Marjolein (45) heeft spijt van haar abortus

4 oktober 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Marjolein (45) heeft spijt van haar abortus.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Mijn man en ik hebben drie kinderen, nu twaalf, tien en zeven jaar oud. Dat beschouw ik als een bijzonder cadeau. Over een paar weken zou mijn eerste kindje twintig geworden zijn. Niet veel mensen weten ervan en dat wil ik zo houden. Het is niet iets wat je makkelijk deelt. Het is een ontastbaar verdriet, een leeg, hol gevoel. Rouw komt misschien nog het meest in de buurt. Maar ik mis iets wat er nooit is geweest. Nee, er was wél iets, hoe klein ook. Iets wat had kunnen zijn, maar daartoe nooit de kans heeft gekregen. Omdat ik er destijds voor koos om het niet te laten groeien.

Paste niet

Nog net geen 25 was ik, niet oud, maar ook niet echt héél jong meer, en zeker niet te jong voor het moederschap. Maar zo voelde het wel. Ik zat nog midden in het studentenleven. Mijn eerste opleiding had ik na drie jaar afgebroken en nu rommelde ik maar wat aan met mijn tweede studie. Eigenlijk wilde ik daar ook mee stoppen, maar de druk van mijn ouders om dit wél af te maken, was groot. Ik woonde op een kamertje van tweeënhalf bij drie en had – na al het drinken, roken en feesten – geen cent te makken. Een vaste relatie had ik ook niet. Wisselende contacten wel. Dat ik niet eens zeker wist van wie ik nou precies zwanger was, zei al genoeg. Een kind paste zó niet in mijn leven. Ik wilde nog zo veel. Al had ik tegelijkertijd geen idee wát. Misschien kon ik het hele idee dat ik zwanger was ook gewoon niet bevatten. Laat staan dat ik besefte hoe bijzonder het was.

Het was zo abstract. Vreemd genoeg voelde het toen ook niet als een moeilijke beslissing. Die andere optie – het kindje houden – bestond voor mij gewoon niet.

Kinderwens

Sommige vrouwen schijnen al van jongs af aan een kinderwens te hebben, maar dat gold niet voor mij. Ik had nog nooit bij de vraag stilgestaan. En nu ik er wél over nadacht, kwam ik tot de conclusie dat ik helemaal geen kind wílde. Zo simpel was het. En wat had een kind eraan om ongewenst ter wereld te komen? Wat had ik dat kind nu te bieden, als ik het niet eens moederliefde kon schenken?

Nu, na de geboorte van mijn drie andere kinderen, denk ik: natuurlijk was die liefde vanzelf gekomen. Natuurlijk was ik ook voor mijn eerste kindje een goede, liefdevolle moeder geweest. Hoe heb ik daar zo aan kunnen twijfelen? En voor alle praktische problemen had ik wel een oplossing gevonden. Maar dat wist ik toen allemaal nog niet. En ik besloot anders.
Ik weet nog goed dat ik vlak na de ingreep voor het eerst een vlaag van twijfel voelde. Maar dat gevoel stopte ik meteen diep weg. Diezelfde avond had ik een feestje. De dag daarna een kater. En in de jaren die volgden, dacht ik er niet meer aan. Het was iets wat was gebeurd en wat ik achter me had gelaten. Dacht ik.

Angstaanvallen

Maar toen ik zeven jaar later opnieuw zwanger was – van mijn oudste zoon – kreeg ik last van angstaanvallen. Tijdens gesprekken met een ziekenhuispsycholoog kwam ook mijn eerdere abortus ter sprake en pas toen kwam het verdriet daarover naar boven. De schuldgevoelens, de spijt en de schaamte. Tijdens de kraamtijd van mijn oudste zoon waren ze het hevigst. Ik had het gevoel dat ik dat kindje niet verdiende. Dat ik het niet waard was om moeder te zijn, omdat ik dat andere kindje had weggedaan. Nu denk je misschien dat het feit dat ik nu drie fantastische en gezonde kinderen heb, die oude pijn verzacht, maar het tegendeel is waar. Bij alle mijlpalen die mijn andere drie kinderen bereiken – maar soms ook op heel gewone, fijne momenten – voel ik een steek in mijn binnenste bij het besef dat ik dit mijn eerste kindje heb ontzegd. Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe ze er nu uitgezien zou hebben. Hoe zijn of haar leven zou zijn gelopen, als ik het niet had afgebroken, voordat het was begonnen. Voor alle duidelijkheid: dit is geen pleidooi tegen abortus. Ik vind het heel goed dat de mogelijkheid bestaat. Dit is puur mijn gevoel over een beslissing die ik zelf ooit heb genomen. Maar wat zou ik die beslissing graag terugdraaien.”
Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.