Let op: vanaf vandaag trajectcontroles op deze provinciale wegen

Sandra gebruikte het spaargeld van haar kinderen voor een auto

Iedereen heeft wel iets wat hij liever (even) voor zich houdt. Of het nu een groot, klein, mooi of minder mooi geheim is. Deze keer vertelt Sandra (45) over haar geldprobleem.

“Mijn ex-man is alcoholist. Daarom zijn we vijf jaar geleden, kort na de geboorte van onze jongste dochter, uit elkaar gegaan. Laat ik zeggen dat zijn bijdrage aan dit gezin niet positief is. Ook in financieel opzicht kunnen we niet van hem op aan, maar dat is eigenlijk bijzaak. Tijdens de scheiding heb ik mezelf voorgenomen om niets meer van hem te verwachten en het voortaan zelf op te lossen.

Eigen keuzes

Ik wil niet in de slachtofferrol kruipen. Ik wist wie hij was, maar ben destijds toch een relatie met hem begonnen. Het waren mijn eigen keuzes. Ik heb er twee prachtige dochters aan overgehouden en daar neem ik mijn verantwoordelijkheid voor. Het heeft wel tot gevolg gehad dat we het niet breed hebben. Sinds de kinderen allebei naar school gaan, werk ik vijf dagen per week als schoonmaakster, voor net iets meer dan het minimum. Daar staat tegenover dat ik mijn werktijden zo heb kunnen regelen dat ik de kinderen naar school kan brengen en weer ophalen. Naast mijn loon krijgen we de nodige toeslagen en daar ben ik blij mee. Maar aan het einde van de maand is er niks over.

Noodzaak

Eind ‘21 stond het water me aan de lippen. Het was euro’s tellen bij de supermarkt en aftellen tot mijn salaris overgemaakt zou worden. En uitgerekend toen bleef de auto steken in de jaarlijkse keuring. Mijn trouwe wagentje, net geen twintig jaar oud. Elk jaar vreesde ik de keuring, maar tot nu toe was het steeds met kleine reparaties op te lossen geweest. Maar deze keer was het echt einde verhaal. Ik kon wel janken. De eigenaar van het autobedrijfje leefde met me mee. Ik kom daar al vijftien jaar, hij kent mijn situatie en had toevallig een goedkoop derdehandsje staan. Voor mij 2500 euro, met een jaar garantie en gratis apk.

Een auto is een luxe, hoor je vaak. En dat is misschien ook wel zo. Maar voor mij is het noodzaak. Mijn hele leven is erop ingericht en zelfs nu past het allemaal nog maar net. Ik zet de meiden ’s ochtends om kwart over acht af op school, rijd dan meteen door naar mijn werk twintig kilometer verderop, ze blijven ’s middags over en ik haal ze direct na mijn werk weer op. Mijn bejaarde moeder woont in een dorpje anderhalve provincie verderop. Die is zelf niet mobiel meer, dus gaan we om het andere weekend naar haar toe. Dat vind ik belangrijk, voor iedereen, maar met het openbaar vervoer is het niet te doen. Zonder auto zou alles als een kaartenhuis in elkaar storten. Maar waar haalde ik 2500 euro vandaan?

Spaargeld

Misschien kon ik online wel iets goedkopers vinden, maar een auto kopen bij een onbekende vond ik te risicovol. Op een avond zat ik een tijdje naar mijn bankrekening te staren, toen mijn oog ineens op die ándere rekening viel, die aan de mijne was gekoppeld: de spaarrekening voor de kinderen. Die heb ik vlak na de geboorte van de oudste geopend en er trouw vijfentwintig euro per maand op gestort. En na de komst van de jongste werd dat – meestal – vijftig euro per maand. Niet veel, maar het gaf me wel een goed gevoel en ik had bijna nooit hoeven verzaken. Inmiddels ging het bedrag richting de 3500 euro. Als ik dat nu eens… Er ging een steek door mijn hart toen de gedachte in me opkwam. Ik schaamde me kapot, omdat ik het ook maar overwoog. Maar de enige andere optie was geld lenen bij mijn moeder, maar dat had ik al zo vaak gedaan en nooit iets terug kunnen betalen, dat wilde ik ook niet meer. Dus heb ik het gedaan. Ik heb het grootste deel van het spaargeld van mijn kinderen gebruikt om een nieuw oud autootje aan te schaffen. Ik zou er dolblij mee moeten zijn, maar ik kan er niet van genieten. Ik voel me nog steeds enorm schuldig en durf het aan niemand te vertellen. Het voelt alsof ik van mijn eigen kinderen heb gestolen. Maar ik ga ervoor zorgen dat ze het terugkrijgen, tot op de laatste cent. Al weet ik nog niet hoe…”
Tekst: Lizet Jonkers –  Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.