Niek zit in een rolstoel en reist met zijn gezin de wereld rond

Tekst: Hannah König

11 maart 2025

Al jaren hadden Niek (42) en Kim (46) een grote wens: een wereldreis maken met hun drie dochters. Maar door een dwarsleasie na een ernstig motorongeluk zit Niek in een rolstoel. Toch besloten ze ervoor te gaan. “We zeiden tegen elkaar: het zal niet makkelijk zijn, maar we krijgen spijt als we het niet proberen.”

Niek: “Mijn vrouw Kim en ik verlangen naar avontuur. We hebben met ons gezin geweldige vakanties gehad, maar we waren nog nooit met zijn vijven voor lange tijd in andere landen geweest. Ik droomde al jaren van het maken van een wereldreis, maar liet me tegenhouden door beperkende gedachten. Tot 2021. Kim stuurde me een filmpje door en toen we dat bekeken, wisten we: we moeten het ‘gewoon’ gaan doen.”
Kim: “Voor een opleiding die ik volgde, zag ik een video die was gemaakt in New York. Op een groot whiteboard midden in de stad schreven mensen op waar ze in het leven spijt van hadden. Bijna elke zin begon met: ‘Dat ik niet…’ Toen we dat zagen, zeiden Niek en ik tegen elkaar: op wereldreis gaan met een dwarslaesie zal niet makkelijk zijn, maar we krijgen spijt als we het niet proberen.”

Positiviteit

Niek: “Ik zou het liefst met een rugzak en zonder plan de wereld rondtrekken, maar dat is met mijn lijf geen optie. Daarom hebben wij onze reis goed voorbereid. Toen alles geregeld was, stapten we met onze tweeling Puck en Josephine van negen en onze jongste dochter Anna van zeven in het vliegtuig naar Sri Lanka. Spannend, maar we hadden vooral zoveel zin in het avontuur en het onbekende.”
Kim: “Nieks positiviteit is bijzonder. Ik werk al zeventien jaar als ergotherapeut bij een revalidatiecentrum en de meeste patiënten met een dwarslaesie hebben niet automatisch deze mindset. Niek kwam na zijn ongeluk bij ons binnen en lag compleet in de kreukels. Hij was verlamd tot zijn borst en had een flinke hersenschudding. Natuurlijk had hij ook verdriet, maar hij is in die periode niet depressief geraakt.”

Smoorverliefd

Niek: “Toen ik het ongeluk kreeg, was ik 28 en aan het herstellen van een burn-out. Ik had al jarenlang geen vriendin en lag elke avond op de bank met cola en chips. Ik had ontslag genomen als consultant en was de horeca ingegaan, omdat ik daar wél blij van werd. Ik kocht een motor omdat ik een drang voelde naar vrijheid en avontuur, maar na het ongeluk was duidelijk dat mijn leven er anders uit zou gaan zien. En precies in die periode werd ik smoorverliefd op Kim.”
Kim: “In het begin was er geen ruimte voor liefde. Bovendien mag je als behandelaar geen gevoelens hebben voor een patiënt. Pas later, toen we met een groep revalidanten naar de Vlaamse Ardennen gingen, ontstond er iets tussen ons. Daar, in de sneeuw, werden we verliefd. Toen Niek naar huis mocht, gingen we samen op zoek naar een geschikt huis. We kochten een paleisje in Hilversum, dat we hebben verbouwd. Ik weet door mijn werk wat iemand met een hoge dwarslaesie allemaal niet kan, maar gelukkig weet ik ook wat iemand wél kan. Daarom heb ik nooit getwijfeld aan een toekomst samen met Niek.”

