Jolanda: ‘Ik werk voor twee en schiet toch tekort’

29 maart 2017

Verpleegkundige Jolanda (56) heeft ruim 25 jaar ervaring in de ouderenzorg. Ze vindt haar vak het mooiste dat er is, maar de hoge werkdruk breekt haar op. “Ik weet niet of ik dit volhoud tot aan mijn pensioen.”

Verpleegkundige Jolanda (56) heeft ruim 25 jaar ervaring in de ouderenzorg. Ze vindt haar vak het mooiste dat er is, maar de hoge werkdruk breekt haar op. “Ik weet niet of ik dit volhoud tot aan mijn pensioen.”

'Het is half elf ’s ochtends en de hele afdeling staat al op stelten'

Jolanda zit thuis aan haar keukentafel met een kop koffie voor haar neus. Ze neemt een slok en vertelt hoe zoiets gewoons als koffiedrinken eruitziet op een gemiddelde dag in een verpleeghuis. “Ik sta alleen op een groep van acht ouderen met dementie. Als ik de koffie heb ingeschonken, help ik de mensen herinneren dat ze hun kopje leegdrinken. Als je niet oplet, krijgen sommige ouderen de hele dag geen druppel binnen. Dan word ik opeens afgeleid door lawaai uit een van de kamers. Een vrouw gooit met spullen en trekt wild schilderijen van de muur. Eigenlijk moet ik even bij haar gaan zitten, zodat ze weer rustig wordt, maar dan moet ik de rest van de groep alleen laten. Dat kan niet, want er zitten mensen bij die snel vallen. Waar ligt mijn prioriteit? Ik besluit de vrouw maar even uit te laten razen. Als ik terugloop naar de woonkamer, zie ik dat twee rolstoelafhankelijke dames compleet overstuur zijn. Ze kunnen niet uitleggen wat er gebeurd is, maar ik heb mijn vermoedens. Waarschijnlijk is een man, die door zijn dementie ongewenst gedrag vertoont, dreigend op ze afgelopen. Dat doet hij wel vaker. Terwijl ik probeer de dames te kalmeren, zie ik hoe een andere vrouw in slaap is gesukkeld. Haar koffie staat koud voor haar neus. Het is half elf ’s ochtends en de hele afdeling staat al op stelten.”

'In de jaren tachtig was de zorg nog grootschalig'

Bittere noodzaak
Zo’n ochtend is helaas geen uitzondering, Jolanda staat elke dag voor dit soort dilemma’s. Ook de politiek raakt ervan doordrongen dat twee mensen op een groep geen luxe is, maar bittere noodzaak. Zoals vroeger, toen Jolanda nog een voedingsassistent had die zorgde voor koffie en de maaltijden. Sinds die is wegbezuinigd, is de verpleegkundige een manusje-van-alles.
Maar er is ook veel verbeterd in de loop dertijd, benadrukt Jolanda. “In de jaren tachtig was de zorg nog grootschalig: dertig mensen op een afdeling, vier op een kamer. Geen huiselijkheid, geen warmte. Op vaste dagen douchten we in teams routinematig de hele afdeling, het leek wel een wasstraat. En als iemand onrustig werd, gingen de bedhekken omhoog en werd diegene vastgebonden. Je kunt het je nu niet meer voorstellen, maar toen vond iedereen dat normaal. Er was geen alternatief, dachten we.”

Lees het hele verhaal van Jolanda in Vriendin 13.