Eveline: ‘Ik zou vast door het ijs zakken bij de proeverij’

Tekst: Redactie Vriendin

27 augustus 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

Ook al ben ik een gematigd wijndrinker, Emiel en ik organiseren wijnproeverijen. Soms bloedserieus. Vaker nog met een knipoog. Want een cafetariamedewerker eet ook niet elke dag frietjes. En heus niet elke psycholoog heeft zelf een burn-out gehad.

Wijn

Wijn is interessant. Sprankelend. En complex. Voor de liefhebbers ontwierpen wij in Villa Verte een wijnkelder. Gasten zoeken vóór het avondeten of bij een borrel in de tuin hun favoriet uit. Anderen komen langs voor een proeverij. Maar een frisje of een glas melk is altijd prima!

Na een paar ‘arrangementen’ -een meerdaags verblijf bij ons met een wijnfeestje-, in het Nederlands te hebben gehad, kwam daar de dag dat de eerste Franse groep boekte. Supernerveus was ik. Want hoe vertelde ik over wijnranken en zonnekracht bij druiven in het Frans? Tegen échte Fransen, wijndrinkers bij uitstek. Ik had geen idee. Ik studeerde en oefende tot ik er buikpijn van had.

Proeverij

Op een warme dag arriveerden ze, de families C. en D. Mochten ze meteen even met z’n viertjes het zwembad in? De reis was lang en stoffig geweest.
Perfect tevreden dobberden ze in het water. Deelden een flesje huisrosé. En schoven aan bij het eten. Ze waren aardig en complimenteus. Maar, zo dacht ik, ik zou vast door het ijs zakken bij de proeverij. Dan merkten ze vast hoe ik brabbelde en hoe weinig ik wist over druivenstokken uit de vorige eeuw…

Ik telde af en nam een maagtablet. Daar kwamen ze de trap af. Vrolijk. Opnieuw vol lieve woorden. Ik kletste honderduit en het leek hen niets te doen dat ik de syrahdruiven met de merlotdruiven verwisselde. Braaf schreven ze hun papiertjes vol. En lachten.
Ik vertelde mijn verhaal. Zij vulden aan en spraken trots over hun eigen regio, Frans Baskenland, en de wijnen daar. Langzaam zakten de zenuwen, maar dat kon ook door het tabletje komen.

Perfect

Twee uur later stommelden ze weer de trap op. Twee dagen later checkten ze uit. Die laatste avond dronken ze de wijn die hun favoriet werd bij de proeverij. Alles was perfect, zeiden ze. Ik bloosde ervan.
‘Dat ging best goed’, zei ik tegen Emiel nadat we ze hadden uitgezwaaid. Hij knikte. Het zwembad zag er maar leeg uit zonder de families D. en C.

Trots

Vier dagen na hun vertrek belt de postbode aan. ‘Un paquet pour la Villa Verte!’ Ze straalt met de grote doos in haar handen. Op de sticker de voornaam van mevrouw C.
‘Misschien hebben ze per ongeluk een handdoek meegenomen?’ Ik blijf raden terwijl Emiel het karton opensnijdt. Daar komt een schapenkaas. Kersenjam. Piment-d’espelettekruiden. Macarons. En een handgeschreven kaart uit Bayonne. ‘Omdat wij trots zijn op onze eigen regio, maar ook op jullie twee.’

Twee piepkleine druppeltjes rollen over mijn wang. Het is geen wijn, zoals bij de proeverij, maar toch… als ik mijn lippen aflik proef ik een beetje zilt van de Atlantische oceaan, de zee vlakbij Bayonne.
Of is het stiekem toch wat anders?

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.