Anouk: ‘Een maand na mama’s dood had mijn vader al een nieuwe vriendin’
15 december 2021
Vorig jaar oktober verloor Anouk (27) haar moeder: ze overleed aan de gevolgen van longkanker. Een maand later had haar vader al een nieuwe relatie. “Hoe kon hij zo makkelijk een huwelijk van dertig jaar inwisselen?”
“Al in het uitvaartcentrum viel die onbekende blonde vrouw mij op. Ze stelde zich tijdens de condoleance voor als studiegenoot van mijn vader; ze zaten samen op Spaanse les. Ik vond het vreemd dat die vrouw afscheid kwam nemen van mijn moeder, terwijl ze haar nog nooit had gezien. Maar ik was zo emotioneel, dat ik er verder weinig aandacht aan schonk. Vorig jaar maart hoorde mijn moeder dat ze longkanker had. Ze was naar de huisarts gegaan omdat haar hoestbuien niet over gingen. Ze verwachtte een longontsteking. Ze had nooit gerookt, dus niemand dacht aan longkanker. Na de diagnose heeft ze nog zeven maanden geleefd. De kanker was enorm verwoestend. Echt tijd om te wennen aan haar naderende dood had ik niet. Wel hebben we alles tegen elkaar gezegd wat nodig was, maar ik had haar nog zo graag langer bij me gehad. Haar laatste weken waren pittig. Mama had het erg benauwd en kon amper praten. Toch zijn we in haar ziekteproces als gezin naar elkaar toe gegroeid. Mijn broer Jeffrey en ik wonen al jaren niet meer thuis – Jeffrey woont zelfs aan de andere kant van het land – maar in die laatste weken sliepen we veel bij onze ouders. Op zondagavond aten we standaard Chinees bij mijn ouders met onze partners. Op het laatst kon mijn moeder niets meer eten, maar die traditie hielden we er in. Ook ‘paste’ ik op vrijdagochtend altijd op mijn moeder, als mijn vader naar Spaanse les ging. Hij was al met prepensioen, dus hij kon zonder problemen fulltime voor mijn moeder zorgen, maar hij volgde twee uur in de week een talencursus in het buurthuis. Mijn moeder gunde hem een verzetje en spoorde hem aan vooral te gaan. Achteraf had ze dat beter niet kunnen doen…”
Net té vrolijk
“Een maand na de begrafenis vertelde een kennis dat ze mijn vader in de bibliotheek had gezien. Nou, dat kon kloppen, hij is gek op lezen. ‘Maar,’ zo zei ze een beetje twijfelend, ‘hij was samen met een blonde vrouw en ze leken het erg gezellig te hebben samen.’ Ik voelde een pijnscheut in mijn maag. Wat voor vrouw dan? Ik probeerde de schrik te verbergen en zei: ‘O, vast een vriendin van mijn moeder.’ Maar van binnen voelde het alsof ik een elektrische schok had gekregen. Blonde vrouw? Toch niet die vrouw van de Spaanse les? Ik had er meteen geen goed gevoel bij. Omdat we mijn moeders grafmonument nog moesten uitzoeken en dat best een werk is, zag ik mijn broer en vader nog vaak. Elke keer als we bij elkaar kwamen, was mijn vader reuze opgewekt. Dat vond ik vreemd, hij was immers net zijn vrouw kwijt. Ook als ik informeerde hoe het met hem ging, antwoordde hij vrolijk dat hij niet bij de pakken neer ging zitten, afleiding zocht en probeerde er het beste van te maken. Onheilspellende woorden, vond ik. Natuurlijk was het fijn te horen dat mijn vader niet vereenzaamde na een huwelijk van dertig jaar. Maar op de een of andere manier vond ik hem té positief. Alsof het hem niet zo veel kon schelen dat mama er niet meer was. Zelf kon ik de dood van mijn moeder maar moeilijk verwerken. Ik was constant in tranen, sliep slecht en slikte kalmeringsmiddelen. Mijn moeder en ik waren zo close geweest. Mijn broer had ook veel verdriet, maar die is veel geslotener. Hij regelde alles rondom het graf van mama en de belastingen en verzekeringen. Als we samen waren, wilde ik graag over mama praten. Maar Jeffrey was te druk met het regelen van alle praktische zaken en mijn vader leek elk gesprek af te kappen. En dus hield ik mijn mond.”
