Stuk
14 oktober 2013
Als Angelique ’s ochtends wil wegrijden, doet de auto niks meer. Maar gelukkig is de hulp nabij…
Als Angelique ’s ochtends wil wegrijden, doet de auto niks meer. Maar gelukkig is de hulp nabij…
Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel dat een van de dagelijks gebruikte apparaten of services er ineens mee ophoudt. Even geen water meer, terwijl je twee kinderen in huis hebt die ineens allebei tegelijk naar het toilet moeten. Een pc die zomaar crached, je wasmachine die er tijdens het centrifugeren ineens de brui aan geeft, een koffieautomaat die het begeeft op het moment dat jij net koffie nodig hebt omdat je wederom een nacht met je kindje op je arm hebt gelopen… grrrrr, ik kan er heel slecht tegen. Zeker omdat het negen van de tien keer betekent dat het een flinke zak geld gaat kosten. Zo ook vandaag.
Sam is in zijn trage bui vandaag. Alles duurt een eeuwigheid en tegen de tijd dat hij zijn brood op heeft is het al over achten. Kyra is al klaar. Hoewel ze heeft uitgeslapen tot half acht, is ze toch redelijk snel met haar brood. Haar schoenen aantrekken is echter een ander verhaal. Als ze dan eindelijk allebei hun jas en schoenen aan hebben en in de auto zitten, zijn we weer een minuut of tien verder. Haastig steek ik de sleutel in het slot en…NIETS! Helemaal niets!! Ik probeer het nog eens en nog eens, maar de auto doet niets. Ik snap er niets van, gisteren heb ik er nog mee gereden.
Achterin de auto hoor ik Kyra zuchten. Solidair met zijn grote zus zucht Sam mee: “De auto slaapt, hè mama?” In mijn haast vergeet ik te lachen. De auto is stuk en mijn dochter moet naar school. Ik krijg het er warm van en dan heb ik nog niet eens aan die extra kosten gedacht. Tegen beter weten in probeer ik nog een keer de auto te starten. Kyra zucht nog een keer en zegt geërgerd: “Zo kom ik nooooit op school!” Ik kan alleen maar met haar meezuchten en geërgerd Remy bellen. Hij is gelukkig nog in de buurt en kan Kyra naar school brengen terwijl ik de ANWB bel.
Het duurt niet lang voordat er een zeer vrolijke meneer van de ANWB voor de deur staat. Met een brede glimlach vraagt de meneer wat er aan scheelt. Het is duidelijk een meneer die veel plezier heeft in zijn werk en hij stelt me gerust als hij zegt dat hij denkt dat het de accu is. Na nog geen minuut geeft zijn apparaatje aan dat hij gelijk heeft, de accu is overleden. Ik zucht en mompel iets in de trant van ‘nog meer kosten’ (we hebben vorige week de verwarmingsketel moeten vervangen) en die brede glimlach verschijnt weer op het gezicht van de meneer. “Weet je wat", zegt hij vriendelijk, “rij maar even achter mij aan, dan zet ik er wel even een nieuwe in. Dat kost je dan alleen een accu en niet de monteerkosten!” In no-time zit er een nieuwe accu in en kan ik weer zonder problemen wegrijden. Wat fijn! En wat fijn dat er zulke aardige mensen zijn. Maar nu, nu wil ik koffie…want daar ben ik na vanmorgen wel aan toe!
