Het jaar van Frans Bauer: aan uitstellen doet hij niet meer

31 december 2024

Hij vierde maar liefst vier jubilea – zijn vijftigste verjaardag, zijn huwelijksdag, een recordaantal optredens in Ahoy én het twintigjarig bestaan van de tv-serie De Bauers. Maar er waren ook zorgen, bijvoorbeeld om de gezondheid van zijn moeder. Dat 2024 een bijzonder jaar was voor Frans Bauer, staat vast.

Dat Frans Bauer kan zingen, weet inmiddels iedereen. Maar dat hij ook een geboren verhalenverteller is, ervaren we als het Vriendin-team door Frans en zijn vrouw Mariska hartelijk welkom wordt geheten in hun huis. Frans zit nog maar net in de stoel van onze visagiste of ze schatert het al uit om alle anekdotes die hij vertelt over de dingen die hij zoal in zijn lange carrière heeft meegemaakt. We zijn hier om samen met Frans terug te kijken op 2024. Het is voor hem een mooi jaar geweest. Aan de eettafel onder het schilderij dat hij van Mariska kreeg toen hij vijftig werd, blikken we terug op zes belangrijke gebeurtenissen in zijn jaar.

Eerste jaar als vijftiger

“Vorig jaar, op 30 december, werd ik vijftig. Ik zag er best tegenop. Het is een moment waarop je denkt: wat maak ik nog mee? Je beseft dat het leven niet vanzelfsprekend is. Al die optredens in het land, al die festijnen waar ik mag komen zingen, dat beschouw ik als iets bijzonders. Dit jaar vroeg ik me ook af wat ik nog wilde presteren, waar ik voor wilde gaan. Ik had dat duet met Kafke: Van Brabant naar Bordeaux, wat bizar goed ging dit jaar en in alle hitlijsten heeft gestaan. Toen ik weer een keer in Ahoy was, besefte ik dat ik daar lang niet meer was geweest. Waarom was dat eigenlijk? Dat was voor mij een soort startschot. Soms moet je dingen niet uitstellen tot morgen, maar er gewoon voor gaan. Dat is wat ik het afgelopen jaar heb gedaan, ik heb die droom verwezenlijkt. Want ik wilde heel graag terug naar Ahoy. Wat ik behalve mijn werk – of eigenlijk mijn hobby, want ik zie mijn werk nog steeds als hobby – als bijzonder zie, is mijn gezin. Mijn kinderen wonen alle vier nog thuis, en zijn ook graag thuis. Dat is niet vanzelfsprekend. Dan heb ik ook nog een geweldige schoondochter, een soort bonuskind. En wat er het afgelopen jaar is gebeurd met onze realityshow De Bauers, vind ik ook uniek.”

Trouwdag

“In mei waren Mariska en ik zestien jaar getrouwd. Ik ben nooit zo bezig met getallen, maar toch. Onze trouwdag was de mooiste dag die we samen hebben meegemaakt – buiten de geboorte van de kinderen natuurlijk, want dat blijft het allermooiste. Die dag was een bevestiging wat we eigenlijk al wisten, want we zijn al dertig jaar samen. Voor De Bauers: 20 jaar later gingen we terug naar de basiliek in Oudenbosch waar we getrouwd zijn. Het is een mooie kerk – het is een replica van de Sint Pieter in Rome – waar voor ons een mooie herinnering ligt. We hebben lief en leed gedeeld in die kerk. De pastoor heeft ons gehuwd, maar hij spreekt ook bij overlijdens – ook bij die van mijn vader. De pastoor speelt een belangrijke rol in mijn leven, ik laat door hem ook dingen zegenen. Mijn auto bijvoorbeeld. Dat klinkt misschien gek, maar dat vind ik belangrijk. Ik zit dag en nacht op de weg, en er gebeurt daar altijd zoveel, er zijn ook mensen die niet meer thuiskomen van een rit. Dus ja, ik voel me daar prettig bij. Ik kom niet elke dag in de kerk, ik geloof vanuit mijn eigen beleving. Als dingen goed gaan, sta je daar niet vaak bij stil. Maar als het tegenzit in het leven, of als je mensen kwijtraakt, heb je houvast aan het geloof. Ik vind het belangrijk. We zijn niet voor niets ook getrouwd voor de kerk.”

De Bauers: 20 jaar later

“Onze realityshow De Bauers: 20 jaar later hebben we anders ervaren dan de eerste keer. Toen hadden we twee kinderen, die nog klein waren. Wij wisten niet goed wat er op ons afkwam, we hadden geen idee dat het zo grensverleggend zou zijn. Van de nieuwe serie hadden we geen verwachting, we dachten dat er misschien 800.000 mensen naar zouden kijken. Bij de eerste serie eindigden we met 2,5 miljoen, en daar begonnen we deze keer mee. Dat was nog niet eerder vertoond. Het was het best bekeken programma van de afgelopen tien jaar. En dat met kinderen die een stuk ouder zijn, hun eigen leven hebben en hun eigen carrière aan het opbouwen zijn. Ik vind het bijzonder dat deze serie ook weer zo omarmd is. Daar waren wij zelf ook door verrast, en door vereerd. Ik vind het mooi dat onze serie door de publieke omroep wordt uitgezonden. Dat is toch iets voor het volk. Onze twee series zijn voor mij een emotioneel iets. Die van twintig jaar geleden is een soort familiefilm geworden waar ik veel mooie herinneringen aan heb. Mijn vader is daar nog in te zien, en dan de beelden van onze twee oudste kinderen als klein kind. Dat zijn toch dingen die je koestert. In deze serie zit mijn moeder nog, ook al is ze dementerend en fragiel.”

