Anny en Paula zijn wereldberoemde accordeonzussen: ‘Wij hopen tot het einde te kunnen blijven optreden’

Tekst: Hannah König

10 maart 2025

Zussen Anny (67) en Paula (63) bleken op jonge leeftijd bijzonder muzikaal. Toen ze het wereldkampioenschap voor accordeonduo’s wonnen nam hun carrière een vliegende start. Ze toerden de hele wereld over én bleven altijd samenwonen. “Onze kinderen zijn opgegroeid als zusjes.”

Anny: “Onze moeder komt uit Den Haag, onze vader uit Dordrecht. Toen ze elkaar tijdens het uitgaan ontmoetten en een relatie kregen, woonden ze overal en nergens. Ze leefden in woonwagens en hadden handeltjes. Wat ze verkochten? Wat niet! Schoenen, ijzer, maar ook antiek. Zat er handel in, dan verkochten ze het. Ik was het eerste kind van mijn ouders en werd geboren in een woonwagen in Klaaswaal. Mijn moeder kwam uit een gezin met zeven kinderen en wilde zelf ook graag een groot gezin, maar na mijn geboorte riep mijn vader: één is genoeg! Ik was als kind erg druk, vonden mijn ouders.”
Paula: “Toch werd ik vierenhalf jaar later als verrassing geboren. Ik herinner me nog goed hoe druk Anny als kind was. Ze was erg aanwezig en wilde altijd aandacht. Onze ouders waren ondernemers, ze waren veel aan het werk en lieten ons totaal vrij. Maar ze zorgden er wel voor dat mijn zus en ik alles konden doen wat we wilden. Als het nodig was, trokken ze hun portemonnee. Zo mochten we als jonge meiden allerlei nieuwe hobby’s uitproberen om te kijken wat bij ons paste.”
Anny: “Ik was heel erg blij dat ik toch een zusje kreeg. Onze woonwagen was hartstikke klein, we sliepen met z’n vieren in een stapelbed. Paula en ik lagen beneden, onze ouders lagen boven ons. Vanaf het moment dat Paula was geboren, voelde ik me zó gelukkig. Onze vader was erg slim en altijd bezig met onze ontwikkeling. Op een dag kwam er een man met een grote koffer, op de fiets. Dat was onze accordeonleraar, Huib Bervoets. Hij kwam ons in de woonwagen accordeonles geven. Ik was toen acht, Paula vier. Op die dag begon onze liefde voor accordeon spelen.”

Liefde van ons leven

Paula: “Ik kon nog niet lezen, dus mocht als vierjarige nog niet beginnen met spelen. Dat vond ik verschrikkelijk, ik stond te huilen in de hoek van de kamer. Maar niet veel later, begon ik ook met spelen. Die accordeon bleek de liefde van ons leven. Het was alsof alles op zijn plek viel. Dat Huib langskwam, was het hoogtepunt van onze week. Dan mochten we laten horen wat we de hele week hadden gestudeerd. Het was al snel duidelijk dat we allebei talent hadden. We haalden negens en tienen en mochten na drie maanden optreden door het hele land. Variété-shows waren in die tijd erg populair, waar we als accordeonzusjes een deel van verzorgden.”
Anny: “We wisten al snel: hier gaan we ons beroep van maken. We zijn na de middelbare school allebei naar het Rotterdams conservatorium gegaan. Na het conservatorium, in 1981 wonnen we het wereldkampioenschap voor accordeonduo’s in Frankrijk: Le Grand prix international de l’accordeon. Vanaf dat moment ging het los en mochten we optreden in Japan en Amerika. Ook mochten we langskomen in alle populaire televisieprogramma’s van Paul de Leeuw, Ivo Niehe, Catherine Keyl en Sonja Barend.”

