Hansjes biologische moeder wilde na hun ontmoeting geen contact meer

9 februari 2023

Omdat haar biologische moeder niet voor haar kon zorgen, werd Hansje (44) drie maanden na haar geboorte geadopteerd. Achttien jaar later zagen ze elkaar weer terug. Hoewel Hansje geen verwachtingen had, liep de ontmoeting uit tot een grote teleurstelling.

Hansje: “Ik heb altijd geweten dat ik als baby geaopteerd ben. Volgens mijn ouders had mijn biologische moeder me als baby afgestaan, omdat ze heel erg jong was en niet voor mij kon zorgen. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar eenmaal in de puberteit werd ik steeds nieuwsgieriger naar mijn biologische moeder. Wie was ze? En wie was ik eigenlijk zelf? Omdat ik op zoek was naar antwoorden, keek ik op mijn vijftiende stiekem mijn vaccinatieboekje van vroeger in. Mijn moeder zei altijd dat dat niet mocht, omdat ik anders achter mijn echte achternaam zou komen, maar ik moest het gewoon weten. Dat ik door mijn biologische moeder Natasja was genoemd wist ik trouwens al -die naam stond op mijn foto-album van het kindertehuis-, maar mijn achternaam wist ik dus nog niet. Totdat ik hem na al die jaren opeens zag staan.”

Op zoek

“Na deze vondst droeg ik opeens een geheim met me mee. Voor mij voelde dat heel dubbel. Het was fijn om te weten hoe ik als baby heette, maar het feit dat ik het geheim moest houden, voelde niet goed. Daarom dacht ik: dan moet ik ook maar op zoek gaan naar mijn biologische moeder. Toen ik het vertelde aan mijn moeder, zei ze dat ze er al rekening mee had gehouden. Ze wist dat het ooit zou komen, maar ergens merkte ik dat het voor haar als een soort afwijzing voelde. Alsof zij niet goed genoeg was voor mij. Dat was niet het geval, maar ik wilde gewoon meer over mijn eigen achtergrond weten.”

Waarschuwing

“De eerste stap daarin ondernam ik in datzelfde jaar. Zo zocht ik contact met een instantie die gespecialiseerd was in het zoeken naar de biologische familie van geadopteerden en ook eventuele ontmoetingen begeleidde. Er volgden meerdere gesprekken waarbij er vooral werd gekeken of ik de zoektocht mentaal wel aankon. Het zou namelijk best een zware, emotionele belasting kunnen worden, dus stel dat ik al niet lekker in mijn vel zat, dan kon ik het beter nog even uitstellen. Iets wat mij overigens niet tegenhield. Ik wilde heel graag een zoektocht naar mijn biologische moeder beginnen en kreeg daar op mijn zeventiende uiteindelijk toestemming voor. De medewerker van de instantie drukte me daarbij wel op het hart dat ik beter geen verwachtingen kon hebben. Niet alle moeders wilden volgens hem graag hun kind ontmoeten, dus het kon goed zijn dat ik een ‘nee’ zou krijgen. Voor mij was dat prima. Ik was allang blij dat ik mijn geboortenaam wist. Mocht ik mijn biologische moeder dan ook nog kunnen ontmoeten, dan was dat mooi meegenomen.”

Verrassing

“Op mijn achttiende kreeg ik het bericht dat mijn biologische moeder geen contact wilde. Oke, dacht ik, dan is het zo. Wel kon er een procedure worden gestart, zodat ik mijn adoptiedossier kon inzien. Voor mij kwam dat als een mooie verrassing. Dan was er in ieder geval iets wat ik nog te weten kon komen.”

Verkeerd adres

“Ondertussen focuste ik me vooral op school. Ik was net begonnen met volwassenonderwijs en vastbesloten om dat jaar mijn havo-diploma te behalen. Totaal onverwachts werd ik in die periode gebeld door de instantie dat mijn biologische moeder alsnog had ingestemd met een ontmoeting. Het bleek dat de brief met de eerste contactpoging naar een verkeerd adres was gestuurd. Mijn biologische moeder had hem dus nooit ontvangen en toen de medewerker daarachter kwam, had hij de brief alsnog naar het goede adres gestuurd. Dit geheel buiten mijn medeweten om, dus voor mij kwam deze onwenteling echt compleet uit de lucht vallen. Vooral ook omdat mijn biologische moeder meteen ja had gezegd. Ze wilde me ontmoeten. Boos hoorde ik het aan. Waarom had de medewerker niet met mij overlegd of ik nog steeds contact wilde? Ik had het net allemaal een plek gegeven en plotseling zat ik weer midden in mijn adoptieverleden.”

