Helena: ‘Wat ik het liefst zou willen? Een hartsvriendin’

19 maart 2020

Na de dood van haar beste vriendin, nu negen jaar geleden, heeft Helena (25) geen echte vriendschap meer gekend. Hoewel ze een lieve man heeft, hoopt ze ook weer een hartsvriendin te vinden: “Ik mis de steun die alleen een vriendin kan geven.”

Helena: “Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Phyllis denk. Mijn beste vriendin, mijn maatje, en de enige échte vriendin die ik ooit heb gehad. Negen jaar geleden overleed ze. Sindsdien heb ik nooit meer een vriendin gehad. En dat is moeilijk. Ik leerde Phyllis kennen in de brugklas. Vanaf dag één waren we onafscheidelijk. Beste vriendinnen waren we, en altijd met z’n tweeën. Op school noemden ze ons ‘de twee musketiers’. Phyllis werd een beetje gepest. Ze was iets te zwaar, en daardoor was ze vaak het mikpunt van spot. Maar wat kon het ons schelen, we hadden elkaar. Op school waren we de hele dag samen, en ’s avonds belden we minstens twee uur. Naast Phyllis had ik niet veel andere vriendinnen, en dat vond ik prima. Liever één beste vriendin, dan tien ‘zomaar’-vriendinnen. Ik kon alles met Phyllis delen, en ik zag ons samen wel oud worden. Het liep anders. Er kwam een derde vriendin bij in ons groepje, Sara. Van mij hoefde het niet zo, ik vertrouwde Sara niet. Maar Phyllis vond dat ik voor haar open moest staan, dat ik beter van vertrouwen moest zijn. Dat deed ik, maar Sara dreef een wig tussen ons. Ze verspreidde roddels, vertelde Phyllis dat ik een verhaal over haar had opgehangen, wat helemaal niet zo was. Inmiddels waren we van school en zagen Phyllis en ik elkaar niet meer dagelijks. Dat zorgde voor verwijdering, en Phyllis was boos over wat ik dan zogenaamd gezegd zou hebben. Voor het eerst in vijf jaar kregen we ruzie, twee maanden lang zagen we elkaar niet. Dat was heel vreemd: al die tijd waren we onafscheidelijk geweest en nu ineens spraken we elkaar niet meer. Dat deed pijn. Toch had ik er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen. De feestdagen kwamen eraan en ik dacht: ik bel haar met Nieuwjaar. Dan wens ik haar een gelukkig nieuwjaar, praten we het uit en gaan we op de oude voet verder. Helaas kwam het zover niet. Rond de kerstdagen werd Phyllis ziek, en een paar dagen later overleed ze compleet onverwacht aan een auto-immuunziekte. Ik wist van niets.”

Flinke deuk

“Ik hoorde het nieuws van Phyllis’ dood via via. Het was bizar, ik geloofde het niet. Uiteindelijk belde ik haar ouders en hoorde ik dat het echt waar was. Naast het grote verdriet kampte ik met een schuldgevoel, en met spijt. Waarom had ik het niet eerder goedgemaakt? Extra pijnlijk was dat de meiden die Phyllis altijd hadden gepest, nu ineens deden alsof ze haar beste vriendinnen waren geweest. Ik werd door hen uitgekotst. Dat voelde zo oneerlijk. Ík was altijd haar beste vriendin geweest! Nu Phyllis was overleden, had ik geen vriendinnen meer. Met Sara wilde ik niets meer te maken hebben. Mijn vertrouwen in vriendschappen had een flinke deuk opgelopen. Ik was bang om me open te stellen voor mensen, bang voor iemand zoals Sara, die in je gezicht leuk deed maar achter je rug om slechte verhalen vertelde. Als Sara ons niet uit elkaar had gedreven, was mijn vriendschap met Phyllis nooit onder druk komen te staan.”

