Zij kregen hulp uit een onverwachte hoek: ‘Ze gaf haar eicellen’

Tekst: Sonja Brekelmans

11 maart 2025

Doe jij weleens iets aardigs voor een ander? Dat kan met een glimlach, maar ook door de helpende hand te bieden. Deze vrouwen weten als geen ander wat hulp uit onverwachte hoek kan doen.

‘Mijn vriendin schonk me haar hele huisraad’

Renate (47): “In de periode dat mijn ex-man en ik uit elkaar gingen, werd mijn vriendin Daphne hoteldebotel verliefd. Omdat we ons allebei in een andere fase van ons leven bevonden en we ieder op een andere manier druk waren, zagen we elkaar minder. Ik vond dat jammer en stiekem was ik ook een beetje jaloers. Wat hunkerde ik ernaar om ook vlinders in mijn buik te voelen.
Toen Daphne en ik na lange tijd weer afspraken, vertelde ze dat zij en haar vriend gingen samenwonen. Omdat ze bij hem introk, kon ik haar inboedel zo overnemen. Daphne wilde er niets voor te hebben. Het geld had ze niet nodig en nog belangrijker: ze was blij dat ze eindelijk iets voor me kon doen. Haar servies en pannen, bankstel en eethoek, ze schonk het allemaal aan mij. Ik was hier zo waanzinnig blij mee! Want na de aankoop van mijn nieuwe huis moest ik het financieel rustig aan doen.
De spullen van Daphne zijn prachtig. Iedere dag sta ik wel een keer stil bij haar lieve actie. En die vlinders in mijn buik zijn gelukkig gekomen. Sinds een jaar ben ik hartstikke verliefd.”

‘Ze wilde haar eicellen aan mij geven’

Eveline (38): “Na jaren van proberen, raakte ik maar niet zwanger. In het ziekenhuis bleek dat ik vervroegd in de overgang was. Alleen met behulp van eiceldonatie zou ik zwanger kunnen worden. Mijn vriendin Anne leefde ontzettend met ons mee. Op een regenachtige avond stond ze op de stoep. Anne wist dat ik heel verdrietig werd van het idee dat ik misschien nooit moeder zou worden en wilde iets doen. Ze zei dat ze er goed over had nagedacht en dat ze mij haar eicellen wilde geven. Ik werd omvergeblazen door haar genereuze voorstel. Dit was zo ontzettend groots! Mijn man stond er niet voor open, dus we hebben geen gebruik gemaakt van Annes voorstel, maar die gure avond waarop Anne me zo’n goed gevoel bezorgde zal ik nooit meer vergeten. Wonder boven wonder raakte ik toch nog zwanger op de natuurlijke wijze. Mijn man en ik hebben onze dochter Anna genoemd.”

‘Mijn buurman voelt nu als een tweede vader’
Sylvia (47): “Ik geloof dat je als mens in balans bent wanneer je kunt geven én ontvangen. Geven ging me heel natuurlijk af, maar ontvangen kon ik niet. Totdat ik vijf jaar geleden ziek werd en de hulp van anderen wél moest accepteren. Door een hernia had ik continu pijn en was ik aan huis gekluisterd. Mijn werk als stylist kon ik niet meer doen. In die periode ging ik door een rouwproces. Veel dingen die me plezier gaven, lukte niet meer.
Nadat ik was geopereerd aan de beknelde zenuw, kon ik twee jaar lang mijn been amper bewegen. In die periode begon mijn buurman me spontaan te helpen. Hij deed kleine klusjes en bijna iedere dag vroeg hij of hij boodschappen voor me kon doen. Doorgaans zou ik zijn hulp afslaan, maar nu was die ongevraagde hulp zo welkom. Soms denk ik weleens: ik moest letterlijk platgelegd worden om hulp te accepteren.
In die periode dat ik niets kon, heb ik veel geleerd, vooral over mezelf. Ik leerde dat lichaam en geest met elkaar verbonden zijn en om mild te zijn voor mezelf. Anderen de kans geven je te helpen, hoorde hier ook bij. Inmiddels kan ik weer lopen en zit ik goed in mijn vel. Ik heb me omgeschoold tot life- en re-integratiecoach en help nu andere mensen het leven te leiden dat ze willen. En mijn buurman? Die voelt nu als mijn tweede vader. De band die wij hebben is hecht en mooi doordat ik me openstelde voor zijn ongevraagde hulp.”

‘Dankzij die ontmoeting zie ik de toekomst weer zonnig in’

Daniëlle (45): “Als je financiële problemen hebt, zorgt dat voor stress waardoor je minder veerkrachtig bent. Toen ik een paar jaar geleden mijn werk verloor en de schulden zich op dreigden te stapelden, zag ik de toekomst somber in. Opstaan voelde op slechte dagen als een prestatie. Wat is het fijn dat er mensen zijn die de moeite nemen om een praatje met je te maken en die willen weten hoe het écht met je gaat. Thea is zo iemand. Ik kende haar uit het dorp. Toen Thea vroeg hoe het met me ging, besloot ik eerlijk te antwoorden dat ik mijn baan was verloren. Ik was blij dat ik mijn verhaal bij iemand kwijt kon. Dat het iemand was die me niet goed kende, maakte het extra speciaal.
Thea was oprecht geïnteresseerd en een verbinder, zo bleek. Tijdens dat praatje op straat, zei ze dat ik een lief mens was en dat er aan lieve mensen een enorme behoefte is in de zorg. Ze gaf me de tip om contact op te nemen met een zorginstelling voor ouderen in de buurt en haar naam te noemen. Dat heb ik gedaan en een paar dagen later kon ik al langskomen voor een gesprek. Ik werk nu al een tijdje met veel plezier als helpende in de ouderenzorg. De toekomst zie ik zonnig in. Zo zie je maar. Een ontmoeting met de juiste persoon kan je leven een positieve wending geven.”

