Barunka had twee dochters en kreeg er nog een drieling bij

17 februari 2022

Barunka (30) werd twee jaar geleden zwanger van een eeneiige drieling. En dat terwijl ze al twee dochters had, Aimée (6) en Sophie (4). Zo ging de teller in één keer van twee naar vijf dochters.

Barunka (30): “Drie kinderen tegelijk krijgen is een uitdaging. Tegelijkertijd is het een enorme les in loslaten en relativeren. Ik ben een perfectionist, altijd geweest. Voordat ik kinderen kreeg, zat ik in een burn-out. Ik legde de lat hoog voor mezelf. Heel hoog. Alles moest tot in de puntjes geregeld zijn. Door de komst van mijn kinderen, helemaal na de drieling, heb ik geleerd dat goed ook goed genoeg is. Ook al blijft dat soms nog lastig. Ik heb maar twee handen en er zit maar 24 in een dag. Dus als de drieling moe is, huilt en opgepakt wil worden, vaak is dat aan het einde van de dag op het moment dat ik moet koken, lukt dat niet altijd. Hoe graag ik ook zou willen: als ik er eentje oppak, willen ze alle drie.”

Zwanger van drie

“Ik weet nog dat we op vakantie waren geweest in Zuid-Frankrijk. Op de terugweg naar Nederland moesten we vaak stoppen voor Aimée die net zindelijk was. Ik merkte dat ikzelf ook telkens moest plassen. ’s Middags werd ik ook nog misselijk in de auto. Ik ben toch niet zwanger? schoot er door mijn hoofd. David en ik hadden het er tijdens de vakantie uitgebreid over gehad dat het ons leuk leek om nog een derde kind te krijgen. Het liefst wilden we daar niet te lang mee wachten, al heb je dat niet voor het zeggen. Bovendien hadden we net een contract getekend voor een nieuw te bouwen koophuis, dus we kregen sowieso nog een druk jaar. Thuis wilde ik het toch zeker weten. Ik had nog een zwangerschapstest liggen. Al snel verschenen er twee streepjes. Zwanger! Meteen rekende ik uit wanneer de baby zou komen. In mei. Prima timing. Dan woonden we net in ons nieuwe huis.”

Geen droom

“Zes weken later kregen we onze eerste echo bij de verloskundige. Ik was moe en misselijk en mijn buik groeide ontzettend snel. Ik weet dat aan het feit dat ik voor de derde keer zwanger was. De verloskundige zette haar echoapparaat op mijn buik, keek even en haalde het er meteen weer af. ‘We gaan toch even inwendig kijken’, zei ze. Ik schrok. Was er iets mis met het kindje? David zei meteen: ‘Het zijn er twee hè?’ ‘Hier is baby 1’ zei de verloskundige wijzend naar het scherm. ‘Dit is baby 2.’ Ik moest inwendig lachen. Een tweeling leek me heel leuk.
Maar de verloskundige ging door en zei: ‘En dan gaan we nu nog even naar rechts en dan is hier nummer 3.’ Toen werd ze zelf ook stil. Dit was een heel ander verhaal. ‘Och meisje’, zei ze. Ik raakte een beetje in paniek: hoe ga ik dit allemaal doen? Vijf kinderen, onder wie een drieling. Onmogelijk! Maar meteen daarna: kloppen de hartjes wel? Gaat het goed met alle drie? Idioot hoe een moederbrein werkt. Er was ongeloof en onrust, maar ook meteen die onvoorwaardelijke liefde en bezorgdheid. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis en kregen een fotootje van de echo mee naar huis. Dat fotootje had ik echt nodig. Ik keek er vaak naar om er zeker van te zijn dat ik het niet allemaal droomde.”

Mentaal ijzersterk

“Een week later zaten we in het ziekenhuis. De gynaecologe benaderde mijn zwangerschap heel medisch. Ze vroeg ons niet of het nieuws al was geland of hoe we erin stonden, maar vertelde op zakelijke toon dat ze dacht dat het om een eeneiige tweeling en een eenling ging. Ze stelde voor de eeneiige tweeling te reduceren omdat die het grootste meeste risico vormde. Ik schrok en begon te huilen. Dit wilde ik helemaal niet, haar voorstel was voor ons geen optie. Wij wilden alle drie de baby’s een kans geven. We konden toch niet gaan kiezen, deze baby wel en deze baby’s niet?
Veertien dagen later zaten we weer tegenover de gynaecologe. Op de echo zagen ze nu, net als de verloskundige, dat het om een eeneiige drieling ging. ‘Aan zo’n zwangerschap kleven ontzettend veel risico’s voor zowel de moeder als voor de baby’s. Wat gaan jullie doen?’, vroeg ze. ‘We gaan ervoor’, was ons antwoord. Er was nog altijd twijfel en bezorgdheid bij de gynaecologe, maar ze knikte. Ik voelde me mentaal ijzersterk. Lichamelijk was het minder. Tot twintig weken ben ik heel misselijk geweest. Ik had hoofdpijn en was erg moe.
Daarna werd het iets beter. Al bleef de zwangerschap pittig, ook omdat er thuis nog twee kinderen rondliepen. Mijn geluk was misschien dat ik destijds niet werkte. Als zij sliepen of op school waren, kon ik gaan rusten. Gaandeweg de weken dijde mijn lichaam verder uit. Ik ben best tenger en niet heel groot. Mijn grootste angst was dat de bevalling te vroeg zou beginnen. Dat zou funest zijn. Tot 24 weken was er absoluut geen sprake van enige overlevingskans voor de drieling. Dus die grens moest ik echt halen.”