Lees ook: Elsbeth is volgens haar man een echte moeke geworden

Door dik en dun

“Inmiddels zijn we negen jaar verder. Er is geen dag geweest dat ik niet heb gedacht: een vriendin als Phyllis heb ik nooit meer gehad. Eigenlijk heb ik helemaal geen vriendinnen meer gehad. Ik heb contacten, dat wel. Maar geen vriendin om mee te lachen en te huilen, die er door dik en dun is, en op wie ik altijd kan vertrouwen. Mijn vertrouwen is door het gedrag van Sara en de dood van Phyllis sowieso beschaamd, en dat is er in de afgelopen jaren niet beter op geworden. Eén keer dacht ik een vriendin te hebben gevonden in de vriendin van mijn broer. Zij verhuisde een paar jaar geleden vanaf de andere kant van het land naar onze woonplaats en we hadden veel contact. We belden en sms’ten elkaar, spraken veel af – het was gezellig en ik hoopte dat we een echte vriendschap konden opbouwen. Maar er speelde van alles binnen de familie en zij koos de kant die ik niet koos. Niet dat ze mij niet meer wilde zien, maar het kwam tussen ons in te staan. Van een vriendschap was daardoor geen sprake meer.”

Bang voor teleurstelling

“Sindsdien zijn er geen meiden meer geweest in wie ik een vriendin heb gezien. Het is niet dat ik verlegen ben. Ik praat makkelijk mee, ben zeker geen type dat in een hoekje afwacht totdat er iemand op haar afkomt. Op mijn werk heb ik leuk contact met collega’s. Maar ook daar is geen vriendschap uit voortgekomen. Ik heb moeite mensen te vertrouwen na wat er in het verleden is gebeurd. Ergens ben ik nog altijd bang om me écht open te stellen voor anderen. Oppervlakkig contact is prima, het is veilig. Maar zodra het de diepte ingaat, klap ik dicht. Onbewust ben ik altijd bang voor de teleurstelling, denk ik. Bang dat iemand me toch laat vallen. Daardoor geef ik mezelf ook niet de kans een vriendschap op te bouwen. Mijn collega’s vinden het leuk om regelmatig samen uit eten te gaan. Ze vragen mij altijd mee. Ik zeg altijd ja, om vervolgens steevast toch af te haken. Dan denk ik: straks gebeurt er iets waardoor ik het leuke contact dat ik nu heb met collega’s, ook nog kwijtraak. Dan komt er geroddel en gedoe en ben ik alleen maar verder van huis. Ik wil geen gezeur op mijn werk. Buiten het werk kun je het contact met iemand verbreken, maar collega’s moet je toch elke dag weer zien. Dat neemt niet weg dat ik heel graag een echte hartsvriendin zou willen. Ik mis iemand om alles mee te delen, ik mis de steun die alleen een vriendin kan geven. Dat ik geen vriendinnen heb, maakt dat ik soms best eenzaam ben, ook al ben ik getrouwd met een lieve man, Richard, die er altijd voor me is. Maar het is niet hetzelfde. Als ik de aankondiging van een ladies night in de bioscoop zie, denk ik: daar zou ik nou zo graag met een vriendin naartoe willen. Of vier jaar geleden, toen ik ging trouwen. Met mijn moeder en schoonmoeder ging ik mijn trouwjurk uitzoeken. Dat was best leuk, maar ook hier had ik graag een vriendin bij gehad. Iemand van mijn eigen leeftijd. Ook wilde ik graag de voorpret met iemand delen, buiten mijn man. Lekker kletsen over de grote dag, over de ceremonie, het eten, het feest. De bruiloft was geweldig, maar het zou nog leuker zijn geweest als ik van tevoren alles met een vriendin had kunnen delen. Vrouwen onder elkaar, zeg maar, dat gaat gewoon niet met mijn man, hoe lief hij ook is.”

