Karin: ‘Ons huwelijk overleefde een grote relatiedip’

24 april 2023

Karin (39) en Rick (45) zijn gelukkig met elkaar, samen met hun kinderen. Maar als Ricks jongere broer overlijdt, slaat de sfeer opeens om. ”Hoe somberder Rick deed, des te enthousiaster probeerde ik te zijn. Dat vrat energie.”

Karin: “Toen ik zeventien jaar geleden in mijn mooie witte jurk mijn ja-woord uitsprak, beloofde ik plechtig dat ik er altijd voor Rick zou zijn, in voor- en tegenspoed. Maar hoe lastig zo’n belofte is, besef je pas als je écht voor die tegenspoed komt te staan. In principe beloof je om niet bij elke tegenstoot weg te rennen, iets waar ik volledig achter sta. Maar ik ben ook de eerste om toe te geven dat het ontzettend moeilijk kan zijn.

Klap op klap

“Tot maart 2017 leidden Rick en ik een gelukkig gezinsleven met onze twee zoons en zijn dochter uit een eerdere relatie. Wij hadden een normaal huwelijk, met ups en downs die ieder stel meemaakt. Tenminste dat dacht ik, als ik mezelf vergeleek met mijn vriendinnen. Ik kende dezelfde kleine ergernissen over te veel werken en te weinig meehelpen in het huishouden, maar tegelijkertijd bofte ik met een man die me op handen droeg. Rick bracht elke vrijdag een mooie bos bloemen voor me mee, knuffelde me de hele dag door en eens in de twee weken gingen we samen een avond uit eten. Dan paste zijn dochter Eefje op onze zonen. Alles veranderde toen Bart, Ricks jongste broer, de vreselijke diagnose longkanker kreeg, met uitzaaiingen door zijn hele lichaam. Vier maanden later stonden we op zijn begrafenis. Afschuwelijk en niet te bevatten dat een knul van nog geen veertig zo uit het leven werd gerukt. Onverteerbaar voor de ouders van Rick, zijn zussen en Barts vriendin, maar zeker voor Rick die altijd heel close was geweest met zijn ‘babybroertje’. Hij was ontroostbaar. Ik heb hem nog nooit zo veel zien huilen als die weken. Ook sloot Rick zich op in de garage waar hij uren knutselde aan van alles. Ik liet hem maar. Ik zag het als bezigheidstherapie. Het hielp hem zijn verdriet te verwerken, dacht ik. Tot overmaat van ramp raakte Rick niet veel later zijn baan kwijt. Hij werkte in de ICT en was een klein jaar ervoor van baan verwisseld. In dit bedrijf kon hij meer verdienen. Maar ineens droogden de opdrachten op en was het: de laatste die er erbij was gekomen, moest er als eerste uit. Dat was dus Rick. Toen hij ernaar solliciteerde, hadden we de risico’s doorgenomen: als je een vast contract omruilt voor een jaarcontract, zit die kans erin. Ach, dachten we, we hadden nog wel een spaarpotje en bovendien werkte ik zelf drie dagen in de zorg, waarmee we in elk geval onze hypotheek konden betalen. Maar nu het daadwerkelijk zover was, was dit een klap die Rick er niet bij kon hebben. Hij noemde zichzelf een mislukking en stortte compleet in.”

