Na zes jaar proberen kregen Artie en Narin een vierling

Tekst: Redactie Vriendin

4 december 2023

Onlangs deelde het Radboudumc het nieuws dat daar een vierling is geboren. Dit is erg bijzonder, want de kans dat een vrouw zwanger wordt van vier kindjes is volgens verschillende media slechts één op 500.000 tot één op 1 miljoen. Eerder spraken wij Artie (37) en Narin (36), die ook ouders werden van een vierling.

Zes jaar lang probeerden Artie (37) en Narin (36) zwanger te raken. Dat lukte eind vorig jaar, en hoe!  “We waren zo blij, eindelijk kregen we goed nieuws. Wat het werkelijk inhield, drong niet meteen tot ons door.”

Artie: “Diverse vrouwen in mijn familie hadden moeilijkheden met zwanger raken, dus ik had me daar ook op ingesteld. Terecht, zo bleek. Narin en ik kwamen via de huisarts in een fertiliteitstraject terecht. Vorig jaar besloten we ons huis te koop te zetten. Het was veel te groot voor ons samen, ik zag een appartement wel zitten. We kwamen echter een nieuwbouwproject tegen, waar we weer een eengezinswoning kochten. Om de bouwperiode te overbruggen, trokken we begin december 2022 voor anderhalf jaar bij mijn ouders in. Zij wonen in een appartement en hadden een kamer over. Het leek ons geen enkel probleem, we waren toch maar met z’n tweetjes. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Eind december deed ik een zwangerschapstest. Ik was overtijd, maar wel vaker onregelmatig ongesteld. Kort daarvoor hadden we een IUI-behandeling gehad, waarbij er heel veel eitjes gerijpt waren. De zwangerschapstest sloeg positief uit, ik was zwanger. We waren zó blij! De arts was wat minder enthousiast. Veel gerijpte eicellen geeft een grotere kans op een meerling. Omdat ik al een keer een miskraam had gehad, lieten we met zes weken bij een particulier echobureau een echo maken. We waren zo nieuwsgierig…”

Busje kopen

“De dag voor de echo kreeg ik een bloeding. Het was niet zo heftig als de voorgaande keer, maar voor mijn gevoel was het weer foute boel. De echo werd ineens iets waar ik enorm tegen opzag. Als we dan weer geen hartje zouden zien, zou het echt mis zijn. Ik wilde het niet weten. Uiteraard gingen we toch. ‘Ik zie een hartje kloppen’, begon de echoscopiste tot onze opluchting. ‘En nog één…  En nog één… En nog één…’ Ze zag zelfs nog een vijfde vruchtje, maar daarvan klopte het hartje niet meer. We waren zo blij, echt uitzinnig van vreugde. Eindelijk kregen we goed nieuws. Wat dat nieuws werkelijk inhield, drong nog helemaal niet tot ons door. ‘Dat wordt een busje kopen’, grapte de echoscopiste nog. Narin sloeg gelijk aan het googelen: mannen en auto’s… Op de terugrit landde het een klein beetje. Zei ze nou echt dat we vier kinderen kregen?
Een week later zaten we in het ziekenhuis. Een vierlingzwangerschap is risicovol, zeiden de artsen. We kregen de mogelijkheid aangeboden om een of twee vruchtjes weg te laten halen. Dat wilden we niet. Voor wie kies je dan? Voor ons was dat een onmogelijke keuze. We stonden er alleen voor open als een van de kindjes ernstig ziek of gehandicapt was, besloten we. En dan nog leek ons dat een loodzwaar besluit. Eens per maand kregen we een uitgebreide echo in het ziekenhuis. Daar werd dan de hele ochtend voor uitgetrokken. Keer op keer bleek dat alle vier de baby’s het heel goed deden en gezond waren. Het grootste risico was een vroeggeboorte. Ik ging voor de 35 weken.De zwangerschap vond ik niet heel zwaar. Ik kreeg horrorfilmpjes van vrouwen met enorme buiken, bij mij viel het mee. Ik kwam in totaal zeven kilo aan. Met vijf, zes maanden zag ik er al wel hoogzwanger uit. Tot twintig weken heb ik doorgewerkt, daarna werd het te zwaar. De enige echte kwaal die ik had, waren neusbloedingen.
De vierling bewoog nooit tegelijk, behalve op de dag van de bevalling – ik was toen 31 weken en een dag zwanger. Ik heb jaren geleden een maagverkleining gehad en die dag had ik wat pijn hoog in mijn buik, ik dacht dat het daarmee te maken had. Eten ging niet goed, een paracetamol bracht weinig verbetering. Ik besloot vroeg mijn bed in te gaan. Midden in de nacht draaide ik van mijn ene op mijn andere zij en werd ik overvallen door pijn. Ook voelde ik meer kindjes bewegen. ‘We gaan bellen’, zei Narin. ‘Heb je harde buiken?’ wilde de verpleegkundige die ik sprak weten. Ik had geen idee, had nog nooit een harde buik gehad en geen idee hoe dat aanvoelde. Ik mocht langskomen en schoot snel een zomerjurkje aan. Het was inmiddels half drie en de pijn werd niet minder. Aan bevallen dacht ik niet. Er stond met 34 weken een keizersnede gepland en ik had zelf die 35 weken nog in mijn hoofd. Ik had nog minstens drie weken te gaan dus. Zonder vluchtkoffer gingen we naar het ziekenhuis met het idee binnen een half uur weer thuis te zijn. Maar toen bleek ik vijf centimeter ontsluiting te hebben…”