Lees ook: ‘Als hij niet afvalt, ga ik bij hem weg’

Uithuilen

“Bovendien mis ik de steun die Richard simpelweg niet kán geven. Al tweeënhalf jaar zijn wij ongewenst kinderloos. Ik zou zo graag willen dat er een goede vriendin was bij wie ik af en toe kon uithuilen, die met me meeging naar het ziekenhuis, bij wie ik soms gewoon even lekker kan klagen. Die weet wat er speelt, met wie ik mijn gevoelens kan delen. Ik kan ook bij Richard terecht, maar hij voelt dezelfde pijn. Als ik verdrietig ben, heeft hij het gevoel dat hij heeft gefaald. Hij wil mijn verdriet oplossen en dat dat niet zomaar kan, maakt hem machteloos. Daarom wil ik niet altijd verdrietig zijn waar hij bij is. Juist bij een vriendin zou ik op zo’n moment willen uithuilen. Maar het gaat natuurlijk niet alleen maar daar om. Ik wil ook gewoon gezelligheid, even een berichtje om te vragen hoe het gaat, even bellen. Niks bijzonders, gewoon betrokken zijn in het leven van een ander en iemand hebben die betrokken is bij mijn leven. Ik bespreek mijn gevoel weleens met Richard. Hij begrijpt dat ik hiermee zit en hij steunt me, maar hij kan het ook niet oplossen. ‘Spreek dan af met mensen’, zegt hij vaak. ‘Ga wat leuks doen.’ Maar zo simpel ligt het dus niet. Zelf heeft Richard twee beste vrienden, maar allebei wonen ze op een uur rijden bij ons vandaan. We zien ze daardoor niet zo vaak. Drie of vier keer per jaar meestal. Allebei zijn ze getrouwd en met hun vrouwen klikt het op zich wel, maar een vriendschap is hier niet uit voortgekomen. De ene vrouw spreekt alleen maar Duits. Nu spreek ik dat ook wel, maar niet voldoende om echt een goed gesprek te kunnen voeren. Daardoor blijft het contact erg aan de oppervlakte. Jammer, want ik vind haar erg aardig en we zitten ook wel op één lijn. Maar de taalbarrière en de afstand zijn een probleem. Met de andere vrouw kan ik het ook vinden, maar zij heeft al zo veel vriendinnen. Zij heeft geen tijd voor een afspraak. Ik heb weleens voorgesteld iets met z’n tweeën te gaan doen, en dat vond ze ook leuk, maar uiteindelijk zei ze altijd af omdat het toch niet uitkwam. Ik begreep dat wel, ze heeft een druk leven. Maar jammer vond ik het wel.”

Niet echt persoonlijk

“Ik heb ook wel geprobeerd via internet een leuke vriendschap op te doen. Via de website van Vriendin, bijvoorbeeld. Het is niet zo moeilijk om op internet contacten te leggen en het duurde dan ook niet lang voor ik mailde met een paar leuke vrouwen, maar een echte vriendschap opbouwen is wel lastig. We hebben wat heen en weer gemaild, maar op een gegeven moment wisten we niet meer zo goed waar we het over moesten hebben. Tot een afspraak is het niet gekomen, daarvoor was er toch niet genoeg klik, denk ik. Na een tijdje bloedden die contacten dus dood. Misschien is internet op dit gebied ook niet de juiste manier. Althans, niet voor mij. Echt persoonlijk wordt het niet. Soms denk ik dat het gewoon meer tijd nodig heeft, dat ik te ongeduldig ben. Tijd zal mijn vertrouwen herstellen, zal ervoor zorgen dat ik misschien wel een vriendschap met een collega durf op te bouwen. Met de tijd zal ik hopelijk ook buiten het werk om iemand vinden die mij als vriendin zit zitten. Ik heb het gevoel dat het goedkomt als we een kind krijgen. Dan komen die vriendinnen wel, denk ik vaak. Je hebt dan al snel een klik met iemand, je zit op één lijn. Als moeder ontmoet je ook vaak gelijkgestemden, bij de kinderopvang bijvoorbeeld, of op school. En via speelafspraakjes kom je ook makkelijk in contact. Daar kijk ik erg naar uit. Ik hoef helemaal geen grote groep vriendinnen om me heen. Juist niet, dat is niks voor mij. Maar één iemand, met wie ik opnieuw kan opbouwen wat ik met Phyllis had, dat is genoeg. Ik hoop zo dat dat erin zit voor mij.”

Ook interessant: Dít is waarom we onze partner soms iets minder aantrekkelijk vinden

Foto: Getty Images. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd.