pas over fietsen, elke ochtend onze kampeerspullen weer inpakken – waar we geen woorden voor nodig hebben omdat we ieder onze taken hebben – en samen lachen om de dingen die we onderweg meemaken. Dus mochten we ooit wel in een huwelijkscrisis belanden, dan doen we geen mediation, maar stappen we gewoon op de tandem en fietsen we naar Rome of waar ook naartoe. Want dan komt het wel goed. Dat vertrouwen heeft deze reis ons wel gegeven. We zijn alle twee druk, we hebben allebei een bijna fulltimebaan, en dan zijn er ook onze kinderen en mijn schoonmoeder. Je ontkomt er niet aan dat je ook deels je eigen leven leidt. Maar tijdens het fietsen komen wij weer helemaal tot elkaar. Die wetenschap is een groot cadeau.” In totaal hebben Joke en Cok 5288 kilometer kilometer gefietst in 65 fietsdagen met ruim 47.000 hoogtemeters, en 52 keer de tent opgezet. “Deze elf weken onderweg zijn smaakten naar meer. We willen over twee of drie jaar weer, dus dat moeten we nu al gaan plannen. Waar we heengaan, weten we nog niet. We wilden naar Santiago en naar Rome, en dat hebben we nu allebei gedaan. Misschien wordt het de Noordkaap, dat blijft steeds in mijn hoofd zitten.”

Veel prikkels

De thuiskomt was een feestje, vertelt Joke. Op hun laatste dag zaten Joke en Cok voor het allerlaatst met z’n tweeën op een terras voordat ze naar huis zouden fietsen. “Toen kwam onze zoon ineens vanuit het niets bij ons aan tafel zitten. Hij had via Polarsteps gezien waar we waren en was ons met de auto komen opzoeken. Dat was een enorme verrassing. Eenmaal weer op de fiets kwamen onze oudste dochter en mijn schoonzoon ons op de fiets ons tegemoet rijden. Het was geweldig om op die manier stap voor stap thuis te komen.” Joke vond het heerlijk om weer thuis te zijn en de kinderen weer te zien. “Ze hadden de boodschappen gedaan en hebben dat hele weekend voor ons gezorgd. Maar de andere kant was wel dat we ineens weer in een huis waren met acht mensen – samen met onze kinderen en aanhang. Dat was best wennen. Gelukkig hadden we nog een week om bij te komen voordat we weer aan het werk gingen, want we hadden sneller gefietst dan we hadden gedacht. Maar het duurde een maand of twee voordat ik weer in het ritme zat. Er kwam best veel op ons af: we hadden twee bacheloruitreikingen, een 21-diner bij ons thuis met dertig jongeren en er was mijn schoonmoeder van wie het huis weer in bewoonbare staat moest worden gemaakt. Het was heftig om vanuit helemaal niets naar al die prikkels te gaan. Dat waren we niet meer gewend. Pas na die twee maanden kon ik weer een beetje multitasken. Tot die tijd kon ik niet meer twee dingen tegelijk. Maar het was het allemaal waard!” Foto: Mariel Kolmschot Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

LEES OOK