Dominique is moeder van vijf dochters: ‘Ik voel me zó rijk’

Tekst: Elke Wolferink-van der Heyden

25 maart 2025

Alle ouders vinden hun kinderen natuurlijk speciaal,maar soms valt er iets éxtra bijzonders te vertellen. Dominique (39) is moeder van vijf dochters, waaronder twee tweelingen. En dat terwijl kinderen krijgen voor haar en haar man helemaal niet zo vanzelfsprekend was.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

‘‘Toen ik maar niet ongesteld werd, besloot ik toch maar een zwangerschapstest te doen. Alexander (45) vond dat overigens veel spannender dan ik. In afwachting van de uitslag ben ik zelfs gewoon nog de was gaan opvouwen. Tot Alexander een paar minuten later vol blijdschap naar me toe kwam met een positieve test in zijn handen. Daar waren we letterlijk even stil van. Een spontane zwangerschap was voor ons eigenlijk niet weggelegd, dus dit was wel een heel grote verrassing! Eigenlijk konden we het pas tijdens de eerste echo echt bevatten.

Na een fijne zwangerschap zag Isabel (nu 9) het levenslicht. Ik kon mijn geluk niet op, toen zij op mijn borst werd gelegd. Een klein wondertje. Een zusje voor onze meisjes Sara en Julia (nu 11), die twee jaar daarvoor na een lang fertiliteitstraject waren geboren.
Ik zag het vroeger helemaal voor me: een grote, gezellige eettafel met daaraan onze vier gedroomde kinderen. Met later ook hun vrienden en vriendinnen. Dat was ons ideaalbeeld. Het was mijn droom om de liefde tussen Alexander en mij in onze kinderen terug te zien.
Het was dan ook elke maand weer een flinke teleurstelling als ik weer niet zwanger bleek te zijn. Ondertussen zag ik overal waar ik keek zwangere vrouwen en baby’s. Op straat, in winkels en op televisie, waar de luier- en speelgoedreclames elkaar leken af te wisselen.
Na een jaar trokken we bij de huisarts aan de bel en uiteindelijk kwamen we in een fertiliteitstraject terecht. Daarmee ga je een grens over en wordt in verwachting raken opeens iets medisch. Maar we hadden er alles voor over om papa en mama te mogen worden. In onze directe omgeving werden de eerste baby’tjes geboren. Ik moet bekennen dat de kraamvisites best pijnlijk konden zijn. Soms lukte het om het nare gevoel van me af te laten glijden, maar andere keren was ik echt verdrietig als ik zo’n kleintje in mijn armen hield. Begrijp me niet verkeerd: ik gunde het écht iedereen. Alleen gunde ik het mezelf óók.”

Laatste poging

“Twee jaar lang zaten we in het ivf-traject en dat was een heftige periode. Maar onze kinderwens was zo diepgeworteld dat je ook blij bent dat deze methode bestaat. Dat er toch nog kansen zijn. Elke ochtend gaf Alexander mij de injectie met hormonen. Liefdevol gevolgd door een knuffel. We deden dit traject echt sámen. Terugdenkend daaraan ontroeren die momenten me nog steeds. Na terugplaatsing van een embryo was het vervolgens spannend hoe het zou aflopen. Hoeveel geluk zouden we hebben? Onze dierbaren leefden met ons mee. Ook mijn collega’s waren op de hoogte. Het hielp dat we er open over waren. Als ik even niet lekker in mijn vel zat, was er begrip en werd er voor de nodige afleiding gezorgd.

Bij de derde en laatste poging – de verzekering zou het drie keer vergoeden – werden er twee vruchtjes teruggeplaatst. Zo zouden de kansen worden vergroot, omdat het volgens de arts helaas wel wat zwakkere exemplaren waren. Het was erop of eronder. Wat als het niet zou lukken?

