Lezeressen over hun ergste opvoedblunder: ”Sexy baby’ tegen de juf’

9 januari 2025

Ook al bedoel je het goed, soms sla je de opvoedkundige plank volledig mis. En dan roept of doet je kind ineens iets heel genants. Lezeressen biechten hun opvoedblunders op.

‘Bellen in de auto én liegen tegen de politie’

Noëlle (39): “Ik zat te bellen in de auto, zoals ik zo vaak doe. En niet handsfree, hartstikke gevaarlijk dus. Mijn twee kinderen van zes en acht jaar zaten op de achterbank. Toen ik werd ingehaald door een politieauto, wist ik dat ik er gloeiend bij was. Ik gooide nog snel mijn telefoon op de passagiersstoel, maar het was te laat. Ik werd staande gehouden en de politieagente vroeg of ik wist waarom. Ik knikte schuldbewust en begon meteen te ratelen: dat ik nooit in de auto bel en dat ik het ook nooit meer zou doen. En of ze het misschien voor één keer door de vingers kon zien? Aan haar boze blik te zien, wist ik dat ik weinig kans maakte. En toen hoorde ik mijn zoon ook nog verontwaardigd vanaf de achterbank roepen: ‘Ooooh! Jij belt áltijd in de auto, mam!’ Ik had niet alleen een slecht voorbeeld gegeven door niet handsfree te bellen, ik loog ook nog eens tegen de politie. Die dag ging niet de boeken in als mijn beste opvoedkundige dag.”

‘Was ik maar eerder gestopt met roken’

Corine (49): “Mijn man en ik rookten allebei. Ook gewoon in het bijzijn van de kinderen, die inmiddels zeventien en negentien zijn. Daarmee geef je natuurlijk echt een slecht voorbeeld. Ik weet niet of het eraan heeft bijgedragen, maar mijn zoon rookt nu dus ook. Mijn man en ik zijn drie jaar geleden gestopt, maar nu denk ik: had ik dat maar veel eerder gedaan. In al die tijd heb ik wel wat stoppogingen ondernomen, maar die mislukten steeds. Vaak begon ik dan stiekem weer te roken, mezelf voornemend dat ik snel een nieuwe poging zou wagen. Mijn dochter betrapte me een keer. Ik voelde me zo slecht: wat was ze boos! Als ik mijn zoon nu weleens aanspreek op zijn rookgedrag, lacht hij me uit. ‘Je hebt zelf je halve leven gerookt! Moet de hele wereld nu stoppen omdat jij het ook niet meer doet?’ roept hij dan. Tja, daar kan ik weinig tegen inbrengen.”

‘Met een ernstig gezicht zei hij ‘sexy baby’ tegen de juf’

Bertine (40): “Mijn zesjarige zoon had van een kindje uit zijn klas de woorden ‘sexy baby’ geleerd. Hij vond het blijkbaar geweldig klinken, want hij bleef het maar herhalen. Dus ik vroeg hem of hij wel wist wat een sexy baby is. Hij had geen flauw idee, wist alleen dat een baby een pasgeboren kind is. Ik legde hem in al mijn onschuld uit dat je iemand een sexy baby noemt als je hem of haar superlief vindt en je diegene de hele dag wel zou willen knuffelen. Voor mijn zoon was het duidelijk. De volgende dag gebruikte hij de term dan ook meteen een stuk gerichter. Daardoor mocht ik later die dag aan zijn juf uitleggen waarom hij tegen haar met een ernstig gezicht had gezegd dat hij haar een sexy baby vond…”

‘We waren te ver gegaan in ons strenge optreden’

Lisa (36): “Ik kreeg van mijn schoonmoeder het advies om onze zesjarige zoon ‘kort’ te houden. Hij at nooit groente. Als we hem net zolang aan tafel zouden laten zitten tot hij zijn bord leeg had gegeten, zou hij zich vanzelf gewonnen geven, meende ze. De avond dat we besloten door te pakken, aten we andijviestamppot. We hielden voet bij stuk en uiteindelijk zat hij er om tien uur nog. We werden gek van zijn dwarse gedrag, dus we deden er nog een schepje bovenop: wij gingen naar bed, licht uit, verwarming uit… Om half elf kwam hij naar me toe: hij had de zak met overgebleven rauwe andijvie gevonden, of hij die alsjeblieft mocht eten. Het werd me heel duidelijk dat we te ver waren gegaan in ons strenge optreden. Later bleek hij hooggevoelig te zijn en van de papperige structuur van aardappelpuree te moeten kokhalzen. Ik denk nog steeds met een ongemakkelijk gevoel en heel veel schaamte terug aan die avond.”

‘Mam, dat moet jij ook zeggen in de auto’

Marissa (39): “Ik ben nogal licht ontvlambaar in het verkeer. Als ik me stoor aan medeweggebruikers, ontplof ik en begin ik te vloeken. Soms word ik zo kwaad, dat ik me zelfs laat gaan als mijn kinderen op de achterbank zitten. Dat ik dat beter niet meer kan doen, werd me pijnlijk duidelijk toen een moeder van een vriendinnetje van mijn zevenjarige dochter me erop aansprak. ‘Mijn dochter heeft een oplossing voor langzaam rijdende auto’s’, begon ze en ik had al een vermoeden waar ze naartoe wilde. Ze herhaalde een van mijn veelgebruikte verwensingen, gevolgd door: ‘Dat moet je zeggen, dat doet Marissa ook altijd.’ Gelukkig kon deze moeder er wel om lachen, maar sinds dat moment let ik toch beter op mijn woorden.”

‘Gewoon eerlijk zijn, had ik mijn kind geleerd…’

Ellen (40): “Met onze kinderen en vrienden maakten we een roadtrip door Amerika. Onze pubers van dertien en vijftien zaten op de achterbank met hun iPads, terwijl ik met mijn man genoot van het uitzicht. We zaten uren te kletsen, het was geweldig. Maar na een week ontstonden er irritaties. Ik vond dat de man van mijn vriendin zich op een paar punten vervelend gedroeg. Hij was heel drammerig en at onbeschoft. Zodra we in de auto zaten, luchtte ik mijn hart. Mijn man hoorde mijn geklaag aan en begreep precies wat ik bedoelde. Tijdens een van mijn roddelsessies stak mijn dochter haar hoofd tussen onze stoelen door. ‘Jullie mogen hem écht niet, hè?’ zei ze. Ik probeerde nog wat nuance aan te brengen, maar het was al te laat. ‘Jullie zeggen echt alleen maar lelijke dingen over hem. Als je het echt zo vervelend vindt, moet je het tegen hem zeggen. Dan kan hij er iets aan doen.’ Ik schaamde me rot, want ik had haar altijd verteld: niet praten achter iemands rug om, gewoon eerlijk zijn als iets je dwarszit.”

‘Moeilijke eters máák je toch?’

Annemarieke (41): “Onze dochter is drie en eet bijna niets. Ik dacht altijd dat het mijn verdienste was dat mijn oudste twee zulke makkelijke eters zijn, maar aangezien ik totaal niet consequent ben, vrees ik dat die eer mij helemaal niet toekomt. Ze zijn gewoon geboren alleseters en nu met mijn jongste val ik dus door de mand. Ik riep ook altijd: ‘Moeilijke eters máák je!’ Ik had er een sterke mening over. Ooit had ik een vriendje dat alleen maar sla als groente at. Ik verklaarde zijn ouders voor gek. Als ik nu zie dat mijn dochter voor de zoveelste keer alles wat groen is aan de kant schuift en het liefst witte rijst met een beetje maggi eet, schaam ik me voor die stelligheid van toen. Ik doe het op eetgebied gewoon helemaal fout. Zo krijgt mijn dochter altijd een toetje. Als ze gilt dat ze honger heeft, krijgt ze aan het einde van de middag tóch die rijstwafel met pindakaas en ik geef haar rustig drie dagen op rij dezelfde pasta, omdat ze die tenminste eet. Het opvallende is: op het kinderdagverblijf eet ze wél de korstjes van haar brood. Thuis moet ik ze eraf snijden, anders breekt de hel los. Soms meng ik gepureerde groente door de pasta of rijst, maar dan nog komt ze in protest. Ik houd me maar vast aan de gedachte dat het uiteindelijk beter zal gaan, als ik beter met haar kan communiceren. Maar voor nu is de stand peuter mama: één-nul.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.