Hanneke heeft spijt: ‘Was ik nog maar naar mijn overleden vader toe gegaan’

4 september 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Hanneke (30) heeft spijt dat ze niet meteen naar haar vader is gegaan.

In het ziekenhuis

“Ik was twintig en studeerde in de grote stad. Op vrijdag en zaterdag werkte ik achter de bar, tot vier uur ’s nachts. Daarna de tent nog opruimen, een afsluitend drankje en dan was ik meestal zo rond half zes in de ochtend terug op mijn kamer, waar ik vervolgens een gat in de dag sliep. Toen ik die bewuste zaterdagmiddag rond tweeën wakker werd, zag ik dat mijn moeder had gebeld. Ik had ook een appje van haar. Of ik haar wilde terugbellen. Ik was nog niet echt wakker en had bovendien een lichte kater, maar ergens besefte ik dat er iets aan de hand moest zijn. Dus belde ik haar meteen terug. ‘Niet schrikken hoor,’ zei ze, ‘maar je vader ligt in het ziekenhuis.’ Mijn vader was een beer van een vent, bijna twee meter lang en fors gebouwd. Kerngezond ook. Zo lang ik hem kende, was hij nog nooit ziek geweest. Volgens mij niet eens een griepje. Dat hij nu in het ziekenhuis lag, was bijna niet voor te stellen. ‘Wat?’ kon ik alleen maar uitbrengen. ‘Hij heeft gisteravond een hersenbloeding gehad. Maar we waren er snel bij en het gaat nu goed met hem,’ vertelde mijn moeder. ‘Het lijkt erop dat er weinig of geen blijvende schade is.’ Het drong maar langzaam tot me door. Mijn vader, een hersenbloeding? ‘Ik… Zal ik meteen komen?’ Het was bijna twee uur reizen naar mijn ouders en ik moest die avond werken, maar dat kon ik natuurlijk ook afzeggen. Aan de andere kant, mijn moeder klonk niet overstuur.  ‘Welnee, is geen haast bij,’ zei ze luchtig. ‘Je moet toch werken vanavond?

Stabiel

Hij is stabiel. Morgenmiddag is vroeg genoeg. Grote kans dat je ’m toch niet zult zien als je vandaag komt, want ze gaan een hoop testen doen. Hij blijft nog een paar dagen in het ziekenhuis.’ ‘Weet je het zeker?’ vroeg ik nog aarzelend. ‘Morgen is prima, Han, dan zijn ook de uitslagen bekend en weten we meer.’ Ik was geschrokken, maar enigszins gerustgesteld. Ook twijfelend. Niet beseffend wat de gevolgen van mijn beslissing zouden zijn. Kon ik de tijd maar terugzetten naar dat moment en een ándere beslissing nemen. Hoe vaak ik dat niet heb gedacht. Maar ik besloot pas de volgende dag te gaan. Die avond stond ik weer biertjes te tappen alsof er niks aan de hand was. Rond middernacht appte mijn moeder nog dat het allemaal goed ging. De naborrel sloeg ik wel over deze keer en op zondagochtend pakte ik al om half twaalf de trein.

Overleden

Mijn moeder kwam me tegemoet in de gang van het ziekenhuis. Ik schrok me rot toen ik haar zag. Haar gezicht was helemaal grijs, haar ogen donker omrand. ‘Je vader is overleden,’ zei ze schor. Ik stond als aan de grond genageld. Hoezo was mijn vader overleden? Hij was toch stabiel? Er was toch niks aan de hand? Maar die ochtend was mijn vader totaal onverwacht weer weggevallen en daarna was het heel snel gegaan, legde mijn moeder met horten en stoten uit. En nu was hij dood. Ik mocht nog bij hem. Bij zijn lichaam dan, want mijn vader zelf was al weg. Hij had een vredige uitdrukking op zijn gezicht, maar toen ik hem nog een knuffel gaf, voelde ik hoe koud hij al was. Het duurde wel even voordat ik zelf kon huilen, de schok was te groot om het allemaal te kunnen bevatten.

Geen afscheid

Mijn vader heeft een mooie uitvaart gekregen, waarop ik zelf ook nog een paar woorden heb gesproken. Maar het feit dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen toen hij nog leefde, is in de loop der tijd alleen maar meer pijn gaan doen. Achteraf heb ik me vaak afgevraagd hoe een afscheid eruit had kunnen zien als ik wél op tijd was gekomen. Als ik bij hem had kunnen zijn in zijn laatste ogenblikken. Zijn hand in de mijne, een zacht kneepje erin? Een laatste glimlach, een laatste oogcontact, een knipoog misschien? Zou er nog iets gezegd zijn? Liefdevolle woorden van vader tot dochter, woorden van troost, een laatste goede raad? Ik zal het nooit weten. Het heeft me lang achtervolgd. Nog steeds wel eigenlijk, al is het inmiddels alweer tien jaar geleden. Waarom, waaróm ben ik niet meteen naar hem toe gegaan?” Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.