Daphne (46) voelt zich schuldig naar haar overleden vriendin toe

29 augustus 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Daphne (46) voelt zich schuldig naar haar overleden vriendin toe.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Mijn vader is overleden aan longkanker, toen ik tien was. Mijn moeder heeft hem tot het einde toe thuis verzorgd. Daar heb ik veel respect voor. Het betekende echter ook dat mijn zusje en ik de hele lijdensweg van mijn vader van dichtbij hebben meegekregen, van dag tot dag.

Angsten

Dat heeft enorm veel impact op me gehad. Ik heb er angsten aan overgehouden en een verlate stressstoornis. Wat me het allermeest beangstigt, is de dood. Alleen al bij de gedachte eraan kan ik gaan hyperventileren.

Toen mijn vriendin Imke een kleine twee jaar geleden op een ochtend onverwacht voor mijn deur stond, wist ik meteen dat er iets aan de hand moest zijn. We woonden op ruim een halfuur rijden van elkaar en kwamen nooit langs zonder van tevoren te bellen. Imke en ik kenden elkaar toen al bijna vijfentwintig jaar, sinds onze studiejaren. Na al die tijd zagen we elkaar nog steeds zeker eens per maand.

Borstkanker

Aan de keukentafel barstte Imke in hartverscheurend snikken uit. Er was borstkanker bij haar geconstateerd, in een vergevorderd stadium, met uitzaaiingen. Niets meer aan te doen. De artsen gaven haar nog maximaal een jaar. Op het moment dat ik twee uur later de voordeur weer achter haar dichtdeed, begon ik te trillen over mijn hele lijf. En toen stortte ik in. Zo groot was de schok.

Onophoudelijke gedachten

Mijn gedachten aan Imke gingen vanaf dat
moment onvermijdelijk gepaard met gedachten aan de dood. Dat onderwerp dat ik al mijn hele leven lang probeerde weg te blokken. Maar ik dacht nu elke dag meerdere keren aan haar, soms bijna onophoudelijk. Ik kreeg weer last van oude angsten en ’s nachts lag ik vaak nog uren te piekeren. Het beheerste mijn leven. Maar ik kon mezelf er niet toe zetten om nog met Imke af te spreken. Ik begon smoesjes te verzinnen, gevolgd door vage beloften dat ik ‘snel’ weer langs zou komen. Gezin, werk, ik vond altijd wel iets waar ik het ‘druk’ mee had. Soms geloofde ik het zelf.

Verdriet

Zelfs appen vond ik al moeilijk. Vaak stond ik minutenlang te aarzelen met mijn telefoon in mijn handen, tikte en wiste ik het ene na het andere berichtje, om de telefoon vervolgens weer opzij te leggen zonder iets te sturen. Als zij me op Skype belde, nam ik meestal niet op en belde ik ook niet later terug.

Ik kon er gewoon niet mee omgaan. Al dat verdriet. Haar tranen. Haar angsten. Haar wanhoop. Na zo’n gesprek kon ik me nog dagen loodzwaar voelen, alsof ik alle ellende in me had opgezogen en die nog steeds met me meetorste. Ik voelde me zwak. Waardeloos. Zíj was toch degene die doodging, niet ik? Ik hoefde er alleen maar voor haar te zijn. Waarom kón ik dat nou niet? Wat was ik voor vriendin? Op een gegeven moment hoorde ik ook niets meer van Imke. Ik denk dat ze toen haar conclusies had getrokken. En naarmate de stilte tussen ons zich oprekte, werd de drempel om alsnog iets te laten horen alsmaar hoger.

Niet meer gesproken

Begin vorig jaar is Imke overleden, niet onverwacht dus, maar toch nog heel snel. Ik had haar toen al een paar maanden niet meer gesproken. Naar de crematie ben ik wel gegaan, met lood in mijn schoenen. Na de dienst ben ik meteen naar huis gegaan, om vooral maar niemand te hoeven spreken.
Het schuldgevoel lijkt mettertijd alleen maar groter te worden. Dat ik het moeilijk vond, mede door mijn verleden, daar kon ik niets aan doen. Maar dan had ik dát toch kunnen vertellen? Af en toe een kaartje kunnen sturen? Alles was beter geweest dan niets. Ik heb het laten afweten, op de ergst mogelijke manier. Juist op het moment dat Imke me nodig had, kon ik het niet opbrengen om zelfs maar naar haar te luisteren. Om er simpelweg te zijn. Een vriendin als ik wens je toch niemand toe?”

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.