Jacqueline heeft schulden: ‘Ik ben nog vijftien jaar bezig met afbetalen’

3 oktober 2024

Iedereen heeft wel iets wat hij liever (even) voor zich houdt. Of het nu een groot, klein, mooi of minder mooi geheim is. Deze keer vertelt Jacqueline (34) over haar schulden.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Ik had het Stef meteen op onze eerste of tweede date moeten vertellen. Hoe serieuzer het tussen ons wordt, hoe hoger de drempel om de waarheid alsnog op tafel te gooien. Tegelijkertijd wordt het óók steeds moeilijker om die te blijven verzwijgen. Want als Stef en ik samen echt een toekomst willen gaan opbouwen, wordt mijn probleem ook zíjn probleem…

Rekeningen voor me uitschuiven

Ik werkte al sinds mijn studententijd in een hip kledingwinkeltje in het centrum van de stad, toen ik zo’n zeven jaar geleden de mogelijkheid kreeg om de zaak over te nemen van de eigenaresse. Ik zag het echt als een kans om nog iets te maken van mijn leven. Ik was toen 27, maar had nog niks bereikt en niet eens mijn hbo-studie afgemaakt. Het ondernemerschap leek een uitkomst. Het eerste jaar liep de zaak nog redelijk, daarna ging het snel bergafwaarts.

Achteraf gezien had ik na tweeënhalf jaar de handdoek in de ring moeten gooien. In plaats daarvan begon ik rekeningen voor me uit te schuiven, steeds in de hoop dat het volgende maand beter zou gaan. Ik werd ook steeds creatiever met boekhouden. Wat ik invulde op de belastingpapieren, leek steeds minder op de werkelijkheid. Eigenlijk vreemd dat het daarna nog zo’n anderhalf jaar heeft geduurd, want de laatste maanden maakte ik de post zelfs niet meer open. Ook aanmaningen en blauwe enveloppen niet. Ik kon het niet meer onder ogen komen. Het was al een wonder dat ik mezelf elke dag naar de winkel gesleept kreeg. Zodra ik weer thuiskwam, kroop ik meestal meteen in bed. Als er werd aangebeld, deed ik niet open, bang dat er een deurwaarder of incassobureau voor de deur stond.

Burn-out

Terugkijkend zie ik dat ik destijds een zware burn-out had. Maar pas toen ik op een dag mijn bed letterlijk niet meer uit kon – mijn hele lichaam zat op slot – ging het balletje rollen. Het hele kaartenhuis stortte toen ook binnen no-time in elkaar. Een deskundig familielid dat medelijden met me had, nam het op zich om mijn administratie te ontwarren. Die schrok zich een ongeluk. Ik bleek ruim anderhalve ton schuld te hebben, onder meer bij de Belastingdienst, de bank en de huurbaas. Om redenen waar ik liever niet op inga, kwam ik niet in aanmerking voor een schuldsaneringstraject. Wel heeft dat familielid me geholpen om zeer coulante betalingsregelingen te treffen met mijn schuldeisers. Toch ben ik zeker nog wel vijftien jaar bezig met afbetalen.

Lees ook: Patricia: ‘Ik houd mijn schulden verborgen voor mijn vriend’

Ik heb er ongeveer een jaar over gedaan om uit mijn burn-out te klauteren. Inmiddels werk ik alweer een paar jaar als medewerker in een drogisterij. Niet erg uitdagend, maar wel rustig en veilig. Ik kom maandelijks rond, maar na het betalen van de vaste lasten en de aflossingen houd ik zo goed als niks over. Ook mentaal heb ik het er nog steeds zwaar mee. Ik voel me mislukt en heb er een soort minderwaardigheidsgevoel aan overgehouden. Ik ben nu 34, maar kijk mij nou: geen diploma, geen eigen zaak meer en een enorme schuldenberg. Daar schaam ik me ontzettend voor. Hoe heb ik het destijds zover kunnen laten komen? Waarom heb ik niet eerder om hulp gevraagd? Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Die schuld hangt als een molensteen om mijn nek.

Vijftien jaar

Hoe hard ik ook werk, de komende vijftien jaar kan ik me niks
permitteren. Leeftijdgenoten bouwen aan hun toekomst en doen leuke dingen, maar tegen de tijd dat ik weer een leuke reis kan maken, ben ik wel vijftig of zo. Van zulke gedachten kan ik best neerslachtig worden. Een huis kopen zit er met mijn schulden niet in en ik vind het zelfs moeilijk om aan kinderen te denken. Ik wil graag moeder worden, maar voor mijn gevoel heb ik een kind zo weinig te bieden… Mijn vriend Stef, met wie ik dus al ruim een jaar een relatie heb, weet nog van niks. Zolang we elkaar alleen in het weekend zien, valt het nog te verhullen. Hij heeft echter al laten vallen dat hij het wel ziet zitten om te gaan samenwonen. Maar voordat hij enthousiast zijn toekomstdromen om mij heen gaat bouwen, zal ik hem toch op de hoogte moeten brengen van hoe mijn werkelijkheid eruitziet…”

Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.