Bellen

“Ondanks al mijn gemixte emoties stemde ik in met een ontmoeting. De afspraak om dit via de medewerker te regelen, was snel gemaakt. Voordat ik het wist, zat ik dus bij hem op kantoor. Het bleek dat mijn biologische moeder eerder om mijn telefoonnummer had gevraagd, maar dat de medewerker dat niet wilde geven. Hij was ervanuit gegaan dat ik dat niet wilde, maar dat wilde ik juist wel. Daarom besloot hij haar in mijn bijzijn direct te bellen.
Dat hij eigenlijk met mijn haar had afgesproken om dat alleen op een bepaald tijdstip te doen, was hij denk ik even vergeten. Geïrriteerd nam mijn biologische moeder dus op en zei dat ze niet kon bellen. Vervolgens hing ze weer op. Later belde de medewerker haar opnieuw om mijn telefoon te geven. Zo kon ze zelf bepalen wanneer ze mij wilde bellen en dat deed ze twee weken voor onze geplande ontmoeting.”

Veel overeenkomsten

“Het telefoongesprek was heel gezellig en bijzonder. Zo kwamen we erachter dat we allebei van appeltaart hielden en graag gek deden. Echt de diepte gingen we nog niet in, maar voor mij was het bijna een feestje van herkenning. Dat mijn biologische moeder duidelijk aangaf dat ze het bij één ontmoeting wilde houden, was voor mij oké. Ik had geen verwachtingen van mijn biologische moeder, maar wilde haar wel wat dingen vragen.”

Eerder afspreken

“Twee weken later zagen we elkaar op de afgesproken plek. Een uur eerder weliswaar in een café vlakbij, want we vonden al die regeltjes van de instantie (we moesten bijvoorbeeld eerst allebei plaatsnemen in een andere kamer en als het dan goed voelde, konden we besluiten om elkaar te zien) maar onzin.”

Heel gesloten

“De ontmoeting voelde een beetje zakelijk. Het was niet warm of gezellig zoals het telefoongesprek en ik kon duidelijk merken dat het voor haar een ‘moetje’ was. Alsof ze de knop had omgedraaid. Nadat we aan een tafeltje hadden plaatsgenomen, stelde ik haar mijn vragen. Of ze na mij bijvoorbeeld nog kinderen had gekregen (haar antwoord was nee) en of ze broers of zussen had. Ook vroeg ik haar waarom ze mij ter adoptie had afgestaan en wie mijn vader was, maar daar gaf ze geen antwoord op. Sowieso beantwoordde ze veel vragen niet, ze stelde ze liever aan mij. Zo wilde ze weten in wat voor gezin ik terecht was gekomen. En of ze de juiste keuze had gemaakt. Ik hoorde mezelf overal globaal antwoord op geven, maar bleef zelf met nogal wat dingen zitten. Ik merkte aan alles dat ze heel gesloten was.”

Volle laag

“Na ons gesprek in het café liepen we samen naar de afgesproken plek waar we de medewerker van de instantie zouden zien. Daar ging mijn biologische moeder helemaal tegen hem tekeer. Dat hij alles verkeerd had gedaan en hij voor haar niks waard was. Woedend stoof ze vervolgens weg en plotseling zat ik daar alleen.”

Verwerkingsproces

“Een beetje in shock bleef ik achter. Ik had geen idee wat er opeens gebeurd was, maar het werd me meteen duidelijk dat ik mijn biologische moeder nooit meer zou zien. Ze was heel duidelijk geweest dat het voor haar om een eenmalige ontmoeting ging en dat ze mij verder niet meer in haar leven wilde. Voor mij kostte het best wat tijd om dat allemaal te verwerken. Vooral toen ik later zelf moeder werd, kwam alles wat er gebeurd was, hard binnen. Ik besefte dat ik niks wist over mijn eigen geboorte en hoe de zwangerschap van mij was geweest. Ook merkte ik dat ik het in het begin best moeilijk vond om me aan mijn kinderen te hechten. Ik denk omdat ik dat ik als baby zelf ook niet had ervaren.”

Toch een beetje liefde

“Inmiddels is het ruim 25 jaar geleden dat ik mijn biologische moeder voor het eerst zag. Hoewel ik ons contact daarna liever anders had gezien, heb ik er geen spijt van dat ik naar haar op zoek ben gegaan. Ik weet nu in ieder geval wie ze is en ondanks alles voel ik toch een beetje liefde voor haar. Dankzij haar ben ik nu hier, want ze had er destijds ook voor kunnen kiezen om mij niet geboren te laten worden. En als dat niet was gebeurd, dan hadden mijn kinderen ook nooit bestaan, dus vooral voor dat ben ik haar dankbaar. Ik had haar alleen ook graag de liefde en warmte van haar kleinkinderen gegund, want dat mist ze nu allemaal.”

Tekst: Renée Brouwer
Beeld: eigen foto

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.