Gamechanger

Niek: “Ik was dolblij dat ik de liefste vriendin ooit had, maar rooskleurig was die periode niet. Het was een emotionele rollercoaster. Accepteren dat je vanaf tepelhoogte nooit meer iets kunt voelen of bewegen, is lastig. Dat besef daalde langzaam in. Toen ik anderhalf jaar na mijn ongeluk meedeed aan de handbikebattle, een handbikewedstrijd op een berg in Oostenrijk, zag ik honderd mensen met een hoge dwarslaesie. Zij hadden kinderen en carrières. Dit was een gamechanger, ik dacht toen: ik kan ook werken en een gezin krijgen.”
Kim: “Toen Niek de IC werd binnengebracht, was het eerste wat hij vroeg: ‘Kan ik nog kinderen krijgen? We hadden allebei een kinderwens, en omdat het wel even zou kunnen duren, gingen we al snel een ICSI-traject in. Na acht terug-plaatsingen raakte ik in verwachting van onze tweeling. Twee jaar later volgde onze derde dochter. Sommige mensen reageerden kritisch op onze kinderwens, maar ik zag geen beren op de weg. Mijn moeder was na haar scheiding dag en nacht alleen met haar kinderen, dus waarom zou het mij samen met Niek niet lukken?”

Sleur

Niek: “Kim is altijd blijven werken en ik schreef in 2015 mijn autobiografie Crash, werd spreker en ondernemer. Hoewel het leven door mijn lichaam iets meer uitdagingen heeft, denken we ook vaak: we hebben wel erger meegemaakt. We kiezen bewust niet voor de makkelijke en veilige weg. Zo maakten wij verre reizen en hebben we als gezin verschillende vakanties geprobeerd. Toen Anna drie maanden was, gingen we op vakantie in een tent. Dat was pittig, maar de liefde voor kamperen met het gezin is toen ontstaan.”
Kim: “We zijn gelukkig, maar vinden de sleur van het dagelijks leven ook saai. Toen we in 2021 concrete plannen maakten om op wereldreis te gaan, besloten we naar Sri Lanka, Bali, Australië, Nieuw-Zeeland en Thailand te willen reizen. Een uitdaging, maar wel landen waar Niek goede medische zorg kan krijgen en waar we aan verzorgingsmaterialen en medicatie kunnen komen. Onze kinderen zijn leerplichtig, daarom meldden we ze aan voor een onderwijsprogramma, zodat ze onderweg hun schoolwerk konden maken.”

Magisch moment

Niek: “We begonnen onze wereldreis in Sri Lanka en hebben vanuit Nederland zowel ons vervoer als de accommodaties geregeld. Toch bleef het spannend. Zo kregen we een metershoge bus waar ik niet in kon komen. De chauffeur was een mannetje van zeventig die me er niet in kon tillen. Toch leerde ik hier ook van: sommige transfers leken onmogelijk, maar bleken altijd te lukken. We hebben veel, ver van de samenleving, in de natuur geleefd. Wat we hier ontdekten, is dat we zelfs deze afgelegen plekken samen aankonden. En dat het mooiste uitzicht moeite kost, maar meestal wel die moeite waard is. Bij de Charles Knife Canyon in Australië stonden we om vijf uur op om samen de zon op te zien komen. Met een broodje en koffie genoten we van hoe het dal zich vulde met licht. Kim en ik konden wel foto’s blijven maken, maar we besloten op de stopknop te drukken en te genieten van het magische moment.”