Altijd samen

Paula: “Door de televisieoptredens kregen we steeds meer boekingen. We kregen via de VARA zakken post met aanvragen voor optredens en fanmail. Het was geweldig dat we geld konden verdienen met wat we het allerliefste deden: accordeon spelen. Onze ouders lieten ons vrij, toch waren we als gezin hecht. Als we optredens hadden, gingen onze ouders altijd mee. Anny heeft 33 jaar en ik 29 jaar in de woonwagen in Klaaswaal gewoond. Toen verdienden we met de muziek zo goed dat we een eigen huis konden kopen. We kochten vijfhonderd meter vanaf het woonwagenkamp een huis en onze ouders zijn bij ons ingetrokken.”
Anny: “Zo bleven we ook als vier volwassenen als gezin samen. Ik moest er niet aan denken om zonder Paula te wonen. Zij staat voor mij altijd op nummer één, sinds de dag dat ze is geboren. Ik zou nooit bij haar weggaan. Onze ouders hadden hun leven lang hard gewerkt en waren, op hun huwelijksreis na, nog nooit in het buitenland geweest. Paula en ik vonden het fijn om pa en ma mee te nemen op onze tournees door het buitenland. Ze genoten daar ontzettend van. Omdat ons huis zo dicht bij het woonwagenkamp staat, was al onze familie dichtbij. Ook dat was fijn voor mijn ouders. Inmiddels zijn ze er niet meer: mijn vader overleed 31 jaar geleden, mijn moeder twaalf jaar geleden. We hebben een fantastisch leven met ze gehad.”

Voor de gezelligheid

Paula: “Ik had tot mijn dertigste af en toe een vriendje voor de gezelligheid, maar was niet serieus in relaties. Er bleef in het weekend wel vaak iemand slapen. Toen we op tournee waren en de wereld rondreisden, hadden we af en toe leuke contacten met mannen. Toen we in Zweden waren kwam een jongen me zelfs opzoeken. Die stond voor mijn neus en ik zei: wie ben jij?! Ik herkende hem niet meer. De aandacht was leuk, maar mijn band met mijn zus en ouders, die ging boven alles. Daar kon geen man tegenop. Op mijn dertigste voelde ik voor het eerst een kinderwens. Ik had toen een vriendje, en met deze man heb ik uiteindelijk twee kinderen gekregen.”
Anny: “Paula’s oudste dochter Teresa is 32 en mijn oudste dochter Annapaola is even oud. Ze schelen maar zes maanden. Toen Paula een paar maanden zwanger was, ben ik namelijk ook zwanger geworden. Samen met mijn ouders en zus vormden we ons eigen gezin, met de vaders van de kinderen in de nabijheid. Onze kinderen groeiden op als zusjes. Het was niet alleen heel erg gezellig, maar ook handig dat er genoeg volwassenen waren die voor de kinderen konden zorgen.  En als we moesten optreden, konden onze ouders op de kleintjes passen.”

Jij moet ook

Paula: “Vier jaar later werd Anny zwanger van de tweede en zei ze: Paula, jij moet ook! En zo is het gekomen dat we daarna weer tegelijkertijd een dochter kregen. Rosita en Juanita zijn allebei 27 jaar nu. Mijn zus en ik hadden al snel door dat onze dochters erg makkelijk konden leren op school. Rosita las de krant toen ze vier was. We hadden gesprekken met de juffen op school en ze mochten steeds klassen overslaan, omdat ze zich verveelden. Uiteindelijk waren ze acht en negen toen ze naar de middelbare school gingen.”
Anny: “Wij hebben het nooit een naam gegeven. Ik zeg altijd: ze kunnen vlot leren, maar het zijn heel normale mensen. Ze zijn alle vier hartstikke sociaal. Onze oudste twee dochters gingen na het gymnasium samen naar het conservatorium. Mijn oudste dochter studeerde daarnaast economie en informatica en is nu tandarts. Paula’s oudste dochter is fiscalist. Ze zijn allebei moeder. Ook de jongste twee houden van studeren: Juanita heeft de universitaire masterstudie privaatrecht gedaan en Rosita een masterstudie aansprakelijkheid en verzekeringen. Beiden hebben ook de master recht van de gezondheidzorg gedaan. En het leukste is: ze zijn allemaal ook dol op muziek maken en spelen.”

