Tamaar82 kreeg Acute Lymfatische Leukemie
15 december 2011
Op het forum vonden we het verhaal van Tamaar82. Bij haar werd twee jaar geleden (op haar 27ste) een vorm van leukemie ontdekt. Nu, met kerst in het vooruitzicht, kijkt ze terug op haar ziekbed: “Ik kan geen echte plannen maken”
Op het forum vonden we het verhaal van Tamaar82. Bij haar werd twee jaar geleden (op haar 27ste) een vorm van leukemie ontdekt. Nu, met kerst in het vooruitzicht, kijkt ze terug op haar ziekbed: “Ik kan geen echte plannen maken”
Tamaar82: "Ik was al een hele tijd erg moe. Ik werd ‘s ochtends niet wakker van de wekker, terwijl ik mijn dochtertje naar school moest brengen, ik was niet wakker te krijgen. De trappen kwam ik vaak niet op, omdat het te vermoeiend voor mij was, mijn dochter van toen 4 jaar kon ik ook niet meer optillen, alles was gewoon te zwaar. Mijn ouders zeiden toen vaak: hoe kan het toch dat zo'n jonge meid altijd zo moe is? Dat is toch niet normaal?!
Op 12 december 2009 zag ik allemaal blauwe plekken op mijn benen. Dus belde ik de huisartsenpost en legde uit wat er aan de hand was, waarop ze zeiden dat ik meteen moest komen. Ik liet de plekken zien en de dokter zei dat ze even moest overleggen. Daarna moest ik bloed laten prikken. Na een uur kwam de arts de kamer in en vertelde dat het waarschijnlijk Leukemie was, maar ze kon nog niet vertellen welke soort het was.
Ik moest die maandag naar een oncoloog. Daar kreeg ik een beenmergpunctie. Volgens de oncoloog had ik Acute Lymfatische Leukemie, een vorm van leukemie die op mijn leeftijd (toen 27) niet vaak voorkomt. Daarom werd ik die woensdag 16 december 2009 opgenomen in een ander ziekenhuis waar ze meer ervaring hadden met ALL op die leeftijd.
Alles ging in een waas voorbij. De artsen gingen een plan opstellen voor de behandelingen. Ik kreeg zoveel medicijnen toegediend ter voorbereiding en was vrij snel in de war door de medicatie. Mijn haren begonnen uit te vallen, dat vond ik heel erg. Ik durfde niet meer in een spiegel te kijken.
Door mijn verwarde toestand deed ik rare dingen, zoals de verpleging slaan. Het was zo ernstig dat de artsen besloten om me op te laten nemen op de psychiatrische afdeling in het ziekenhuis, waar de chemo's nog doorliepen. Dat was een vreemde tijd, waar ik me ook niet veel van kan herinneren.
Toen ik minder verward werd en weer van de psychiatrische afdeling af was, kreeg ik bericht dat er een donor was gevonden voor mijn stamceltransplantatie. Mijn lichaam was enorm verzwakt. Ik kreeg elke dag een halfuurtje therapie. Ze zeiden altijd dat de stamceltransplantatie een nieuw leven zou betekenen, maar dit voelde niet zo! Waarom voelde ik me altijd zo slecht? Ik kreeg ook weer een paar beenmergpuncties om te controleren of de leukemiecellen wegwaren. Dit bleek na een paar weken zo te zijn! Goed nieuws.
Ze hadden het al over revalideren en wat er allemaal bij kwam kijken. Na een paar weken mocht ik eindelijk (na 6 maanden) uit het ziekenhuis! Het was 7 juni 2010. Ik was zo blij! Ik werd met de ambulance naar het revalidatiecentrum gebracht. Dit was geweldig! Ik kreeg een eigen kamer daar en na een tijdje kwam ik goed met een rolstoel overweg en kon ik door het hele gebouw scheuren.
Alleen die kerst (2010) voelde ik me al niet lekker, ik durfde niets te zeggen. Ik wilde thuis zijn, bij mijn ouders en dochtertje! Op Oudejaarsavond werd het slechter. Op Nieuwjaarsdag zouden mijn ouders ‘s avonds weggaan. Maar helaas, ik had al een temperatuur van 39 graden. Met 38,5 moet ik naar het ziekenhuis, omdat ik dan in de gevarenzone ben. Ze brachten me naar het ziekenhuis, waar ik gelijk aan het infuus ging en weer bloed moest laten prikken, ook mijn longen werden nagekeken en toen bleek dat ik een longontsteking had opgelopen.
Ik was kwaad, want ik had twee maanden thuis doorgebracht en nu moest ik weer in dat rotziekenhuis liggen! Waarom? Deze tijd ging als een waas voorbij, ik scheen ook nog een hersenvliesontsteking te hebben en bloedvergiftiging. Ik kreeg epileptische aanvallen en lag toen op de intensive care aan allerlei machines aangesloten.
Op 16 januari van dit jaar hebben mijn ouders iedereen gebeld, familie en vrienden, omdat ik die dag niet zou overleven, was hun verteld. Iedereen kwam om afscheid te nemen. Gelukkig was dit niet nodig en kan ik dit verhaal, voor zover ik het weet, nog navertellen. Het ging na een tijdje weer stukken beter met me. Ik kreeg weer therapie in het ziekenhuis om me op de been te krijgen, maar deze terugval was zo zwaar geweest, ik kon me zelfs niet meer omdraaien in bed.
Ik ben ondertussen weer in dagbehandeling en hoop dat er nu niets meer gebeurt. Ik voel me nog vaak zwak. Ik ben gelukkig weer thuis bij mijn ouders en mijn prinsesje! We kunnen niet vooruit kijken, maar we hopen dat deze ellende voorbij zal zijn. Ik kan geen echte plannen maken. Dit is soms wel lastig, maar het kan altijd erger. Je kunt niet meer dan positief blijven en vooral genieten van de kleine dingen in het leven.
Ik merk wel dat ik anders over het leven denk. Ik maak me minder druk over kleine dingen. Ik zal altijd blijven vechten voor mijn dochter! Ze heeft een mama nodig, haar vader is namelijk al een hele tijd uit het beeld.
De kerst komt weer snel om de hoek, ik hoop dat alles goed zal gaan. Ik moet gewoon positief blijven. Ik ben een vechter! Dat heb ik al bewezen!"
No drama for this Momma!