‘Elke dag werd ik gebracht en gehaald’

Barbara (54): “Het leek alsof ik in een rollercoaster stapte toen bleek dat ik borstkanker had. Naast de enorme schok die ik mentaal moest verwerken, moest ik ook mijn kop erbij houden om de behandelingen te volgen. Vooral het reizen naar het ziekenhuis viel me zwaar. Ik had recht op ziekenvervoer, maar van de taxidienst kreeg ik zo veel stress, dat ik geregeld in huilen uitbarstte. De taxi kwam vaak te laat of helemaal niet. Gek werd ik ervan.
Toen ik een periode iedere dag naar het ziekenhuis moest om bestraald te worden, zag ik daar ontzettend tegenop. Mijn vriendinnen wisten dit. Ze maakten een schema zodat ik iedere dag gebracht en gehaald werd naar het ziekenhuis. Toen ze over hun plan vertelden, moest ik huilen, maar deze keer waren het tranen van ontroering en opluchting.l
De weken dat ik werd bestraald, waren intensief, maar ook mooi. Iedere dag werd ik wel verrast. Soms nam een vriendin een bloemetje voor me mee en als ik er de puf voor had, gingen we ergens wat drinken. Inmiddels voel ik me goed. Mijn vriendinnen hebben zeker bijgedragen aan mijn herstel.”

‘Als mijn nichtje thee komt drinken is mijn moeder helemaal blij’

Claire (51): “Mijn moeder, die alleen woont, heeft veel gezondheidsproblemen. Twee keer in de week komen mensen van de thuiszorg langs om haar te helpen met wassen. Naar die momenten leeft ze toe. Haar wereld is klein geworden sinds ze moeite heeft met lopen. Ik ben heel close met mijn moeder en ik vind het lastig om te zien dat het leven steeds zwaarder voor haar wordt. De laatste tijd is ze extra verdrietig om mijn vader die er niet meer is.
Met veel liefde neem ik de mantelzorg op me. Klagen dat ik weinig tijd heb voor mezelf doe ik niet. Maar wat vind ik het fijn dat mijn nichtje het wel ziet. Ze komt nu regelmatig langs bij mijn moeder om een kop thee met haar te drinken. Daar ontlast ze mij mee. Laatst was mijn moeder helemaal blij: mijn nicht had haar nagels gelakt. Mijn moeder bleef maar lachen om haar dieprode nagels. Flitsend vond ze die. Die stralende ogen van mijn moeder maakten mij weer blij.”

‘Spontaan leende onze buurman zijn grote werkbus uit’

Jessica (44): “Het was een verdrietige en stressvolle periode van ons leven. Tien jaar geleden, toen mijn schoonvader overleed. Het weekend waarin zijn uitvaart plaats zou vinden, viel samen met onze verhuizing. Mijn man en ik hadden net een nieuwe woning gekocht en ons oude huis verkocht.
De verhuizing uitstellen was helaas geen optie. De nieuwe bewoners móésten in ons oude huis. De afscheidsdienst een dag verplaatsen, lukte wel. Met veel kunst-en-vliegwerk en in een roes van verdriet en ongeloof om de situatie gingen mijn man en ik aan de slag.
Op de dag van de verhuizing verzetten we bergen. Gelukkig werden we geholpen door onze vrienden. Er kwam ook een reddende engel op ons pad: onze buurman. Toen hij zag dat we de auto inlaadden, besloot hij spontaan om zijn grote werkbus aan ons uit te lenen. ‘Ik hoor het wel wanneer jullie klaar zijn,’ zei hij terwijl hij me de sleutels gaf. Wat een vertrouwen had die man in ons en wat schatte hij de situatie goed in! Die bus maakte voor ons het verschil. In een paar ritten vervoerden we al onze spullen naar ons nieuwe huis.”

‘Mijn baby dronk de moedermelk van mijn vriendin’

Olga (38): “Door complicaties na de zwangerschap lukte het me niet om mijn zoontje borstvoeding te geven. Gelukkig bestaat er kunstvoeding. Ik had er vrede mee om hem flesjes te geven. Een alternatief was er niet, dacht ik. Mijn vriendin, die net een dochtertje had gekregen, moest in diezelfde tijd extra kolven omdat haar bosten te veel melk aanmaakten. Die voedingen vroor ze in. Maar omdat haar dochtertje alle voedingen kreeg die ze nodig had, stapelden de potjes ingevroren melk in haar vriezer zich op. Mijn vriendin wilde ze heel graag aan mij geven en mijn huisarts vond dit een prima plan. Totdat mijn zoon drie maanden oud was, heeft hij van haar melk gedronken.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.