Naar onderbuikgevoel
“Mijn nare onderbuikgevoel bleek te kloppen. Op Eerste Kerstdag zei mijn vader dat hij ‘iets leuks te vertellen had’. Wat mij betreft hadden we die hele kerstperiode kunnen skippen, mijn hoofd stond echt niet naar feestjes, maar mijn vader stond erop dat we kwamen eten. Nog voordat we iets te drinken hadden gehad, flapte hij het eruit: hij had een lieve vrouw ontmoet met wie het goed klikte: Anneke. Hij was blij dat hij op zijn leeftijd nog liefde had kunnen vinden. En Anneke hielp hem de eenzaamheid te verdragen. Zo zei hij het letterlijk. Ik werd acuut misselijk. Liefde vinden op zijn leeftijd? Blij zijn? Waar ging dit over? Mijn moeder was nog geen twee maanden dood! Hij moest in diepe rouw zijn, treuren om zijn vrouw en verdrietig zijn. Niet als een of andere jonge hond achter de vrouwen aanrennen. Ik keek mijn vader vol afgrijzen aan. De tranen stonden in mijn ogen en ik was verbijsterd. Maar mijn vader had geen oog voor mijn gevoelens. Hij zag het niet of wilde het niet zien, want hij ratelde maar door over deze Anneke. Dat ze zo aardig en zorgzaam was. Dat ze twaalf jaar jonger was en geen kinderen had, maar niet kon wachten om ons te leren kennen. En dat ze samen graag leuke dingen wilden ondernemen. Hij haastte zich te zeggen dat ze niet gingen samenwonen, want ze waren verknocht aan hun eigen huizen en vonden het allebei niet gepast, zo vlak na mama’s dood. Ik zat als versteend op de bank. Elke zin deed pijn. Ik kon het niet opbrengen mijn vader te feliciteren. Mijn broer wel. Jeffrey zei: ‘Nou pa, ik vind het wel erg snel na mama, maar ik gun het je om weer gelukkig te worden.’ Mijn vader bedankte hem, zei dat hij zeker wist dat wij haar net zo geweldig zouden vinden als hij. Nou, ik wist zeker dat ik haar helemaal níet geweldig zou vinden. Uiteindelijk merkte mijn vader mijn boze blik op. ‘En Anouk,’ vroeg mijn vader, ‘ben jij niet een ietsepietsie blij voor je oude vader?’ ‘Nee’, riep ik woedend. ‘Ik heb net mijn moeder begraven, het zal lang duren voordat ik überhaupt weer iets van blijheid kan voelen. Het zou je sieren als je daar begrip voor zou hebben.’ Mijn vader zei snel dat hij begreep dat ik verdrietig was. Maar hij zei niet dat hij snapte dat ik het ook afschuwelijk vond dat hij zo snel mijn moeder had ingeruild voor een andere vrouw. Die avond kreeg ik geen hap door mijn keel tijdens het gourmetten. Eenmaal in de auto terug naar huis jankte ik de ogen uit mijn kop. Hoe kon hij zo makkelijk een huwelijk van dertig jaar inwisselen voor een blonde dame van 52? Ik kon en kan het nog steeds niet begrijpen.”