Alexander en ik hadden het al over adopteren gehad. Een lange weg met de nodige kosten. Of misschien zou pleegzorg iets voor ons zijn? Maar het idee dat het pleegkindje waar ik me net aan had gehecht op termijn weer weg zou gaan, beangstigde me. Bovendien had je dan, behalve met de ouders, ook te maken met diverse instanties. Het is waardevol en prachtig dat dit bestaat, maar of het specifiek bij ons zou passen?
Daar hoefden we ons verder niet druk meer om te maken, want twee weken na terugplaatsing deden we thuis een test, die aangaf dat ik zwanger was! De ontlading was groot en we konden alleen nog maar huilen. Tranen van blijdschap.

En van ongeloof. Op de eerste echo werd duidelijk dat ik in verwachting was van twee kindjes. Zo bijzonder. Drie jaar hadden we naar dit moment toegeleefd en nu kregen we zelfs een tweeling! Weer waren we tot tranen toe geroerd en zo intens dankbaar. Met het boekje ‘Opa en oma Pluis’ van Nijntje brachten we onze ouders op de hoogte, die hun eerste kleinkindjes verwachtten.

In het begin voelde ik me nog even onzeker en was er de angst om de kindjes te verliezen. Maar dat gevoel maakte uiteindelijk plaats voor het grote genieten. Het was fijn om bezig te zijn met het groeiende leven in mijn buik en alle voorbereidingen. We lieten de bakker die onze trouwtaart had gemaakt, wederom een heel speciale taart bakken. Deze keer met een roze binnenkant. Samen met de opa’s en oma’s in spe hebben we die taart aangesneden, zodat iedereen wist dat we twee meisjes zouden krijgen.
Ondanks mijn flinke, bolle buik had ik een prima zwangerschap. Al werd het op een gegeven moment wel zwaar en had ik soms last van opgezwollen voeten. Maar klagen? Nee, dat wilde ik eigenlijk niet toelaten, omdat ik veel te blij was dat ik zwanger mócht zijn.”

Schuldig

“Op 4 augustus 2013 werden onze dochtertjes in het ziekenhuis geboren. Een immens groot cadeau. Ik schiet meteen weer vol als ik dit vertel. Ik kan niet onder woorden brengen hoe het is om na al die tijd dan eindelijk zélf moeder te zijn.

Ik voelde me op-en-top vrouw. Het is magisch om dat mee te mogen maken. Net bevallen werden de kindjes op mijn knieën gezet, zodat we ze eens goed konden bewonderen. We hadden mooie namen voor ze in gedachten en terwijl we ze bekeken, wisten we het zeker: ons eerste kindje moest Sara heten, de tweede was een echte Julia. Op een roze wolk genoot ik van de kraamperiode, waarin ik flink vertroeteld werd.

Hoe geweldig ook, de eerste tijd met die twee kleine baby’tjes kon ook zwaar zijn. Zeker als ze niet doorsliepen. Hadden we er eentje rustig, dan wilde de ander aandacht. We kwamen handen, ogen en oren tekort. En dan, doodmoe en tussen twee voedingen in, dat gemanoeuvreer met die dubbele kinderwagen door de gangpaden van de supermarkt. Nu ik eindelijk moeder was, voelde ik me schuldig als ik zei dat het ook vermoeiend was. Hulp vragen was ook nog een dingetje, want ik was toch niet ziek en moest het toch zelf wel kunnen? Toch was het fijn dat familie en vrienden te hulp schoten en dat er die eerste tijd geregeld eten voor ons werd gekookt.”

Verrassing!

“Twee jaar later was met de komst van Isabel, en dus met drie prachtige dochters, ons gezin compleet. Althans, dat dachten we. Want na een tijdje begon het weer te kriebelen. Die grote wens – een vierde kindje – spookte nog steeds door ons hoofd. Tegelijk vroegen we ons kritisch af hoe reëel dat was. Want hadden we wel voldoende plek in huis? Wat betekende het financieel om niet drie, maar vier kinderen te hebben? Zouden we het gezin kunnen blijven combineren met ons werk? Het waren met name de praktische vraagstukken die ons bezighielden. Bovendien hadden we nu drie gezonde kinderen. Zou een vierde ons wel gegeven zijn?

Op het moment dat we besloten het onderwerp even te laten rusten, raakte ik in blijde verwachting!
Die eerste echo bij de verloskundige zal ik nooit vergeten: ‘Dit is de eerste,’ zei ze. De eerste? Ik schrok en vroeg of dat betekende dat ik zwanger was van een tweeling. Dat werd lachend bevestigd. Alexander en ik waren allebei in tranen. We hadden er deze keer geen rekening mee gehouden dat we misschien niet één, maar twee kloppende hartjes zouden zien. Even waren we van slag, maar de dankbaarheid overheerste al snel. Mogelijke problemen werden in no time omgezet in oplossingen. Na een verbouwing van de zolder zouden we voldoende ruimte hebben voor ons grote gezin. En alle babyspullen van Sara en Julia hadden we gelukkig ook nog in huis.

Op Alexanders verjaardag hebben we te midden van al het bezoek een grote ballon doorgeprikt, waarop de roze confetti vrolijk in het rond dwarrelde: hét feestelijke nieuws dat we weer twee meisjes zouden krijgen. ‘Arme Alexander,’ wordt weleens gezegd. Arm? Met zes vrouwen is hij een rijk man. Natuurlijk waren jongens ook leuk geweest, maar die nemen de meiden later zelf wel mee naar huis.
Wat was het bijzonder om na een mooie zwangerschap onze dochters Evi en Liz eindelijk te ontmoeten. Met ieder om hun kleine polsje nog even een bandje met Baby 1 en Baby 2. Maar al snel wisten we wie de naam Evi en wie de naam Liz moest krijgen. In tegenstelling tot Sara en Julia, zijn zij een eeneiige tweeling. Ze zijn closer dan de twee oudsten en lijken als twee druppels water op elkaar. Ze bewegen hetzelfde, praten hetzelfde en hebben vaak dezelfde voorkeuren. Het kan soms, ook voor mij, lastig zijn om ze uit elkaar te houden. Ze hebben veelal dezelfde vriendinnen en spelen graag samen. Ze zijn nu met zwemles bezig en ik ben benieuwd wat ze daarna willen gaan doen. Misschien volgen ze de drie oudsten wel, die enorm van dansen en theater houden.”

Grenzen

“Sara, een spring-in-’t-veld, is een echt allemansvriendje. Julia is ook heel sociaal, maar heeft minder vriendinnen. Zij kijkt erg naar mij om. Waar Sara de instelling heeft dat alles wel goedkomt, is Julia heel opmerkzaam. Als ik het even te druk heb, probeert ze mij te ontlasten door bijvoorbeeld voor iedereen drinken in te schenken. Sara en Liz zijn wat makkelijker en lijken daarmee op Alexander. In de andere drie zie ik meer van mezelf terug.

Méér dan een tweeling zijn Sara en Julia echt zussen. Ze kunnen niet met én niet zonder elkaar.
Op dit moment zijn ze als echte tieners erg hun eigen ‘ik’ aan het ontwikkelen. Dat zit niet alleen in uiterlijk, maar ook in het stellen van grenzen. Als ze een vriendin hebben uitgenodigd, willen ze niet dat de ander met die vriendin speelt. Een duidelijke keuze. En dan vind ik het mooi als ze later die middag met z’n allen lachend aan het dansen zijn.

Ze zitten nu nog samen in groep 8 en we zijn druk met het bezoeken van toekomstige middelbare scholen. Lastig hoor, dat ik ze volgend schooljaar wat meer moet gaan loslaten. Verkeerde vrienden, vapen, roken, drugs – kan ik ze daartegen beschermen? Als moeder zie ik ze natuurlijk het liefst hand in hand dezelfde school binnenstappen, al weet ik ook wel dat het zo niet werkt. Als ze allebei naar een andere school gaan, omdat ze dat willen of misschien qua niveau moeten, is dat natuurlijk ook prima.

Als ik het over onze kinderen heb,  spreek ik eigenlijk nooit over tweelingen. En ik heb ze haast nooit dezelfde kleding laten dragen. Het zijn allemaal individuutjes, met Sara als oudste en Liz als jongste. Met ieder hun eigen tempo, eigen wensen en behoeftes. Ze kunnen prima bepalen wat goed voor ze is. En ik wil ook echt dat ze de ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen.

We vinden het belangrijk om daar oog voor te hebben. Al loop je met meerlingen soms wel tegen organisatorische zaken aan. Daarbij vinden we steun bij de Nederlandse Vereniging van Ouders van Meerlingen. Het is fijn om met gelijkgestemden te sparren over hoe je dingen kunt oplossen. Het is bijvoorbeeld niet per se logisch dat een tweeling hun kinderfeestje samen viert. Zo heeft Julia binnenkort haar slaapfeestje en gaan de andere meiden uit logeren.

Isabel heeft zich weleens alleen gevoeld. Zonder tweelingzus had zij het idee dat ze een uitzondering was hier in huis: ‘Waarom ben ik altijd alleen jarig?’ En: ‘Waarom moet ik alleen slapen?’ Gelukkig was dat een fase. Onze creatieveling, die het erg leuk vindt om filmpjes te maken, telt net zo hard mee als de andere meiden. Dat hebben we haar wel duidelijk weten te maken. En we benadrukten ook dat het juist voordelen heeft om geen tweeling te zijn. Dat Isabel stiekem tóch een Tweeling is, maar dan qua sterrenbeeld, is een grappig detail.”

Chaotisch

“Ik werk in de zorg met dementerende mensen en draai de nachtdiensten. Dat is goed te combineren. Om half acht ’s ochtends kom ik thuis en stap ik zo de ochtendspits in: helpen met veters strikken, een boterham smeren of haren kammen. Vaak breng ik ze dan naar school en doe ik nog een boodschapje, voordat mijn ‘nachtrust’ begint. Ik slaap dan tot ongeveer twee uur en ben weer bright and shining als de kinderen uit school komen. Omdat ze dan allemaal tegelijk willen bijkletsen, kan het best even chaotisch zijn.

Als het aan Isabel ligt, is er in ons drukke huishouden ook nog ruimte voor een hond. Daar zeurt ze al heel lang om. In dat geval zou Evi wel een konijn willen en Julia zelfs een paard. Maar zonder al die dieren is de aandacht verdelen al een grote uitdaging. Daarom proberen we ook geregeld tijd te maken om een-op-een iets leuks te doen met de kinderen. Samen shoppen is altijd een succes of gezellig iets eten bij de pizzeria. Omdat we dan wel opvang moeten regelen voor de andere vier, komt er wat organisatie bij kijken, maar dat is het meer dan waard.

‘Je hebt toch zelf voor die drukte gekozen?’ Hoe vaak ik dat al gehoord heb. Klopt, ik wilde dolgraag een groot gezin en voel me gezegend. Maar dat betekent niet dat alles altijd soepel verloopt. Net als elk ander gezin kennen wij onze zorgen. En dan de onderlinge wrijvingen in huis. Of je er nu twee hebt of vijf, het blijven kinderen die elkaar van tijd tot tijd uitdagen. Soms zijn er kinderen moe en overprikkeld. Soms ben ik dat juist. En om mezelf niet te verliezen – ik ben naast moeder ook partner en vriendin – kies ik op bepaalde momenten heel bewust voor mezelf. Alleen zo kan ik een leuke ouder voor onze kinderen zijn. Een dagje op pad met Alexander of met vriendinnen naar de sauna bijvoorbeeld, maar ook mijn vaste hardloopochtend is belangrijk.

Het is steeds weer zoeken naar de juiste balans. En ook niet onbelangrijk: soms moet ik me iets minder druk maken om alles wat er nog aan huishouden ligt. Gewoon de boel de boel laten en meer van het moment genieten. Een spelletje doen in plaats van de was. Terwijl wij ons als volwassenen druk maken over van alles, nemen kinderen het zoals het is. Die belangrijke les hebben onze dochters me wel geleerd. Zij vinden me echt niet minder lief als het huis op zijn kop staat. Ook dan kruipt er wel eentje spontaan tegen me aan om te knuffelen. Of zegt een ander uit het niets hoeveel ze van me houdt. Dan smelt ik! En weet ik weer hoe rijk ik me voel met dit mooie gezin, met deze bijzondere en lieve kinderen.”

Tekst: Elke Wolferink-van der Heyden
Foto: privébezit

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.