Weinig liefs

“In de weken die volgden op zijn ontslag, zag ik mijn stoere, grote, positieve man veranderen in een man voor wie niks meer hoefde en die alles zwart zag. Hij zat dagen voor zich uit te staren. Nu hij niet meer werkte, vond hij dat hij zich ’s morgens niet hoefde aan te kleden en dus droeg hij de hele dag een joggingbroek met verschoten T-shirt. Ook eten interesseerde hem niet meer, hij at alleen het hoognodige. Het huishouden en het gezin kwamen meer dan ooit op mijn schouders terecht. Ook op dagen dat ik werkte, stak Rick geen vinger uit. De vaatwasser bleef vol, de kasten bleven leeg en de kranten slingerden overal door het huis. Als ik hem voorzichtig vroeg of hij niet wat had kunnen doen in de uren dat ik op mijn werk was, kreeg ik een sneer. Sowieso hoorde ik nog weinig liefs. De complimentjes, knuffels en ‘lieve schats’ kwamen zijn mond niet meer uit. Ook de kinderen merkten dat papa niet lekker in zijn vel zat. De jongens ontweken hem steeds meer. Als ze uit school kwamen, vlogen ze naar hun kamers of ze speelden buiten of bij vrienden. Rick mopperde toch alleen maar dat ze te veel lawaai maakten. Zijn contact met Eefje stond in die tijd ook op een laag pitje. Normaal kwam zij eens in de twee weken een weekend en vaak nog op woensdagavond bij ons eten, voordat ze naar hockeytraining ging. Nu was dat alleen nog een bliksembezoek op zondagochtend, vooral om haar broertjes te zien. Ik wist dat Rick het vreselijk vond dat hij zijn dochter zo weinig zag, maar hij deed geen moeite om de band aan te halen of te verbeteren. Ik spoorde hem aan bij hockeywedstrijden van haar te gaan kijken, dat zou Eefje fantastisch vinden, maar daar had hij geen zin in. Hij wilde gewoon geen mensen onder ogen komen. Ook thuis hield hij bezoek af. Hij had liever niet dat er iemand bij ons op visite kwam, zelfs mijn boekclubje mocht ik niet meer bij mij ontvangen. In vakantie had hij geen zin en naar verjaardagen en feestjes ging ik alleen.”

Overcompenseren

“Het is bijna niet uit te leggen hoe één persoon zo’n stempel kan drukken op de sfeer in het gezin. Ik kon daar weinig aan veranderen, hoe ik ook probeerde. De eerste tijd ging ik enorm overcompenseren. Hoe somberder Rick deed, des te enthousiaster probeerde ik te zijn. Soms perste ik mijn vrolijke buien uit mijn tenen. Ik voelde me helemaal niet blij, maar dan riep ik op zondagochtend: ‘Kom op mannen, voetbal mee, kaplaarzen aan, we gaan lekker naar het strand’. Rick wilde uiteraard niet mee. Dus dan liep ik met mijn jongens op het strand van Noordwijk, in een striemende wind. Zij waren lekker aan het voetballen, terwijl bij mij dan meestal de tranen in de ogen stonden. Of ik verzon allerlei plannetjes om de nare sfeer thuis te verbloemen: een avondje gourmetten (zonder Rick, die ging op bed voetbal kijken), bordspelletjes doen, Ik hou van Holland-competities houden. Maar daar ben ik mee gestopt. Het vrat energie en ik werd er moedeloos van. Bovendien gingen de jongens ook vaak weg op zaterdagavond. Die zaten liever bij vriendjes of logeerden bij opa en oma. Met Rick praten was onmogelijk. Elke keer als ik het voorzichtig met hem wilde hebben over zijn gedrag en onze relatie, kapte hij het gesprek af. Hij kon mijn ‘gezeur’ er niet bij hebben. Snapte ik niet dat hij het moeilijk had? Hij was zijn broertje kwijt! Zijn baan verloren! En de band met zijn oudste dochter verslechterde! Ik moest geduld hebben met hem. Hulp zoeken weigerde hij. Hij kon het best zelf. Hij had alleen tijd nodig. Een enkele keer leek het of hij begrip had. Dan pakte hij me vast om te knuffelen, maar dat was meestal een korte romantische opleving. Rick wilde niet meer met me uit eten, want ‘daar was nu toch geen geld voor’ en aan seks deden we al niet meer sinds de dag dat Bart was overleden. Ik werd er zo moedeloos van. Van nature ben ik een positief mens, ik zie snel de zonnige kant in, maar ik kon dit niet meer behappen. Ik twijfelde of het niet beter was als ik bij Rick weg zou gaan. Ik had al contact gezocht met een rechtshulpwinkel om te informeren naar mijn rechten. Zelfs mijn ouders en vriendinnen raadden me aan te scheiden. Dit was toch geen leven voor mij? Tegelijkertijd vond ik dat oneerlijk van mezelf. Rick had het al zo moeilijk. Dat was ook zo lastig aan de situatie: hij had een goede reden voor zijn gedrag. Als ik me in hem verplaatste, voelde ik zijn verdriet. Ik snapte best dat het zwaar was en dan gooide ik de informatie over een scheiding toch maar weer weg. Ik snapte alleen niet waarom wij, de mensen in zijn leven die er nog wel waren en die van hem hielden, zo onder zijn stemming moesten lijden.”

Voor ’t blok

“Twee lange jaren gingen voorbij waarin we doorstrompelden en waarin ik vooral veel rotopmerkingen slikte. Als ik alleen was, huilde ik omdat ik me zo ongelukkig en eenzaam voelde. Rick vond na vijftien maanden werkloos te zijn geweest weer een baan, weliswaar op een lager niveau, maar hij was weer gemotiveerd om zijn bed uit te komen. Toch verbeterde de sfeer thuis nauwelijks. Blijkbaar bewaarde Rick zijn betere momenten voor op kantoor, thuis bleef hij chagrijnig. Uiteindelijk besloot ik vlak voor de Kerst van 2019 dat ik zo niet langer meer door kon. Ik liep op mijn tenen in huis. Omwille van de kinderen deed ik vrolijk, maar ik werd al naar bij de gedachte de feestdagen te moeten vieren met een man die absoluut niet van plan was gezellig mee te doen. Ik ben naar onze huisarts gestapt en heb hem de situatie uitgelegd. Hij was begripvol, maar ook duidelijk: ik mocht best met een maatschappelijk werkster gaan praten, maar hij had liever dat ik Rick naar hem stuurde. Hij maakte zich serieuze zorgen over de depressieve klachten van Rick. De gevolgen waren inmiddels echt zichtbaar. Rick was ernstig vermagerd. Toen ik thuiskwam, heb ik Rick meteen voor het blok gezet: hij werd de volgende ochtend om elf uur verwacht bij onze huisarts. Als hij weigerde, zou ik nú naar mijn ouders vertrekken en dan zocht hij het maar uit hoe hij alles regelde met de jongens. Ik was er klaar mee. Rick schrok van mijn vastberadenheid. Ik was nog nooit eerder zo voor mezelf opgekomen en hij zag dat ik het meende. Hij beloofde naar de huisarts te gaan. Gelukkig maar, want dat bleek onze redding. De huisarts constateerde de volgende dag dat Rick depressief was en dringend hulp nodig had. Niet alleen met gesprekken met een coach, om bijvoorbeeld de dood van zijn broertje te verwerken, ook had hij ondersteuning nodig in de vorm van een antidepressiva. Dit had te lang geduurd. Wonder boven wonder accepteerde Rick de hulp. Later zei hij dat de huisarts hem had gewaarschuwd dat als hij zo door bleef gaan, hij meer zou verliezen dan zijn broer, lievelingsbaan en eigenwaarde: ook zijn gezondheid, mij en wellicht zijn kinderen. Dat is voor Rick een eyeopener geweest.”

Elkaar weer gevonden

“We zijn nu een paar maanden verder en weer een heel eind in de goede richting. Ik zou liegen als ik zeg dat alles weer net zo is als vroeger. Daarvoor moet er eerst nog wat oud zeer verdwijnen. Maar Rick heeft gesprekken bij een coach en slikt dagelijks trouw zijn antidepressiva. Rick doet echt zijn best en is veel liever voor mij en de kinderen. We gaan weer als vanouds uit eten en ook in bed hebben we elkaar weer gevonden. We zijn deze zomer zelfs weer met z’n allen op vakantie geweest: twee weken in een bungalowpark in Nederland, ook Eefje is nog langs geweest. Achteraf ben ik dolblij dat ik geen scheiding heb aangevraagd. Ik ben gek op mijn gezin en eigenlijk ben ik altijd van Rick blijven houden, ik kon alleen niet meer omgaan met zijn neerslachtige buien. Nu weet ik dat depressie ook een ziekte is, net als reuma of astma en dat zijn ook geen redenen om bij iemand weg te gaan. Maar het zijn twee zware jaren geweest, waar ik bijna zelf aan onderdoor ben gegaan. Ik hoop maar dat dit de enige hobbels zullen zijn in een verder zorgeloos huwelijksleven.”

Lees ook: Claudia: ‘Mijn man en ik slapen al jaren niet meer samen’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.