Discomfort accepteren

Kim: “Naast deze momenten was er tijdens onze wereldreis ook pijn en frustratie en moe- en chagrijnigheid. Door syringomelie, een complicatie in zijn nek, heeft Niek dag en nacht zenuwpijn. Bergen kan hij niet beklimmen, door het zand rollen is zwaar. Omdat we in kleine ruimtes samen- leefden, had de stemming van één persoon vaak invloed op het hele gezin. We vroegen elkaar vaak: ‘Ben je kreukel?’ Als het antwoord ja was, keken we wat diegene nodig had: even alleen zijn, of juist hulp. Ik dacht: als we dit hier samen kunnen, wordt het leven thuis alleen maar makkelijker, zelfs als een van ons zich even ‘kreukel’ voelt.”
Niek: “In Australië huurden we een 4×4-camper met een daktent. Dankzij mijn aangepaste voorzieningen kon ik zelf rijden, en dat gaf vrijheid. Autorijden vind ik leuk en ik kon Kim ontzorgen. Het was wel moeilijk om in ons ‘buske’– zoals de kinderen de camper noemden – te slapen, dus koos ik ervoor om alleen, in een apart tentje te slapen. Het was fantastisch: drie maanden lang werden we wakker van de vogels, de wind en de zon. Maar het was ook zwaar. Ik kan mezelf niet goed opwarmen, maar heb tegelijkertijd moeite met hitte. Voeg daar slangen, spinnen en dingo’s bij die af en toe op bezoek kwamen, en je begrijpt dat het soms oncomfortabel was. Wat ik bewust probeer, is dit gevoel niet te vermijden, maar te accepteren. Door het volledig te ervaren, lukte het me beter om te genieten van ons samenzijn.”

Levensvonk

Kim: “Het grootste avontuur van onze reis was raften in Nieuw-Zeeland. We kregen een bedrijf zover dat ze Niek mee wilden nemen. We brachten twee dagen door in de mooiste natuur die we ooit hadden gezien. In de boot het water op, samenwerken, ’s avonds de boot op de oever zetten en onze tentjes opzetten, eten maken boven het vuur en eindeloos naar de bomen staren. De Maori noemen dat Mauri – ofwel levensvonk. En die voelden we daar in elke vezel van ons wezen. Als dit je lukt met een dwarslaesie, wat houdt je dan nog tegen om je dromen na te jagen?”
Niek: “Er is iets magisch aan om samen op reis gaan. Het onbekende tegemoet, de wereld ontdekken en tegelijkertijd elkaar opnieuw leren kennen. Reizen is zoveel meer dan mooie plekken zien – het is samen voelen, uitproberen en overwinnen. In Cape Tribulation, Noord-Australië stonden we off-grid, midden in de jungle. De eigenaar van de camping wist ergens een ‘blue water hole’ te vinden die toeristen niet kenden en hij ‘dacht’ dat die route wel toegankelijk was in een rolstoel. Na drie kwartier zoeken, verkeerd lopen en bijna opgeven vonden we midden in de jungle een magische plek, met kristalhelder water. De meiden hebben er eindeloos gespeeld en steentjes gegooid en we gingen aan het einde van de dag meer dan tevreden naar de camper terug.”
Kim: “Niek en ik zien sinds onze reis beter wat ieder van ons nodig heeft. We herkennen het sneller, simpelweg omdat we maandenlang elke dag samen waren. Inmiddels zijn we in Thailand en is de laatste week van onze reis aangebroken. We hebben met elkaar besproken wat we van onze reis meenemen naar huis. Het buitenleven heeft ons zo goed gedaan dat we in Nederland meer tijd buiten willen gaan doorbrengen. Meer de natuur in, en misschien, op den duur, een huis met meer buitenruimte, daar dromen we van.”
Niek: “Ik wilde onze dochters laten zien hoeveel er te leren valt in de wereld. Als ik ’s avonds langs de Zuidas in Amsterdam reed, waar de kantoren nog vol zaten met overwerkende mensen, dacht ik vaak: waar zijn we mee bezig? Waar draait het leven nu écht om? Samen met de liefste mensen die ik heb, heb ik dat zeven maanden lang mogen ervaren. We hebben momenten gedeeld die niet in woorden te vangen zijn, maar die voelbaar blijven in elke vezel van je lichaam. Op reis zijn was voor mij oncomfortabeler dan thuisblijven, maar ik ben dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt. De momenten die moeilijk waren en weerstand gaven, hebben me het meeste geleerd. Op avontuur gaan, spannende dingen doen zonder te weten hoe het afloopt, dat maakt het leven de moeite waard.”

Tekst: Hannah König
Foto: Kim van den Adel Fotografie

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.