Evelien ontmoette de moordenaar van haar dochter: ‘Voor mij is hij geen mens, maar een monster’

Tekst: Redactie Vriendin

27 augustus 2021

Het is inmiddels drie jaar geleden dat Sofie, de dochter van Evelien, door haar ex-partner werd vermoord. Negen maanden later kreeg ze de vraag of ze de dader zou willen ontmoeten.

Evelien: “Ik heb altijd gedacht dat ik hem nooit zou willen ontmoeten. Hij heeft immers wat mij het meest lief is afgenomen. Mijn hart huilt al drie jaar lang iedere dag. Het verdriet om Sofie wordt niet minder, maar juist iedere dag een beetje meer nu ik echt besef dat ze nooit meer terugkomt.”

Hecht team

“Sofie was het enige kind van mij en mijn man Rogier. Allebei waren we stapelgek op haar en we vormden een hecht team met z’n drieën. Waar Sofie ook kwam, ze maakte altijd veel indruk. Met haar felblauwe ogen en lange, blonde krullen was ze een opvallende verschijning, maar haar lieve karakter maakte haar vooral geliefd bij de mensen om haar heen.

Sofie genoot echt van het leven. Ze zat op hockey, voetbalde en was lid van een studievereniging. Ook was ze net begonnen met haar studie Communicatie waar ze het ontzettend naar haar zin had. Ze wilde graag op kamers, maar besloot het eerste studiejaar nog thuis te blijven wonen. Daar waren mijn man en ik stiekem heel blij mee. We genoten van de gezelligheid die ze meebracht.”

Nieuwe vriend

“Vlak voor ze aan haar nieuwe studie begon, had ze haar vriend leren kennen. Het duurde niet lang voordat Sofie hem aan ons voorstelde en ik weet nog goed hoe blij ik voor haar was. Rogier en ik zagen dat hij totaal anders was dan haar, maar wilden dat niet gelijk tegen haar zeggen. Bovendien vonden we het vooral belangrijk dat Sofie gelukkig was en daar leek het op. Ze ondernamen veel leuke dingen samen en Sofie was echt gek op hem.

Na een paar maanden merkte ze wel dat haar gevoel voor hem minder werd. Ze wist niet zo goed hoe ze het tegen hem moest zeggen en daarom kwam ze ermee naar mij. Ik adviseerde haar om eerlijk tegen hem te zijn en hem te vertellen waar ze mee zat. ‘Maar ik ben bang dat hij dan zo boos wordt mam’, antwoordde ze. Ze begon te huilen en zei dat hij wel vaker een woede-uitbarsting had en dat ze dan bang voor hem was. Er bekroop mij meteen een vreemd gevoel. Ik pakte Sofie stevig vast en beloofde haar dat ik er altijd voor haar zou zijn. Dat ik haar een paar dagen later niet heb kunnen beschermen, voelt daarom nog steeds als falen. Ik heb mijn belofte voor mijn gevoel niet waar kunnen maken.”

Ongerust

“Ik besprak die avond met Rogier wat Sofie die middag tegen me had verteld. Ook hem zat het niet lekker en hij besloot met haar te praten. Twee dagen daarna vertelde ze onder het eten dat ze het uit zou gaan maken. Na het eten trok ze haar jas aan en stapte ze op de fiets. Geen moment schoot het door de hoofden van Rogier en mij dat we haar nooit meer levend terug zouden zien. Nee, we wisten dat dit niet de ideale man was voor haar, maar dat hij haar iets aan zou doen hadden we nooit verwacht.

Toen Sofie na anderhalf uur nog niet terug was, begon ik me zorgen te maken. Rogier stelde me gerust en zei dat ze vast nog even langs een vriendin was gegaan. Ik had Sofie ondertussen al een paar keer gebeld, maar ze nam niet op en ook op mijn WhatsApp-berichten reageerde ze niet meer. Dat was niets voor haar en hoe later het werd, hoe meer zorgen ik me begon te maken. Ik belde haar vriendinnen, maar daar was ze niet. Ook haar beste vriend kon haar al een paar uur niet bereiken.”

Vermoord

“Rogier besloot de politie te bellen en ze beloofden langs te gaan op het adres van haar vriend. Sofie was ondertussen al ruim vier uur weg en ik raakte langzaam in paniek. Toen een half uur later de bel ging, wist ik meteen dat het mis was. De agenten kwamen binnen en vroegen of ze even mochten zitten. Ze hoefden eigenlijk al niets meer te zeggen, want ik zag in hun ogen wat er aan de hand was. Sofie was vermoord door haar (ex)-vriend. Hij kon het niet aan dat ze de relatie wilde verbreken en heeft haar met messteken om het leven gebracht.

