Lees nu deel 2 van ‘Winterweekend’ van Linda van Rijn
14 december 2020
In Vriendin lees je de komende weken een miniserie van Linda van Rijn, een van Nederlands succesvolste thrillerschrijfsters. Deze week deel 2 van het spannende verhaal.
Dorine is met vrienden op vakantie in een huisjespark, maar de sfeer is gespannen, vooral door haar zwager Job. En hoe komt Dorine aan een blauwe plek in haar nek?
Dorine voelde zich duizelig. Er schoot iets door haar hoofd. Een flard van een herinnering, die ze niet kon grijpen. Die ook niet van haarzelf leek te zijn. Toch kwam het beeld voort uit haar eigen hersenen. Een hand, een gezicht, pijn in haar hals. Benauwdheid. Een kreet.
‘Even in de spiegel kijken’, zei ze tegen Hanneke en ze haastte zich naar de badkamer.
Er zaten inderdaad blauwe plekken in haar nek. Drie naast elkaar, klein en rond. Dorine liep naar haar kamer en sloot de deur. De benauwdheid was gebleven en vermengde zich nu met angst. Er was iets gebeurd, vannacht. Maar ze kon met geen mogelijkheid bij de herinnering.
Ineens moest ze naar buiten. Frisse lucht. Ze trok haar sneakers aan en daarna haar jas. De vuilnisbak was vol, zag ze. Dat kwam goed uit. Ze trok de zak eruit. ‘Ik ben zo terug’, zei ze tegen Hanneke, maar die was verdiepte in haar boek.
Met snelle passen liep Dorine het paadje van hun huisje af. Ze had geen idee waar de container stond en koos lukraak een richting. Ver kwam ze niet. Na een paar passen klonk er een scheurend geluid. Het volgende moment landde alle vuilnis op de klinkers van het pad. Dorine kreunde luid. Ze liep naar binnen om een nieuwe zak te pakken. Zittend op haar hurken begon ze de vuilnis erin te stoppen. Er rolde iets weg. Een flesje, klein, doorzichtig.
Dorine pakte het en wilde het eigenlijk al in de nieuwe zak stoppen, maar iets hield haar tegen. Het was een gek flesje. Dat kleine formaat, zonder etiket. Als van een medicijn, maar niemand van hen mankeerde iets.
Ze draaide het open. Ze rook eraan, maar er kwam geen geur vanaf. Er zat nog een klein drupje in, dat ze op haar vinger liet glijden. Het smaakte zout en bitter. Dorine trok een vies gezicht. Ze gooide het flesje bij de rest van het vuilnis en trok de zak dicht. Met een bonkend hart liep ze verder. Het was veel te vergezocht. Met die zin probeerde ze haar eigen gedachten de grond in te drukken, maar zo makkelijker lieten die zich niet aan de kant schuiven. Haar dronken gedrag, terwijl ze niet veel alcohol had gehad. Dit flesje. De plekken in haar nek. De blik van Job, gisteravond…
Niet doordraven nu. Ze was hier met vier mensen die ze al zo lang kende. Oké, Job was haar type niet, maar om hem er nu van te beschuldigen dat hij iets in haar drankje had gedaan, dat ging te ver. Laat staan dat hij iets te maken had met de blauwe plekken. Als ze zo van de wereld was, had ze zich misschien wel gestoten. Dat was een veel logischere verklaring dan een paar vingers, die…
Ze schudde krachtig haar hoofd. Ze moest echt ophouden nu. Ze zag spoken.
Met een luid geklepper sloot de vuilnisbak zich weer nadat Dorine de zak erin had gegooid. Ze stopte haar handen in haar zakken tegen de kou, die met een gemene wind door haar jas sneed. Terug naar het huisje wilde ze niet. Nog niet. Eerst uitwaaien, hopen dat haar hoofd opknapte en haar geheugen terugkeerde.
‘Hé.’
Dorine schrok van een stem naast haar. ‘Hai’, zei ze, maar haar stem klonk trillend. ‘Sorry, je liet me schrikken.’
‘Slecht geweten?’ Het was vast als grapje bedoeld, maar Jobs gezicht lachte niet mee.
‘Zoiets ja.’
‘Heb je lekker geslapen?’
Dorine wilde wegrennen. Geen antwoord geven. Toch zei ze: ‘Ja. Prima. Jij?’
‘Ja.’ Hij knikte een paar keer. ‘Ik ook. Maar je was nogal…’
‘Ik moet maar eens terug.’
‘Dronken’, zei Job. ‘Je was heel erg dronken. Je riep van alles.’
‘Wat dan?’
‘Ik denk dat het over mij ging. Dat er een bedrieger aanwezig was, dat zei je.’
Dorine knipperde. Ze herinnerde zich niets. Een tijdje staarde ze naar de lucht, die een donkerder tint grijs had aangenomen. ‘Wanneer ga je het haar eindelijk vertellen?’
‘Hou erover op.’
‘Ze is mijn zus. Ze heeft recht om het te weten.’
‘Bemoei jij je nu maar met jezelf. Volgens mij heb je genoeg shit om je druk om te maken.’
Dat was een lage opmerking, maar Dorine liet zich niet uit de tent lokken. ‘Job, je hebt haar bedrogen.’
‘Het is niet wat je denkt.’
‘Ik weet wat ik heb gezien.’
Hij sloot zijn ogen en opende ze een paar seconden later weer. Plotseling stapte hij naar voren. Het volgende moment was hij veel te dichtbij. Uit zijn blik spoot vuur. ‘Stel geen vragen’, zei hij, zijn stem trillend van… Ja, waarvan? Woede? ‘Bemoei je alsjeblieft met je eigen zaken. Je hebt geen idee.’
Job draaide zich om en liep weg. Dorine kon niets anders dan een schor gepiep uitbrengen. Ze had iets in Jobs blik gezien wat haar deed rillen over haar hele lijf.
Linda van Rijn
Linda van Rijn is een van Nederlands meest succesvolle thrillerschrijfsters. Al haar boeken komen standaard hoog binnen in de Bestseller 60. Haar nieuwste thriller Familiediner, een speciale uitgave voor de feestdagen, ligt nu in de winkel.
Lees hier deel 1.
Meer van Redactie
