Home
Nieuwtjes
Daniëlle: ‘Terwijl we knokten voor een baby, maakte hij een ander zwanger’

Daniëlle: ‘Terwijl we knokten voor een baby, maakte hij een ander zwanger’

11 september 2023

Daniëlle (39) is ongewenst kinderloos. Tot twee jaar geleden zat ze in een jarenlang ivf-traject met haar ex-vriend Renzo (39). Toen een zwangerschap uitbleef, ging Renzo vreemd. En werd vader. “Ik krijste als een gewond dier.”

Daniëlle: “Achteraf zie ik pas hoe zwaar het medische traject is geweest en welke invloed het heeft gehad op onze relatie. Toen ik er middenin zat, zag ik dat niet. Sloot ik mijn ogen voor de frustraties van Renzo, mijn toenmalige echtgenoot. Ik ging volledig voorbij aan zijn behoeften en gevoelens. Alleen zwanger worden telde op dat moment, daar moest alles voor wijken.
Daarmee praat ik echt niet goed wat hij heeft gedaan, maar ik wil wel mijn eigen aandeel benoemen. Ik heb óók fouten gemaakt. Alleen vind ik die fouten niet zo groot, dat je dan meteen maar vreemd mag gaan. Absoluut niet zelfs. Hij had eerder aan de bel moeten trekken. Eerlijk moeten aangeven dat ons kinderwenstraject voor hem niet meer werkte. Ik weet niet of ik daarnaar had willen luisteren, zo eerlijk ben ik wel. Maar iemand besodemieteren en dan ook nog eens onbeschermd seks hebben, is bijna misdadig. Hoe ongelukkig hij zich ook voelde, hoe verliefd hij misschien ook was, hij had kunnen weten dat hij daarmee het risico liep om een ander te bezwangeren.”

Kinderen ‘nemen’

“In het begin van onze relatie was ik naïef. Ik had mijn toekomst helemaal uitgestippeld en dacht toen nog dat je kinderen ‘gewoon nam’. Renzo en ik ontmoetten elkaar op mijn twintigste in de kroeg. In het begin was ik van vrijheid blijheid. Ik wilde eerst genieten van het leven: stappen, reizen maken, daarna sparen voor een eigen huis en een uitzet bij elkaar verzamelen. Rond mijn dertigste wilde ik moeder zijn, een jaar ervoor zou ik aan het hoofdstuk kinderen beginnen. Zo simpel dacht ik.
Het eerste deel liep keurig volgens plan. Renzo en ik trouwden, gingen backpacken door Zuid-Amerika, trokken door China. Ik werkte veel onregelmatige diensten in de zorg, waardoor we geld konden sparen en een eengezinswoning konden kopen in mijn geboortedorp. En hele series pannen, glazen, borden en bestek stonden te stralen in de kast. We hadden nog net geen babykamer ingericht, maar op een zonnebank na stond er niets in het daarvoor bedoelde kamertje.
Jubelend stopte ik een maand voor mijn 29e verjaardag met de pil. We waren klaar voor een kind. Ik was diep teleurgesteld, toen ik een maand later nog niet zwanger was. Noch de maand erop. En ook in de maanden daarna baalde ik iedere keer als ik toch weer ongesteld werd. Na een maand of vijf zonk de moed me in mijn schoenen. Waarom lukte het niet? Al mijn jeugdvriendinnen kregen kinderen. De voetbalmaten van Renzo organiseerden bijna vaker een kraamfeest dan een zuipfeest en om ons heen zag ik alleen maar zwangere buiken.
Na een jaar gingen we naar de huisarts. Eerst wilde hij ons nog wegsturen, we waren immers jong, tijd genoeg het nog even aan te kijken, maar ik zei dat ik het echt niet meer trok. Daarop werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis en startte ons kinderwenstraject. Het zaad van Renzo werd getest en was gelukkig prima, alleen wat traag. Daarna kreeg ik allerlei vervelende en ingrijpende onderzoeken. Zo werden mijn eileiders bijvoorbeeld doorgespoten met vloeistof. Dat voelde naar, maar ik piepte niet, alles voor de goede zaak.”

