Stefanie: ‘Het begint te knagen, maar hardop zeuren durf ik niet’

17 april 2020

Het is half zes in de ochtend. Ik sluip naar beneden. Iedereen slaapt nog. Nou ja, iedereen… Beneden komt onze kater Boeddha miauwend op mij af.

Hij blijft zeuren, totdat ik hem een schoteltje zacht voer – vermengd met een middel tegen artrose – geef. Ook het gepiep van Adriana’s cavia’s is niet te negeren. Als de dames aan een stukje witlof knagen, zet ik een kopje koffie en open mijn laptop. Binnen een paar klikken komen de hoofdpersonen van mijn verhaal tevoorschijn.

Geen energie

De meiden uit mijn verhaal hebben het niet altijd gemakkelijk, maar nu ik hen uit hun slaapstand bevrijd, lachen ze vrolijk. Het jongste kind lijkt een beetje op mij. Ik voel me verwant met haar. Voor het oudste kind voel ik genegenheid, al doet ze brutaal. Ik knik de meisjes toe en geef ze hun stem terug. Het oudste kind wordt direct opstandig. Het jongste meisje schrikt ervan. Maar dat geeft niet, ze mogen zichzelf zijn. Net als ik. Misschien was ik dat een tijdje niet helemaal. Daar had ik geen energie voor. Klagen durfde ik niet. De coronacrisis vraagt offers van iedereen. Wij zijn gezond. Het gaat goed met Adriana. Dirk en ik hebben ons werk en kunnen gedeeltelijk thuis werken. Zo zijn we veel bij Adriana. Met twee van onze andere dochters hebben we bijna dagelijks contact. Het gaat goed met hen. Af en toe komen ze langs.

Niet voor mezelf

Ik ben geen held uit de zorg. Mijn bijdrage om de coronacrisis te verlichten is minimaal. Ik verstuur eens een kaartje, geef mijn alleenstaande zus een boek en bel een oude tante. Toch ben ik ´s avonds doodop. Misschien wil ik alles te goed doen, waardoor ik niets meer voor mezelf doe. In de avonduren werk ik nog wel aan mijn blogs en houd een dagboekje over Adriana bij. Maar ik kom niet aan de cursus kinderverhalen schrijven toe, die gelijk op gaat met het kinderboek dat ik wil schrijven.

Lees ook haar vorige blog: ‘Faith wil de stoep afstappen… een gil, armen die door de lucht zwaaien’

Opgeladen voor een nieuwe dag

Het begint te knagen, maar hardop zeuren durf ik niet, dus ben ik stilletjes opgestaan om mijn personages te begroeten. Hoe vaak me dat zal gaan lukken, weet ik niet. Dat mijn verhaal niet snel af komt is duidelijk, maar dit vroege momentje voor mezelf doet goed. ‘Mama?’ Ik hoor het lieve stemmetje van Adriana en krijg een knuffel. ‘Hé, lieverd,’ zeg ik. Het is intussen zeven uur. Ik ben weer helemaal opgeladen voor een nieuwe dag in de coronacrisis.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie