Froukje heeft spijt: ‘Ze ging vijf dagen per week naar de opvang’

4 september 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Het spijt Froukje (32) dat ze veel van haar dochtertjes eerste jaren heeft gemist.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Als ik in mijn favoriete hoekje van de bank zit, bij het grote raam, met Levi aan mijn borst en de zon op mijn gezicht, voel ik me heel stil vanbinnen en oprecht gelukkig. Vijf maanden is mijn zoontje nu en op die momenten bestaan alleen hij en ik. Al het andere doet er niet toe. En toch, soms bekruipt me uitgerekend dan ook een verdrietig gevoel. Dan besef ik ineens weer: wat heb ik toch veel gemist van Sara…

Fulltime

Want wat had ik het druk met andere dingen, vijf jaar geleden. Onze dochter Sara kondigde zich onverwacht aan. Zesentwintig was ik toen ik zwanger bleek te zijn, Rick en ik woonden toen pas net samen. Eigenlijk vond ik mezelf veel te jong om al moeder te worden, maar abortus is als optie nooit in me opgekomen. Maar ik was ook niet van plan om al het andere ineens opzij te zetten. Ik had niet voor niets vijf jaar gestudeerd. Bovendien had ik toen net een superleuke baan gevonden. Ik had een mooie carrière voor ogen en die droom wilde ik niet opgeven, omdat ik toevallig moeder ging worden. Dat was ook helemaal niet nodig, toch? Omdat Rick ook fulltime werkte, ging Sara na het einde van mijn zwangerschapsverlof vijf dagen per week naar de opvang. Ik stopte toen ook meteen met borstvoeding, wat ook wel een opluchting was, omdat die erg moeizaam verliep.

Opmerkingen

De eerste paar weken vond ik het nog wel moeilijk om ’s ochtends afscheid van Sara te nemen, maar dat wende. Ik kreeg er weleens opmerkingen over. Mensen vonden het ‘zielig’ voor Sara en vroegen of ik het zelf niet moeilijk vond dat ik zo veel van haar ontwikkeling miste. Om mijn kind alleen ’s avonds een paar uurtjes en in het weekend te zien. Maar ik zei dan dat ze niet zo ouderwets moesten doen en trok me er verder niets van aan. Ik bepaalde zelf wel wat goed was voor mij en mijn kind.

Ergens keek ik zelfs een beetje neer op thuisblijfmoeders. Ik had ook wel het idee dat ik er voldoende van genoot. Maar achteraf denk ik: die andere mensen hadden gewoon gelijk… Sara’s eerste stapjes en eerste woordjes heb ik gemist. Dat haal je nooit meer in. Maar het gaat niet alleen om dat soort mijlpalen, ik heb vooral heel veel gemist van haar dagelijkse leventje. Lachjes, huiltjes, kreetjes, poepjes, boertjes, gebaartjes, oogopslagen. Borstvoedingen, knuffelen, gewoon samen op de bank stil naar elkaar liggen kijken.

Belangrijk

Hoe belangrijk al die kleine dingetjes bij elkaar zijn, besef ik nu pas. Nu ik ze wél meemaak met Levi. Als ik me nu ’s ochtends over de wieg buig, en Levi’s blik vindt de mijne, zie ik de herkenning in zijn ogen. Dan begint hij meteen blij te stralen en te trappelen. Hij weet wie ik ben. Was dat met Sara ook zo? Ik herinner het me niet. Maar ik weet wel dat mijn band met Levi nu veel sterker is dan mijn band destijds met Sara. Simpelweg omdat ik dáár nu mijn tijd, aandacht en energie in steek, in plaats van in andere zaken. En waar deed ik het eigenlijk voor? Mijn droombaan werd al snel minder leuk. Er kwam een nieuwe leiding, er moesten wat collega’s weg, de werkdruk werd steeds hoger. Maar ik wilde me bewijzen en ging stug door, tot ver over mijn grenzen. En zo kwam ik twee jaar geleden thuis te zitten met een burn-out. ’s Ochtends bracht ik Sara naar de opvang, om vervolgens zelf thuis weer in bed te kruipen. Tot meer was ik lange tijd niet in staat. Ruim een jaar geleden bleek ik opnieuw zwanger te zijn. Dat betekende de omslag. De beslissing om mijn baan – waar ik al bijna een jaar niet meer was geweest – definitief op te zeggen, was toen zo genomen.

En nu ben ik fulltime thuismoeder, óók voor Sara. Die gaat inmiddels naar de basisschool, maar de namiddagen houd ik zo veel mogelijk voor haar vrij. Om gezellig samen te knutselen, te puzzelen of te koken. Probeer ik het zo ‘goed te maken’? Ja, misschien wel. Moeders die veel buitenshuis werken, zullen nu misschien boos op me worden. Ieder moet zijn eigen beslissing maken. Maar ik heb er zó’n spijt van dat ik zo veel heb gemist van Sara. Had ik mijn ‘carrière’ zes jaar geleden maar meteen vaarwel gezegd…”

Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.