Seks op de klok

“Ondertussen gebruikten we ovulatietesten en werd seks iets wat we ‘op de klok’ deden. Alle spontaniteit was weg. Het was niet langer: ‘Kom hier schatje, ik heb zin in je’, maar ‘Je moet nú komen, want mijn eisprong dient zich aan’. In het begin vond Renzo het nog wel grappig. Dan schepte hij een beetje op tegen zijn vrienden dat we in een ‘wilde week’ zaten en dat hij spierpijn ‘down under’ had, omdat we het zo vaak deden. Maar naarmate de maanden voorbij gingen en een zwangerschap uitbleef, vond hij het niet meer zo grappig. Seks was ook weinig liefdevol. Het was even snel op en neer en klaarkomen. Vervolgens lag ik een half uur met mijn benen omhoog en daarna stapten we uit bed en gingen ieder ons weg. Heel klinisch.
Toen zelfs temperaturen en checken niet meer hielp en er medisch geen enkele aanwijzing werd gevonden, werd het tijd voor stap twee: IUI. Een medische behandeling waarbij met een dun slangetje zaadcellen van Renzo in mijn baarmoeder werden gebracht. We hadden er veel verwachtingen van, maar IUI bleek helaas niet het wondermiddel waarop we hoopten. En na vijf pogingen vond onze fertiliteitsarts het tijd voor een meer rigoureuzere stap: ivf. Daarbij werden er eerst met een punctie eicellen bij mij weggenomen. Die werden in een reageerbuis samengevoegd met het sperma van Renzo en later als embryo weer ingebracht. Volgens onze arts moesten we daar goed over nadenken, want hij noemde dit traject best heel ingrijpend voor je relatie. Ik kan me niet eens meer herinneren dat Renzo en ik over de consequenties hebben gesproken. Voordat we de spreekkamer uit liepen, had ik al geroepen dat we dat uiteráárd zouden doen. Het verlangen naar een kind was immens groot.”

Flink wat geruzie

“Om een goede eisprong op te wekken moest ik hormonen spuiten. Daar werd ik knetterchagrijnig van. Die buien zorgden voor flink wat geruzie tussen ons, maar dat nam ik op de koop toe. Andersom klaagde Renzo dat hij het thuis niet meer zo gezellig vond. Als we weer eens clashten of als ik de hele dag bloedchagrijnig op hem had gereageerd, had hij niet veel zin om nog te vrijen. Er waren ook momenten dat hij juist wel opgewonden was, maar niets mocht doen, omdat het een week voor de plaatsing was en hij dan omwille van de bewegelijkheid zijn zaadlozing moest sparen. En de keren dat hij naar het ziekenhuis moest om daar in een apart kamertje met een Playboy zich terug te trekken om dan een bekertje zaadcellen te produceren, vond hij ook niet tof.
Maar ik luisterde amper naar zijn argumenten. Hij moest niet zo zeuren, vond ik. Hij was niet degene die alles moest ondergaan, hij hoefde alleen maar het leuke gedeelte in te vullen. Dat dat echt anders had gemoeten, zie ik nu ook wel in, want daarmee heb ik de deur opengezet voor hem om te gaan vluchten in de armen van een andere vrouw.”

Babygeneuzel

“Helemaal niets heb ik in de gaten gehad. Ik denk omdat ik zo bezeten was van het zwanger worden, dat ik niet besefte dat Renzo steeds vaker ‘overwerkte’. Naar zijn verhalen over zijn werk, luisterde ik maar half. Ik miste hem ook niet als hij niet thuis was. Ik vermaakte me met dagdromen over babynamen of vergaapte me aan babygeneuzel, zoals Renzo dat noemde. Ik kon uren zoeken op Pinterest naar leuke kinderkamers of wandelwagens.
Ik was er werkelijk 24 uur per dag mee bezig. Na elke vruchtbaarheidspoging voelde ik me ook een beetje zwanger. Maar vooral na de ivf-terugplaatsingen was ik er iedere keer heilig van overtuigd. Dan rekende ik meteen verder: over twee weken kan ik testen, dan-en-dan krijg ik mijn eerste echo. Ik telde negen maanden verder naar de uitgerekende datum en zette zelfs al een hartje in mijn agenda.
Dat Renzo veel minder enthousiast was, leek me niet te deren. Ik dacht altijd dat het vanzelf goed zou komen, als het eenmaal gelukt was. Daardoor zag ik ook niet dat hij ondertussen steun zocht bij een collega op zijn werk. Zij kon hem blijkbaar wel geven wat ik niet meer deed: liefde, aandacht, passie en begrip voor zijn situatie.”

Woedend en verdrietig

“Het moment waarop hij mij vertelde dat hij wilde scheiden, omdat hij smoorverliefd was op een ander en een aantal keer vreemd was gegaan, kan ik amper herinneren. Die woorden kwamen niet echt bij me binnen. Maar toen hij zei: ‘en deze vrouw is nu zwanger van mij’, heb ik alles bij elkaar gegild. Ik heb echt gekrijst als een gewond dier en trok als een waanzinnige aan zijn haren, terwijl ik hem sloeg en schopte. Ook smeet ik allemaal spullen door de kamer. Ik was woedend, maar bovenal verdrietig. Intens verdrietig. Hoe kon hij mij dit aan doen?
Ik schreeuwde dat zijn minnares het weg moest laten halen, dat zij niet zwanger van hem mocht zijn. Renzo reageerde nauwelijks op mijn gescheld. Hij keek me alleen maar aan met een blik van: doe jij maar eens even normaal. Renzo was klaar met mij, met ons huwelijk en dat zei hij me ook, heel rustig. Natuurlijk ging hij haar niet haar dwingen tot een abortus. Het idee alleen al. Hij wilde niets liever dan vader worden. Woorden die letterlijk door mijn ziel sneden. Het feit dat Renzo een bom onder ons huwelijk had geplaatst, deed me ook veel minder dan de boodschap dat die vrouw zijn kind droeg. Ik wilde helemaal niet scheiden, hield van Renzo, maar dat liefdesverdriet viel in het niet bij de pijn om deze zwangerschap. Daarmee hadden zij samen mijn hartenwens afgepakt.”

Kinderwagen

“We zijn nu een jaar verder. De scheiding is er net een paar maanden door. Redelijk snel, we hadden een gezamenlijke mediator en er was weinig te verdelen. Renzo is bij zijn elf jaar jongere vriendin ingetrokken, ik ben in onze woning blijven wonen. Hij hoefde geen geld van de overwaarde, wilde zo snel mogelijk zijn naam van de hypotheekakte af en weg. Kwam goed uit, want ik wilde hem ook zo min mogelijk zien.
Dat is best een uitdaging. Renzo en ik wonen twee dorpen uit elkaar. Heel soms zie ik zijn auto geparkeerd staan bij de supermarkt, waar we allebei boodschappen doen. Dan rijd ik direct terug naar huis. Gelukkig ben ik pas één keer Renzo en zijn vriendin tegengekomen met de kinderwagen. Dat was vlak voor de bouwmarkt. Ik kon niks in de wagen zien liggen, maar ik heb echt staan overgeven van ellende in de bosjes. Ik vond het zo erg…”

Te oud voor een kind

“Buiten het feit dat Renzo nu wel heeft wat wij samen zo graag wilden, vind ik het ook zo erg dat mijn droom nu helemaal over is. Even heb ik getwijfeld of ik het alleen zou gaan doen of met een spermadonor, maar nee, ik ben al 39. Dat vind ik te oud. Bovendien denk ik dat ik onvruchtbaar ben, want het lag dus duidelijk niet aan Renzo. Ook moet ik er niet aan denken dat hele proces in m’n eentje door te maken.
Mijn moeder houdt hoop. Die zegt: ‘Jij en Renzo waren geen match, wie weet ben je met een andere man zo zwanger.’ Ivf wordt tot 42 jaar vergoed, maar kan nog in Nederland tot 45 jaar. Mijn ouders willen daar eventueel wel voor betalen. In theorie zou ik dus nog voor een kind kunnen gaan, als ik een leuke man zou tegenkomen, maar ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken weer dat hele proces in te gaan. Het is zo’n emotioneel zware periode geweest. Bovendien ben ik al het vertrouwen in mannen kwijt. Ik denk niet dat ik snel nog een nieuwe relatie aandurf. Ik heb tijd nodig te helen en te rouwen. Rouwen om het kind dat ik nooit zal krijgen, maar mijn ex-man wel heeft.”

Vriendin’s favoriet

Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.