hart

Viviënne vertelde niemand over haar hartklachten

Iedereen heeft wel eens iets wat hij liever (even) voor zich houdt. Zo vertelde Viviënne (48) tegen niemand dat ze hartklachten had en dacht dat ze doodging.

Mijngeheim

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Toen ik het ziekenhuis uit liep, scheen de zon. De glazen schuifdeuren gingen achter me dicht en na een paar stappen bleef ik staan. Ik sloot mijn ogen, voelde de warmte van de zon op mijn huid en merkte plots dat ik glimlachte. Toen ik even later richting de parkeerplaats liep, voelde ik me bijna gewichtloos: ik ging niet dood.

Hartoverslag

Het begon halverwege december. Ik zat aan de keukentafel achter mijn laptop en ineens sloeg mijn hart over. Het was net alsof het heel even stopte, anderhalve tel misschien en toen met een harde slag – veel harder dan normaal – weer op gang kwam. Ik schrok me gek.
Een paar dagen later gebeurde het weer.
En daarna steeds vaker. Soms sloeg mijn hart over, soms schoot het ineens naar mijn keel, soms bonkte het een paar keer heel snel achter elkaar. Steeds schoot ik rechtovereind en hield ik van schrik mijn adem in. Op een gegeven moment gebeurde het dagelijks talloze keren, soms zelfs meermaals per minuut. Gek werd ik ervan. En bang, heel bang.

Niet ongerust maken

En tóch vertelde ik er niemand over. Ik woon alleen met mijn twee dochters van vijftien en zeventien, maar die wilde ik uiteraard niet ongerust maken. Ook tegen vriendinnen, collega’s en mijn moeder, die dagelijks bij me over de vloer komt, zei ik niks. Waarom niet? Enerzijds probeerde ik de mensen om me heen in bescherming te nemen. Anderzijds wilde ik zelf blijven ontkennen dat er iets aan de hand was. Misschien was ik bang dat het allemaal ‘echt’ zou worden op het moment dat ik het hardop zou uitspreken.

Ik sliep steeds slechter. Als ik ’s ochtends wakker werd, was het eerste wat ik voelde: bónk. Op een gegeven moment zat ik eigenlijk alleen nog maar te wachten op de volgende bonk.
En hoewel ik wist dat die zou komen, schrok ik er toch elke keer weer van. Ik begon bang te worden dat de volgende bonk de laatste zou zijn. Dat ik doodging. Op een avond in bed barstte ik zomaar in huilen uit, omdat ik plots bedacht dat ik de volgende verjaardagen van mijn dochters niet meer zou meemaken. De volgende ochtend zat ik eindelijk bij de huisarts.

Cardiologie

‘Ik hoor wat u bedoelt,’ zei de huisarts, terwijl hij naar mijn hart luisterde. De volgende dag al mocht ik naar het ziekenhuis voor een holteronderzoek: er werden allerlei elektroden op mijn lijf geplakt, die met een hoop draden waren verbonden met een klein apparaatje dat ik vierentwintig uur bij me moest dragen, ook als ik sliep. Die nacht telde ik de hartslagen.
Toen de huisarts een week later liet weten dat de cardioloog me voor verder onderzoek wilde zien, wist ik genoeg. Ik ging dood. Als verdoofd liep ik weer een week later de afdeling cardiologie op. Er werd een hartfilmpje gemaakt. Daarna moest ik op een hometrainer een inspanningstest afleggen. Even later zat ik tegenover de cardioloog voor het vonnis. Die keek mompelend op zijn scherm en knikte toen: ‘Uw hart is prima in orde. Het klopt alleen onregelmatig. Dat is vervelend, maar u zult ermee leren leven. Er is geen reden tot verder onderzoek.
Ik schrijf u bètablokkers voor tegen de symptomen. Die mag u innemen, maar het hoeft niet. Heeft u nog vragen?’
Ik geloof dat ik nee heb geschud. Het drong nog niet tot me door. Dat gebeurde pas toen ik het ziekenhuis uit liep, de zon in, het leven tegemoet.

Opluchting

Ik heb een maand die pilletjes ingenomen en toen afgebouwd. In plaats daarvan ben ik lange wandelingen gaan maken en dat helpt ook. Hartkloppingen heb ik nog steeds, maar nu ik weet dat het geen kwaad kan, houdt het me niet meer uit mijn slaap. Maar nu ik het allemaal zo opschrijf, merk ik pas hoeveel het met me heeft gedaan. Omdat ik het aan niemand had verteld, kon ik achteraf ook mijn opluchting met niemand delen. Als ik weer eens iets heb, neem ik toch maar iemand in vertrouwen.”

Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen gewijzigd.
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

LEES OOK

Lees meer Mijn Geheim