Moeder

“Mijn moeder is een vrouw die extra zorg nodig heeft. Als je moeder op leeftijd is en altijd voor je heeft klaargestaan, hoor je die zorg ook te geven, dat vind ik belangrijk. Mijn kinderen gaan er geweldig goed mee om. Mijn moeder woont hier vlakbij op het kampje en ze gaan regelmatig naar haar toe. Ze laten haar ook echt oma zijn en doen leuke dingen met haar. De ene keer is dat een rondje naar de frietzaak, dan weer nemen ze haar mee voor een wandeling naar een strandje. Mijn zonen zijn lieve gasten. Zelf ga ik elke dag bij haar langs. Dan wil ze altijd de tango met mij dansen. Ze bekijkt alles van de zonnige kant, net als ik. Al blijft het moeilijk dat je een beetje afscheid neemt van je moeder zoals zij ooit was. Er komt een moment dat ze zo vergeetachtig wordt dat ze zichzelf niet meer kan verzorgen, dan heeft ze gespecialiseerde zorg nodig. Dat is natuurlijk allemaal minder leuk.”

Ahoy

“Iedereen had het over dat record: ik heb dit jaar in Ahoy mijn 52e en 53e concert gegeven en daarmee bijvoorbeeld Lee Towers ingehaald. Maar voor mij voelde het als de eerste keer. Ik wilde het beste uit mezelf halen en dat gevoel heb ik ook echt gehad. Ik vond het een geweldig mooie ervaring. Vooral omdat mijn hele gezin heeft gezongen, Maris en ook alle kinderen. Ik wilde er de grootste familieshow van Nederland van maken, en dat is gelukt. Voor mij is Ahoy ook iets emotioneels. Het is niet zomaar even een podium neerzetten en dan een paar liedjes zingen. Ahoy is voor mij een prestigeobject, een soort Las Vegas-show, waar wel driehonderd mensen aan meewerken. De reacties van de fans waren geweldig, dus dat was een mooie opsteker. Ik hoop er nog vaak te mogen optreden.”

Gewicht

“De coronaperiode was geen fijne tijd, en ook daarna hebben we wat nare dingen meegemaakt, het herseninfarct van Mariska bijvoorbeeld. Op een gegeven moment kon ik als artiest weer opstarten, de eerste bedrijfsfeesten dienden zich aan. Dat was gezellig, met een borreltje hier, een borreltje daar, een bitterballetje erbij en een stukje taart voordat ik opging. Ik weet nog dat we een nieuwe weegschaal hadden. Dus ik dacht: daar ga ik even op staan. Nou, die knalde bijna uit elkaar, haha. Ik woog 130 kilo. Maar je zag er niks van, hoor. Ik dacht: wacht eens even, ik ga de vijftig aantikken, ik wil nog lang leven en opa worden en dergelijke – nu moet ik toch wat gaan doen. Dus dat heb ik ook gedaan. Ik ben niet rigoureus aan het afvallen, in de zin van gras eten en zo. Ik doe het geleidelijk, en dat bevalt me prima. Ik heb mijn fiets en mijn loopband, en met eten ben ik goed gaan opletten. Al heb soms een uitvallertje, dan laat ik me gaan in een restaurant en vind ik dat ik mezelf wel een klein cadeautje mag geven. Hoe zo’n cadeautje er uitziet? Nou, 38, 37, 16 en 503. Vertaald is dat babi pangang, tipan zeetong, tipan garnalen, en natuurlijk peking eend. En dan zijn we er wel weer. Met mihoen, rode saus en mini-loempia’s, en als voorgerecht tomatensoep met extra kip. Daarna moet ik daarvoor boeten op de loopband, want ja, Chinees eten is lekker, maar er zitten wel veel koolhydraten in. Het klopt dat ik daar dit jaar een nummer over heb gemaakt, ja: De Chinees. Ik dacht: nu ben ik vijftig en potverdorie, nu heb ik over bijna alles gezongen, behalve over mijn grootste passie, dat kan niet waar wezen. Ach ja, je moet het leven een beetje vieren. Je moet je niet laten leiden door je tranen, of het moeten tranen van vreugde zijn. Je moet je vasthouden aan de positieve dingen in het leven. Dat heb ik van huis meegekregen: je moet niet te lang stilstaan bij negativiteit. Ik hou gewoon wel van een feestje. Kijk, zo’n interview ook bijvoorbeeld. Daar doen mensen soms zo serieus over. Nou, ik heb vandaag veel lol. Jullie visagiste heeft ook gelachen, de tranen liepen over haar wangen, daar heb ik zelf dan ook plezier in. Natuurlijk moet je soms serieus zijn, maar het moet ook gezellig zijn. Ik zeg weleens: als ik ooit de pijp uitga, moet het een vrolijk geheel worden. Ik heb een vrolijk leven gehad, dus daar hoort een fanfare-optocht bij, met van die dansers die dan nog even in polonaise die kist over het kerkhof sleuren. En dan met veel tromgeroffel wat zand erop, en dan gelijk, huppakee, door naar de bitterballen en de loempia’s.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.