Van God los
“Het ergste is dat mijn vader van God los lijkt te zijn. Hij doet het laatste half jaar steeds gekkere dingen. Ineens liet hij zijn baard groeien en ging hippe sneakers dragen. Ook vertrekken hij en Anneke om de paar maanden naar Spanje. Zogenaamd om aan hun Spaans te werken, maar volgens mij willen ze gewoon veel op vakantie. Toen mama’s grafsteen eindelijk werd geplaatst, zat mijn vader in Spanje. Hij appte dat hij aan ons dacht en baalde dat hij dit moest missen. Ik geloof er geen woord van. Ik vind het een schandalige, beschamende actie. Er staat nota bene op de steen gegraveerd: ‘Hier rust onze geliefde moeder en echtgenote’, maar de rouwende echtgenoot in kwestie zat met zijn scharrel op een terras aan de sangria. En die mededeling dat ze niet gingen samenwonen? Ook alweer achterhaald. Oké, Anneke heeft haar appartement nog aangehouden, maar ze zit er nooit. Haar halve kledingkast hangt in de oude kasten van mijn moeder. Dat zag ik toen ik laatst een handdoek zocht om de hond van mijn ouders af te drogen, die in de sloot was gevallen. Nietsvermoedend liep ik naar de linnenkast waar allemaal ondergoed en bloesjes van Anneke lagen. Ik kon wel huilen. Ook heeft ze haar stijl aangebracht in het interieur van mijn ouderlijk huis. Overal liggen roze kussentjes, kaarsen en plaids. En wat echt verschrikkelijk is: de trouwfoto van mijn ouders is van het dressoir verdwenen. Er staat nog wel een kleine portretfoto van mama, maar in de lijst van de trouwfoto zie je nu een afdruk van mijn vader en Anneke op een boot. Dat doe je toch niet? Helaas lukt het niet hierover te praten met mijn vader. Hij zweeft op een roze wolk. Hij houdt geen rekening met mijn gevoelens. We hebben een kleine familie, mijn moeder had geen broers en zussen, mijn vader alleen een oudere broer en met hem hebben we nauwelijks contact. Ik heb dus weinig steun aan anderen hierin. Ik kom veel minder thuis dan vroeger, maar het schijnt mijn vader niet te deren. Als ik afzeg voor een barbecue, zogenaamd omdat ik hoofdpijn heb, stuurt hij slechts een appje met ‘Beterschap lieverd, kus papa’. Hij lijkt het prima te vinden. Of hij is blij voor zijn vriendin. Anneke voelt dat ik haar niet moet. De dag na Kerst heeft mijn vader haar aan ons voorgesteld en sindsdien is ze niet meer uit zijn leven weg te denken. Ze doet aardig tegen mij, maar ik vind het fake. Ze is ook veel spontaner naar mijn broer. Jeffrey gedraagt zich neutraal. Hij doet beleefd tegen haar en normaal tegen mijn vader. Mij lukt dat niet.”
Zo’n spijt
“Ik weet dat ik me minder druk moet maken om het liefdesleven van mijn vader. Dat zegt mijn vriend ook altijd. Maar ik kan het niet loslaten. Ik ga expres al minder vaak naar mijn vader toe, terwijl ik juist veel behoefte heb om oude foto’s van mama te bekijken of over het verleden te praten. Bovendien heeft zijn partnerkeuze invloed op mijn verdere leven. Michiel en ik willen graag kinderen, maar ik stel het stoppen met de pil steeds uit. Ik wilde mijn moeder oma maken, ze zou een ontzettend lieve oma zijn. Ik had het ooit al een keer met mijn ouders gehad over mijn kinderwens. Zij hadden toen aangeboden twee dagen per week op te passen. Nu moet ik er niet aan denken dat Anneke op mijn kind zou passen. Ze is zelf geen moeder en ik vind haar niet geschikt om om te gaan met weerloze baby’s. Financieel zou het ons goed uitkomen als we de babysit in de familie kunnen oplossen, maar ik kan mijn vader moeilijk verbieden zijn vriendin over de vloer te hebben als hij op ons kind zou passen. Achteraf heb ik ook zo’n spijt dat ik niet ben getrouwd toen mijn moeder nog leefde, want ook dat stel ik uit. Ik wil gewoon niemand in mijn moeders plaats naast mijn vader zien. Binnenkort wordt mijn vader 65, Anneke organiseert een verrassingsfeest. Ik kan het bijna niet opbrengen te komen. Ik kan niet op mijn moeders bank zitten, thee uit haar glazen drinken en de vrouw aankijken die willens en wetens een weduwnaar aan de haak heeft geslagen. Ik hoop trouwens dat mijn vader toen al weduwnaar was en dat hun relatie niet al aan de gang was toen mama nog leefde. Mijn vader beweert bij hoog en laag dat ze pas een maand na mama’s overlijden wat kregen. En dat Anneke op de condoleance kwam omdat ze medelijden had met hem. Ik moet mijn vaders woorden geloven, maar zelf heb ik mijn twijfels. Maar dan nog pleit het haar niet vrij. Had een jaar gewacht. Geef zo’n man de ruimte én de tijd om behoorlijk te rouwen over zijn vrouw en daarmee ook zijn kinderen om te wennen aan het idee dat hun vader weer gaat daten. Het is echt niet zo dat ik mijn vader doodongelukkig wil zien en ik geloof best dat mijn moeder hem een nieuwe levenspartner zou gunnen. Alleen niet zo snel.”
Lees ook: Loes: ‘We waren zes weken samen toen ik zwanger bleek te zijn’
Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.