Onwerkelijk

“Er werd meteen een ok klaargemaakt en omdat de ruggenprik niet werkte, kreeg ik algehele narcose. Om 05.13 uur werd ons eerste kindje geboren: dochter Navya. Daarna kwam weer een meisje: Nevaani. Vervolgens een jongetje, Aashiq, en onze dochter Avni sloot de rij.
‘Hoe voel je je?’ werd me gevraagd toen ik wakker werd. ‘Goed’, antwoordde ik. Meteen daarop werd ik naar mijn kindjes gebracht. Het was zo onwerkelijk. Ik had nog nooit een prematuur gezien. Het was net een film waarin ik terecht was gekomen. Ze lagen allemaal op verschillende afdelingen, dus we maakten een soort tour. Zaten jullie echt in mijn buik? kon ik alleen maar denken.
Ze deden het vanaf het begin allemaal supergoed, ondanks dat Navya slechts 975 gram woog. Aashiq woog 1345 gram, Nevaani 1300 gram en Avni 1100 gram. Ze hadden alleen wat extra zuurstof nodig en ze kregen sondevoeding. Binnen een kleine week konden we met z’n allen naar een ziekenhuis in de buurt, waar we twee maanden dag en nacht bij onze vierling verbleven. We wilden ons zo goed mogelijk voorbereiden en dat kon in onze ogen alleen als we meteen volledig voor ze zouden zorgen. Gelukkig was Narins werk heel flexibel. Hij kon veel vanuit het ziekenhuis doen en hij werkt bij een scholengemeenschap, waardoor er ook nog een zomervakantie tussen zat.”

32 luiers per dag

“En nu zitten we dus met onze vier kinderen bij opa en oma thuis… Qua ruimte is het wat krapjes, maar qua hulp en ondersteuning is het perfect. Mijn ouders waren de hele zwangerschap in shock van het feit dat ze er in één keer vier kleinkinderen bij zouden krijgen, maar inmiddels zijn ze er niet meer bij weg te slaan. We genieten er met z’n allen enorm van, maar we leven wel vooral van voedingsmoment naar voedingsmoment. Uitstapjes zijn op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Als we erop uitgaan, doen we dat steeds met twee kinderen, de andere twee blijven dan bij opa en oma. Narin had al vrij snel een zevenzitter gekocht, daar past alleen maar één kinderwagen achterin en we hebben er inmiddels echt twee nodig. Voorlopig denkt de buitenwereld dus dat we een tweeling hebben gekregen. We zijn nog geen bezienswaardigheid, dat komt vast nog wel.
Narin en ik vullen elkaar heel goed aan. Regelmatig neemt hij de zorg even van me over. ‘Ga jij maar even lekker liggen’, zegt hij dan. Andersom zorg ik ook dat hij zijn rustmomenten heeft. Dat moet ook wel, anders houd je het niet vol. We verschonen zo’n 32 luiers per dag. Gelukkig hebben we met de babyshower heel veel luiertaarten gekregen, waardoor we de eerste maanden geen luiers hoefden te kopen. Nu is het een kwestie van goed op de aanbiedingen letten.
Financieel is een vierling natuurlijk ook best pittig. Nu valt het nog mee, maar als de kinderen allemaal nieuwe winterschoenen en een nieuwe winterjas nodig hebben, zal het wel even slikken zijn. We leven van dag tot dag, dat zien we dan wel weer.”

Eigen karaktertjes

“Toen ze net geboren waren, werden we geïnterviewd door het AD. ‘Drie kerngezonde meisjes en een jongen’, stond er in de inleiding. Dat woord kerngezond vond ik het mooiste van de hele tekst. Ik vind het belangrijk andere ouders van meerlingen te laten zien dat het ook gewoon goed kan gaan.
Ontspannen doe ik tegenwoordig in de paar minuten dat ik onder de douche sta. Dan ben ik heel even alleen. Een vierling van vier maanden oud is zwaar, dat zal ik niet ontkennen. Maar het is bovenal heel mooi en ontzettend genieten.
Ze hebben allemaal een eigen karaktertje. Navya is de rustigste van de vier. Nevaani, Aashiq en Avni zijn wat meer aanwezig. Nevaani is een schone slaapster, zij slaapt de hele dag, maar is vanaf acht uur de hele avond wakker. Dan wil ze bij ons zijn. Aashiq is een voorbeeldige baby en echt een moederskindje. Avni is de pittigste. Zij loopt in alles voor, dronk als eerste haar flesjes leeg en was als eerste van de monitor af. Ze was ook de langste van de vier.
We hopen dat volgend jaar augustus ofseptember ons nieuwe huis helemaal klaar is. Je had er toch niet aan moeten denken dat we een klein appartement hadden gekocht? In ons nieuwe huis heeft ieder kindje een eigen kamer.
Als ze allemaal gegeten hebben en lekker liggen te slapen, hebben we rust. Maar vrijwel altijd als dat zo is, hoop ik dat ze snel weer wakker worden. Ik vind ze zó leuk. Dit zijn mijn kindjes, denk ik steeds als ik ze zie. Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.