Drievoudige aangifte

“De meeste drielingbevallingen beginnen tussen de 30 en 32 weken. Het idee was om me met 27 weken op te nemen in het ziekenhuis. Dat hebben we kunnen uitstellen tot de 30ste week. Toen was het klaar. Mijn lichaam was op. Ik sliep slecht en had een onrustig gevoel in mijn benen waardoor ik niet stil kon liggen. Het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan.
Anderhalve week later, op zondagavond 22 maart, werden Lauren, Rosa en Nina geboren. Drie dezelfde kleine baby’s. Een voor een zag ik ze een paar seconden door de lucht zweven voordat ze in de couveuse gingen. Een magisch moment. We wisten al dat het meisjes zouden zijn en hebben ze bewust naar elkaar vernoemd. Lauren heet voluit Lauren Rosa Nina, Rosa heet Rosa Nina Lauren en Nina heet Nina Lauren Rosa.We deden dat vooral omdat we niet wisten of ze het alle drie zouden halen. Ze waren zo klein en zo fragiel, er kon van alles misgaan. Door ze naar elkaar te vernoemen, zijn ze in elk geval altijd in naam en bloed met elkaar verbonden. Het gaf nog wel wat verwarring bij de ambtenaar van de burgerlijke stand. Hij vroeg zich af of mijn man de aangifte per ongeluk drie keer had verstuurd.”

Rollercoaster

“De baby’s hebben zes weken in het ziekenhuis gelegen. Vooral omdat ze nog dipjes hadden. Tijdens zo’n dipje stoppen baby’s met ademen. Doodeng omdat je het vaak helemaal niet in de gaten hebt. Als je ze dan even onder de voetjes tikt, ademen ze weer. Pas toen ze 48 uur geen dipjes meer hadden en zelfstandig de fles konden leegdrinken, mochten ze naar huis. Omdat ik middenin coronatijd de drieling kreeg, waren alleen David en ik welkom op de kinderafdeling. Aimée en Sophie hadden hun zusjes in al die weken nog niet live gezien.
Die eerste ontmoeting na zes weken was goud. Met grote kinderogen keken ze naar het drietal in de box. Aimée zei meteen: ‘Wat zijn ze klein, er passen nog wel twee baby’s bij.’ Nou, dat dacht ik niet! Het was nu al een regelrechte rollercoaster. Vergelijk het met een achtbaan. Tijdens de zwangerschap zit je in zo’n karretje dat langzaam omhoog klimt. Je gaat vervolgens na de bevalling elke avond naar het ziekenhuis om je kindjes te zien, te voeden en te verzorgen. Thuis bereid je alles voor, de hele dag en nacht door kolf je melk. En als je dan hoort dat ze eindelijk mee mogen naar huis, roetsj je in sneltreinvaart dat verse moederschap in.
Ik leefde in het begin op een heel strak schema van voeding naar voeding. Na acht slokjes moesten de baby’s ademhalen, dus was het slokjes tellen. Alles maal drie kost veel tijd. Ondertussen ging het leven van de oudste twee natuurlijk ook gewoon door. Aan zelf slapen en eten kwam ik nauwelijks toe. Gelukkig werd er in die periode voor ons gekookt door vrienden en familie, want ik kon niet eens bedenken wat we zelf moesten eten. Het was zwaar. Maar je doet het.
Wat me erdoorheen hielp, was de gedachte dat alles maar voor even is. Ze zijn maar heel kort zo klein. Dan hebben ze je nodig, zo is het nu eenmaal. Ik ging daar gewoon in mee. Bovendien: je bent sterker dan je denkt. Die mindset hielp me enorm. Nog steeds. De drieling is nu bijna twee en ze willen nu alles zelf doen. En niet meer in de kinderwagen zitten. In plaats daarvan krijsen ze of gooien ze zich op de grond als er iets gebeurt wat hen niet zint. ‘Ik ben twee en ik zeg nee.’ Die fase. Ook daar komen we weer doorheen.”

Genietmomenten

“De tijd vliegt. Ik had mezelf voorgenomen van alles bij te houden. Tuurlijk maak ik foto’s van kleine en grote genietmomenten. Die zet ik ook mijn Instagramaccount @barunka.knul. Soms lees ik de familie-app terug waarin ik iedereen op de hoogte hield. Dan realiseer ik me altijd hoe bijzonder ons gezin eigenlijk is. En hoe iedereen meeleefde. Vrienden en familie hebben voor de drieling een doneeractie opgezet. Van dat bedrag kochten we babyspullen. Je hebt zoveel nodig, alles keer drie. Gelukkig ben ik inventief. Ik struin Markplaats af voor babyspullen en kleertjes neem ik ook wel eens over van tweelingmoeders. Dan koop ik er één setje nieuw bij.
Met die vijf meiden – ze heten van hun achternaam overigens Knul, zoiets verzin je toch niet? – is het de hele dag door druk en hectisch. Maar ik zou niet anders meer willen. Het klopt dat ik nauwelijks aan mezelf toekom. Al zorg ik er wel voor dat ik elke ochtend vijf tot tien minuten pak om te douchen en een make-upje op te doen. Mijn me-time. Pas daarna kan de dag beginnen. Gelukkig zit de drieling niet meer in de fase dat ze huilend wakker worden en direct iets willen eten of drinken. Ik hoef dus niet meteen aan de slag. Tegenwoordig hoor ik ze gezellig in bed keuvelen met elkaar. Fantastisch, want dan kan ik nog even snel een kopje koffie nemen voordat de ochtendrun begint.”

Tekst: Jolanda Hofland
Fotografie: Mariël Kolmschot
Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.