Samen optreden

Paula: “Veel mensen vinden het zielig om kinderen al op zo’n jonge leeftijd naar de middelbare school te laten gaan, maar onze meiden hebben een geweldige vriendengroep overgehouden aan hun tijd op het gymnasium. Ze gaan nog steeds alle verjaardagen af. Als je oude foto’s bekijkt, denk je wel: wat waren ze jong… De tanden moesten nog wisselen, ze droegen gebreide kleding en hadden strikjes in hun haren. Toch zijn ze gelukkig nooit gepest. Ze hadden lieve vriendinnen en geweldige docenten. Natuurlijk is het bijzonder dat ze zo makkelijk leren, maar voor ons zijn het hele normale kinderen.”
Anny: “Het is een kers op de taart dat onze dochters ook muzikaal zijn en graag accordeon spelen. We hebben onze eigen orkesten en koren, die onze kinderen zelfs weleens van ons overnemen. Ook treden we samen op. Mooier wordt het niet, toch? En de geschiedenis herhaalt zich want onze jongste dochters hebben hun eigen huis op de plek waar Paula en ik ooit gingen wonen met onze ouders. We delen het leven en elkaars nabijheid en kunnen er altijd voor elkaar zijn.”

Grote gebruiksaanwijzing

Paula: “Weet je dat ik op mijn 48e pas voor het eerst zelf ging koken? Mijn moeder had dat altijd voor ons gedaan. Ik wist niet eens hoe je een aardappel moest koken! Anny doet onze boekingen en administratie, ik kook. Zo hebben we onze vaste taken en dat gaat erg goed. Onze kinderen zijn lastige eters. We hebben er eentje die helemaal niets lust, die wil elke avond soep. Maar ik zeg altijd: het is niet gek dat de kinderen een gebruiksaanwijzingen hebben, we hebben zelf een nog veel grotere gebruiksaanwijzing!’
Anny: “Als wij op tournee in het buitenland waren, at Paula helemaal niets. Toen we in Japan waren, is Paula tien kilo afgevallen. Ze lustte niets. Ze haalde een Mars bij een benzinestation. We lijken helemaal niet op elkaar. Ik ben blond, Paula is donker. Ik noem Paula altijd Miss Holland. Ze is mijn beste vriendin, ze betekent alles voor me, maar we zijn zo verschillend als dag en nacht. We voeren vaak temperamentvolle gesprekken met elkaar, tot we het met elkaar eens zijn. Maar uit elkaar gaan? Absoluut niet. Ik blijf voor altijd met Paula samen.”

Mooi leven

Paula: “We hebben nog steeds een druk leven. We zijn elke dag van de week bezig met muziek. We dirigeren een accordeonorkest en een shantykoor, waarmee we ook optreden. Voorlopig gaan we lekker door met alles. Er komen nog steeds zoveel leuke dingen op ons pad. Zo zijn we op tournee geweest met Richard Groenendijk, tijdens zijn show met Jopie Parlevliet, dat was geweldig. Onze carrière loopt altijd vanzelf van het één in het ander, zonder planning vooraf. Wij spelen alle stijlen muziek: klassiek, populair, avant-garde, als het maar vanuit het hart gemaakt wordt. En contact met ons publiek vinden wij het allerbelangrijkst. Wij hopen tot het einde te kunnen blijven optreden, maar van het concert des levens krijgt niemand een program. We zijn gelukkig met elke dag die we samen hebben: van je hobby je beroep maken, dat is het mooiste dat er is.”

Tekst: Hannah König
Foto: Mariël Kolmschot
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.