De dagen daarna gingen in een roes aan ons voorbij. Opeens moesten we het afscheid regelen van onze zo geliefde dochter. Ik heb nachten gehuild, geschreeuwd en was boos op de hele wereld. Hoe kon een jongen van 22 jaar onze dochter met messteken hebben vermoord? Hoe kon Sofie na 20 jaar het leven al moeten verlaten, haar leven was toch juist net begonnen? Als ik denk aan hoe bang ze moet zijn geweest, word ik nog steeds helemaal gek. Ik heb haar altijd beloofd te beschermen, maar juist op het moment dat ze haar vader en mij het hardste nodig had, waren we er niet.”

Zwart gat

“Haar uitvaart was overweldigend. Vrienden regelden een stille tocht en het leek alsof het halve land was gekomen. Ik wist wel dat Sofie geliefd was, maar dat zo veel mensen haar een laatste eer wilden bewijzen, liet nog eens extra zien wat voor mooi meisje ze was. De kerkdienst duurde lang, want er werden veel woordjes gedaan. Haar vriendengroep omschreef Sofie als ‘de vriendin die je iedereen gunt’. Ik weet nog goed dat het door mijn hoofd schoot dat zij ook precies de dochter was die je iedereen gunt. Precies op dat moment keek Rogier me aan en knikte hij. Hij dacht precies hetzelfde. Sofie was onze lot uit de loterij.

De weken na haar uitvaart viel ik in een zwart gat. Ik leek wel verdoofd en lag hele dagen in bed. Ik had nergens zin in en de toekomst zag ik voor me als een zwarte tunnel. In alles miste ik Sofie. Ik kon maanden niet in haar slaapkamer komen en vond het zelfs moeilijk om haar vrienden te zien. Toch heb ik tegen hen gezegd dat ze altijd welkom zijn en gelukkig kwamen ze geregeld langs.”

Ontmoeting

“Na negen maanden kregen Rogier en ik de vraag of we de moordenaar van Sofie zouden willen ontmoeten. Rogier wist meteen dat hij dit absoluut niet wilde en dat respecteerde ik. Ik heb heel lang getwijfeld, maar heb er uiteindelijk voor gekozen om wel het gesprek met hem aan te gaan. Ik wilde recht in zijn gezicht zeggen dat hij niet alleen het leven van onze prachtige dochter heeft verwoest, maar ook dat van veel mensen om haar heen. Ik wilde hem vertellen dat hij geen mens is, maar een beest. Dat ik hoop dat hij nooit meer gelukkig zal worden en dat geen straf voor hem te veel is. Hij komt immers over een aantal jaar weer vrij, maar wij hebben levenslang en krijgen Sofie nooit meer terug.

Weken heb ik me voorbereid en een emotionele brief geschreven waarin alles stond wat ik tegen hem wilde zeggen. Met een steen in mijn maag ging ik naar de gevangenis waar een maatschappelijk werkster me meenam. Ze bleef er tijdens het gesprek bij. Met knikkende knieën liep ik naar de ruimte waar hij al zat te wachten. Zodra ik hem zag stortte ik in en begon ik te huilen. Ik kreeg geen woord meer uit mijn keel en kon alleen maar hevig snikken. Ik wilde zoveel zeggen, maar het lukte me gewoon echt niet.

Ik heb de brief daar achtergelaten en ben vrij snel weer naar huis gegaan. Thuis ving Rogier me op. Samen hebben we naar Sofie haar lievelingsmuziek geluisterd en aten we haar favoriete gerecht. Rogier zei dat hij trots op me was, maar zelf baalde ik dat ik haar moordenaar niet heb kunnen zeggen wat voor monster hij is. Want dat is hij voor mij. Hij is geen mens, maar een monster. Ik vind zelfs dat hij geen recht op leven heeft. Laatst las ik een verhaal van een moeder die de moordenaar van haar zoon heeft vergeven. Ik heb daar veel respect voor, want ik ben daar zelf nog mijlenver van verwijderd. Ik denk ook dat ik dat nooit ga kunnen. Hij heeft mijn dochter, mijn ziel en zaligheid, van mij afgenomen en ik zal voor altijd verder moeten leven zonder haar.”

Emigreren

“Rogier en ik hebben besloten om te emigreren naar het buitenland. We willen alles achter ons laten en in het land waar we iedere zomer met Sofie naartoe gingen en waar we prachtige herinneringen met haar hebben gemaakt, opnieuw beginnen. Als je aan Sofie vroeg wat haar toekomstdroom was, dan zei ze altijd: emigreren naar Italië. Rogier en ik gaan die droom namens haar waarmaken en ik weet zeker dat ze bij ons is. We emigreren niet met z’n tweeën, maar met z’n drieën want Soof emigreert in hart en gedachten gewoon met ons mee.

Ook nu lijkt de tunnel nog vaak genoeg oneindig en ik denk niet dat ik ooit nog echt gelukkig ga worden, maar heel af en toe zie ik weer wat licht en daar klamp ik me met alles wat ik heb aan vast. Voor Sofie.”

Tekst: Lisa Schoenmaker